|
|
Bruno Abakanowicz (1852-1900) - polski matematyk, wynalazca i elekrotechnik
Roman Abraham (1891-1976)- generał, obrońca Lwowa w 1918 roku, w kampanii wrześniowej 1939 roku dowódca Wielkopolskiej Brygady Kawalerii wchodzącej w skład Armii "Poznań"
Władysław Abraham (1860-1941) - ojciec Romana, historyk prawa polskiego i kościelnego. Od 1888 profesor Uniwersytetu Lwowskiego, 1899-1900 jego rektor. Od 1893 członek AU, od 1919 PAU. Zajmował się mediewistyką polską. Autor fundamentalnych prac z zakresu początków organizacji Kościoła w Polsce, na Litwie i na Rusi
Dawid Abrahamowicz (1839-1926) – polski konserwatywny polityk i działacz społeczny, fundator Bursy Abrahamowiczów - zakładu szkolno-wychowawczego dla niezamożnej młodzieży. W budynku tym w nocy z 3 na 4 lipca 1941 hitlerowcy więzili profesorów lwowskich przed ich rozstrzelaniem na pobliskich Wzgórzach Wuleckich.
Jerzy Abratowski (ur. w 1929 we Lwowie, zm. w 1989 w Los Angeles) -pianista, organista i kompozytor. Skomponował ponad 100 piosenek, m.in.: Co będzie za Żelazną Bramą Dwie szklaneczki wina, Gdy mi ciebie zabraknie.
Ernest Adam (1868-1926) - polski polityk i finansista, 1889-1890 - prezes lwowskiej Czytelni Akademickiej, prezes Zetu na Galicję Wschodnią, działacz Towarzystwa Szkoły Ludowej i jeden z autorów jego statutu, działacz Sokoła, członek Ligi Narodowej,1896-1898 - redaktor Przeglądu Wszechpolskiego, 1896-1906 - sekretarz Izby Handlowej i Przemysłowej we Lwowie, listopad 1918 - członek polskiego Komitetu Obywatelskiego podczas obrony Lwowa, 1919 - poseł do Sejmu Ustawodawczego, 1922-1926 - senator RP, 1920-1926 - prezes Towarzystwa Szkoły Ludowej, 1919 - prezes Polskiej Kasy Pożyczkowej. Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.
Stanisław Adamski (1916-1999), nazwisko rodowe: Kruczkowski, w czasie II wojny światowej - organizator AK we Lwowie i samoobrony przed bandami OUN-UPA na Wołyniu, aresztowany przez sowietów za udział w akcji "Burza" we Lwowie, więziony w Riazaniu. Od 1948 na wolności, mieszkał we Lwowie, żonaty z córką prof. Mozera, Teresą. Wraz z pozostałymi we Lwowie Polakami aktywnie działał na rzecz zachowania polskiej spuścizny we Lwowie, na rzecz odbudowy Cmentarza Obrońców Lwowa. Jego dom był ostoją polskości. Jego dzieło kontynuują dzieci i wnuki, m. in. syn - Stefan.
ks. Bogdan Agopsowicz - zginął zamordowany przez NKWD w Kutach. Brat Grzegorza Agopsowicza.
Grzegorz Agopsowicz (1919-1981) - doktor medycyny, laryngolog. Pochodził z rodziny lwowskich Ormian. Szkoła średnia we Lwowie, studia medyczne we Wrocławiu. Ordynator Oddziału Laryngologicznego im. Babińskiego we Wrocławiu.
Tadeusz Agopsowicz (1923-1997) - inżynier budowy okrętów. We Lwowie uczeń szkoły średniej. Do wybuchu wojny mieszkał w Zakładzie Wychowawczym im. Abrahamowiczów. Studia na Politechnice Gdańskiej. Docent w Instytucie Okrętowym Politechniki Gdańskiej. Pochodził z rodziny lwowskich Ormian.
Kazimierz Ajdukiewicz - filozof i logik (1890-1963). Uczeń Kazimierza Twardowskiego, należał do lwowsko-warszawskiej szkoły filozoficznej. Kierownik Oddziału I Zakładu Filozoficznego UJK. Przewodniczący Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. Po wojnie profesor UAM w Poznaniu i Uniwersytetu Warszawskiego. Członek rzeczywisty PAN.
Stanisław Akielaszek (1916-9.XII.2003). Urodzony w Stanach Zjednoczonych z rodziców emigrantów, którzy wrócili do Polski i osiedlili się na Łyczakowie, uczęszczał we Lwowie do Szkoły Powszechnej im. św. Antoniego, a następnie do Gimnazjum Klasycznego im. S. Staszica i działał aktywnie w Harcerstwie (był harcmistrzem 23. lwowskiej drużyny harcerskiej działającej przy III Liceum i Gimnazjum im. króla Stefana Batorego).
Na Uniwersytecie Jana Kazimierza studiował filologię klasyczną. Po wybuchu wojny wrócił do Stanów, uczestniczył w nieudanej próbie gen. Ducha zorganizowania Armii Polskiej w Kanadzie, następnie służył w lotnictwie amerykańskim. Po wojnie był profesorem filologii klasycznej Uniwersytetu Fordham w Nowym Jorku,
później Uniwersytetu St. John’s w tymże mieście. Wykładał tam także historię starożytną i piastował urząd dziekana wydziału. Inicjator i organizator szeregu zbiórek w Ameryce na budowę i wyposażenie kościoła rzym.-kat. Matki Boskiej Nieustającej Pomocy na Zboiskach we Lwowie.
Organizował ponadto apele o pomoc dla Radia Polskiego we Lwowie i szczodrze łożył na inne cele charytatywne.
Jego Małżonka, córka prof. UJK Zdzisława Próchnickiego, autora Konstytucji Marcowej RP z 1921 r. zmarła kilka miesięcy przed Nim. Siostra Janina brała podczas wojny czynny udział w konspiracji narodowej (NOW). Po wojnie była torturowana w więzieniu UB i zmarła wkrótce po wyjściu na wolność. (wspomnienie Jana Wawrzkowa)
Spirydion Albański (1907-1992) - słynny przedwojenny bramkarz piłkarskiej reprezentacji Polski, piłkarz KS Pogoń Lwów
Zygmunt Albert (1908-2001) lekarz anatomopatolog, historyk medycyny. W latach 1934-1945 pracownik Zakładu Anatomii Patologicznej uniwersytetu we Lwowie, Lwowskiego Państwowego Inst. Medycznego i Państwowych Medyczno-Przyrodniczych Kursów we Lwowie. Od 1946 profesor uniwersytetu we Wrocławiu, 1949-1979 kierownik Zakładu Anatomii Patologicznej AM tamże (1950-1954 rektor). W okresie od 1954 do 1970 kierownik Zakładu Onkologii Doświadczalnej w Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej Polskiej Akademii Nauk im. L. Hirszfelda we Wrocławiu. 1963-1985 członek Polskiej Akademii Nauk. Specjalista i autor prac gł. z dziedziny onkologii. Autor m.in. książki "Kaźń Profesorów Lwowskich" i "Wydział lekarski UJK podczas okupacji hitlerowskiej 1941-1944"
Zofia Albinowska-Minkiewiczowa (1886 - 1972), polska artystka: malarka i graficzka związana ze środowiskiem lwowskim, przez wiele lat prezeska Związku Artystów Polskich. Żona prof. PLw Romualda Minkiewicza, przyjaciółka malarki Olgi Boznańskiej.
Maurycy Allerhand (1886-1942) - adwokat. Profesor Wydziału Prawa UJK (wykładał prawo egzekucyjne, prawo niesporne i konkursowe, historię i organizację sądownictwa, adwokatury i notariatu, prawo ubezpieczeniowe w lotnictwie). Do 1933 roku kierownik Zakładu Prawa Handlowego i Wekslowego. Zamordowany wraz z żona przez gestapo w obozie Janowskim na Kleparowie w sierpniu 1942 r.
Alfred Altenberg (1877-1924) - Księgarz i wydawca we Lwowie
Władysław Anders (1892-1970) - generał, po zajęciu Lwowa przez sowietów w 1939 roku więziony na Łąckiego, dowódca II Korpusu
Jan Bołoz Antoniewicz (1858-1922) - profesor historii sztuki na Uniwersytecie Lwowskim
Henryk Arctowski (1871 - 1958) - polski geograf, geofizyk, podróżnik, szeroko związany z badaniami krajów polarnych. W latach 1921–1939 był profesorem w Katedrze Geofizyki i Meteorologii na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.
Szymon Askenazy (1867-1935) - historyk i dyplomata i polityk, profesor historii nowożytnej na Uniwersytecie Lwowskim.
Stefan Tobiasz Aszkenaze (1863 - 1920), działacz polityczny, adwokat. Od 1893 adwokat we Lwowie, od 1910 prezes Izby Adwokackiej. Jeden z przywódców żydowskiego ruchu asymilatorskiego w Galicji. W roku 1909 został wiceprezydentem Lwowa, od 1909 był także członkiem Rady Nadzorczej lwowskiej filii Wiedeńskiego Banku Związkowego, w roku 1911 został współzałożycielem Polskiego Stronnictwa Postępowego. W latach 1913 - 1914 poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego, w 1919 prezes Żydowskiego Komitetu Ratunkowego.
Herman Auerbach (1901-1942) - wybitny matematyk, profesor w Oddziale A Zakładu Matematycznego UJK, po zajęciu Lwowa przez hitlerowców zamknięty w lwowskim getcie. Zamordowany przez Gestapo w 1942 roku.
Marian Auerbach - filolog klasyczny, docent w Wydziale Humanistycznym UJK, zamordowany przez Niemców w czasie II wojny światowej
Witold Aulich (1889 - 1948) - inżynier mechanik, profesor Politechniki Lwowskiej, dziekan Wydziału Energetyki i Budowy Maszyn. Po II wojnie pozostał we Lwowie, gdzie zmarł. Jego syn, rónież Witold (1928-1994) był archeologiem. Przez 25 lat badał starożytny Halicz i napisał monografię tego miasta.
Teodor Axentowicz (1859-1938) - plastyk, autor witraży w Katedrze
Erwin Axer (ur. w 1917 roku we Lwowie) - wybitny współczesny polski reżyser.
Otto Axer (1906-1983) - scenograf i artysta malarz, stryj Erwina Axera.
Wanda Babel de Fronsberg (z domu Niemczycka) (ur. w 1922 r.) - autorka pięknych wspomnień o przedwojennym polskim Lwowie
Leopold Baczewski(1859-1924) - przemysłowiec i działacz społeczny, ożeniony ze Stefanią z Kopeckich
Karol Badecki (1886-1953) - profesor historii literatury polskiej, b. dyrektor Archiwum Akt Dawnych Biblioteki i Muzeum Historycznego we Lwowie, kustosz Biblioteki Jagiellońskiej, w r. 1949/50 dyrektor Biblioteki Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu
Wilhelm Bajorek - Kondratiuk (urodzony 21 stycznia 1880 r. w Rzepienniku Marciszewskim (biskupim) w Galicji, zmarły 8 marca 1923 r. w Turce nad Stryjem) - absolwent C.K. Szkoły Politechnicznej we Lwowie (studia od 15.10.1907 do złożenia egzaminu państwowego 01.03.1910 na wydziale Geometrów). Pracował w zawodzie geometry w różnych miejscowościach Galicji: w Dolinie, Leżajsku, w Starym Samborze, w Turce nad Stryjem. Podczas pierwszej wojny światowej służył w wojsku austriackim jako jednoroczniak 90 pułku piechoty od maja 1917 r. do lipca 1918 r. W 1910 r. ożenił się z Bronisławą zd. Obst.
Oswald Balzer (1858-1933) - sławny historyk prawa polskiego na Uniwersytecie Lwowskim. Profesor UJK, rektor tej uczelni w roku 1895/96. Obywatel honorowy Miasta Lwowa. Członek PAU. Wsławił się skuteczną obroną polskiego prawa do Morskiego Oka w sporze z Węgrami.
Majer Bałaban (1877-1943) - historyk (prace o Żydach lwowskich), profesor prawa na Uniwersytecie Warszawskim
Stefan Banach (1892-1945) wybitny matematyk, największy polski uczony obok Mikołaja Kopernika i Marii Skłodowskiej-Curie, jeden z najwybitniejszych w świecie matematyków XX wieku. Samouk, w 1920 roku został asystentem katedry matematyki Politechniki Lwowskiej, kierowanej przez prof. Łomnickiego. W tym samym roku otrzymał doktorat filozofii z matematyki na UJK. W roku 1922 habilitował się, w roku 1924 został profesorem nadzwyczajnym UJK oraz człokiem-korespondentem PAU. W roku 1927 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego UJK. Kierownik Oddziału C Zakładu Matematycznego UJK, dziekan Wydziału Matenatyczno-Przyrodniczego UJK w r. 1933/34, prezes Polskiego Towarzystwa matematycznego, członek Polskiej Akademii Umiejętności i Akademii Nauk Ukraińskiej SSR. Jeden z twórców tzw. lwowskiej szkoły matematycznej (do której należeli m.in. także zmarli podczas wojny inni lwowscy matematycy: Stefan Kaczmarz, Antoni Łomnicki, Włodzimierz Stożek, Stanisław Ruziewicz, Herman Auerbach, Paweł Juliusz Schauder). Laureat Wielkiej Nagrody PAU w 1939.
Zapoczątkował współczesną analizę funkcjonalną, wniósł istotny wkład w rozwój teorii topologicznych przestrzeni wektorowych, zajmował się ponadto teorią liczb rzeczywistych i szeregów ortogonalnych. Autor kilkudziesięciu oryginalnych prac matematycznych, publikowanych najczęściej w języku francuskim.
W czasie okupacji niemieckiej był karmicielem wszy w lwowskim Instytucie Badań nad Durem Plamistym R. Weigla. Zmarł tuż przed repatriacją w wyniku choroby nowotworowej w dniu 31.VIII.1945 roku, w domu pp. Riedlów, pochowany w ich grobowcu (tuż obok grobu Marii Konopnickiej) na Cmentarzu Łyczakowskim. Jego pogrzeb stał się wielką manifestacją środowiska naukowego Lwowa. Na cmentarzu Łyczakowskim żegnało go 16 mówców.
Za najważniejszą pracę Banacha uważa się Théorie des opérations linéaires (Teoria operacji liniowych, 1932).Posmiertnie wydano: "Wstęp do teorii funkcji rzeczywistych" i "Rachunek różniczkowy i całkowy". Był jednym z inicjatorów wydawnictw Studia Mathematica i Monografie Matematyczne.
Tadeusz Barącz (1849-1905) - rzeźbiarz, autor m.in. pomnika króla Jana III Sobieskiego (obecnie pomnik stoi w Gdańsku na Targu Drzewnym, zaś odnowiona tablica informuje złotymi literami, że wystawiło go w hołdzie "królowi Janowi III Sobieskiemu miasto Lwów"). Jego braćmi byli: Roman (1856-1930) - chirurg, Stanisław (1864-1936) - poeta i tłumacz i Władysław (ok. 1865-1919) - aktor, dyrektor Teatru Miejskiego we Lwowie.
Adam Baron (1924-1977) - lekarz ginekolog. We Lwowie uczeń VIII Gimnazjum, w czasie wojny w AK, następnie w wojsku jako adiutant gen. Michała Roli-Żymierskiego. Po wojnie studia medyczne, doktorat, stanowisko adiunkta w I Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych AM we Wrocławiu. Od młodości poświęcał się też twórczości poetyckiej (swoje utwory podpisywał niekiedy jako Andrzej Barski lub Antoni Bambetel). Był kierownikiem literackim Teatru Pantomima we Wrocławiu i autorem audycji satyrycznych w Radio Wrocław.
Kazimierz Bartel (1882-1941), matematyk, polityk. Profesor geometrii wykreślnej Politechniki Lwowskiej od 1913. W czasie I wojny światowej 1914-1918 w wojsku austriackim.1919 uczestnik obrony Lwowa, 1919-1920 minister kolei żelaznych. Poseł na sejm 1922-1930 - do 1925 z ramienia PSL “Wyzwolenie”,kiedy to opuścił szeregi stronnictwa z grupą innych posłów przeciwnych zbyt radykalnym tezom głoszonym przez kierownictwo partii w sprawie reformy rolnej. Stanął w sejmie na czele Klubu Pracy, który poparł przewrót majowy 1926 J. Piłsudskiego.
1926-1930 trzykrotnie premier i w okresie pełnienia tej funkcji przez Piłsudskiego 1926-1928 wicepremier. Przeprowadził w sejmie w VIII 1926 nowelę konstytucyjną, znacznie powiększającą rolę prezydenta w państwie. 1930 odsunięty od władzy zrezygnował także z mandatu poselskiego i poświęcił się pracy naukowej. 1937-1939 senator. Po IX 1939 przebywał we Lwowie, gdzie nawiązał kontakty z radzieckimi władzami okupacyjnymi. Rozstrzelany przez Niemców.
Zofia Batycka - aktorka, lwowska piękność - Miss Polonia z 1930 roku
Stanisław Batowski-Kaczor (1866-1946),
lwowski malarz-batalista, Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u W.Łuszczkiewicza i F.Cynka oraz akademii wiedeńskiej i monachijskiej. Współzałożyciel lwowskiego Stowarzyszenie Artystów "Młoda Polska". Prowadził we Lwowie własną szkołę malarstwa. W willi malarza we Lwowie przy uli. Ponińskiego (obecnie I.Franki) mieści się aktualnie polski konsulat.
Adolf Beck wybitny fizjolog, rektor Uniwersytetu Lwowskiego w r 1912/1913, emerytowany kierownik Zakładu Fizjologii na Wydziale Lekarskim UJK, członek PAU, zmarł smiercią samobójczą nie wytrzymawszy presji antyżydowskich represji w obozie Janowskim w sierpniu 1942 roku.
Adam Bednarski - okulista, profesor, kierownik Kliniki Okulistycznej UJK. Zmarł w czasie pierwszej okupacji sowieckiej. Figurował na liście przeznaczonych na rozstrzelanie profesorów lwowskich w 1941 roku.
Władysław Bełza (ur. 17.X.1847 r. w Warszawie, zm. 29.I.1913 r. we Lwowie) - pisarz, poeta, wieloletni zasłużony pracownik Ossolineum.
Zadebiutował literacko w 1867 roku tomikiem wierszy pt. "Podarek dla grzecznych dzieci". Jeden z rymowanych utworów ("Kto ty jesteś - Polak mały..."), z "Katechizmu polskiego dziecka" zdobył niezwykłą popularność wśród milionów najmłodszych Polaków, powszechnie recytowane jak Polska długa i szeroka. Od 1882 roku pełnił funkcję tzw. skryptora Biblioteki Zakładu Narodowego im. Ossolińskich , potem został sekretarzem administracyjnym Ossolineum, a od roku 1891 kierownikiem jego Wydawnictwa. Wykorzystując przywilej Ossolineum na wydawanie podręczników szkolnych, wydawał znaczne ich ilości. Uprawiał popularną po Powstaniu Styczniowym lirykę społeczno-patriotyczną, ogłaszając kilka jej zbiorów.
Pochowany w alei zasłużonych na Cmentarzu Łyczakowskim.
Józef Bem (1794-1850) - polski generał artylerzysta, walczył w kampanii Napoleona przeciw Rosji, brał aktywny udział w Powstaniu Listopadowym, odznaczony za bohaterstwo orderem Virtuti Militari, na emigracji w Paryżu działacz związany z hotelem Lambert. W czasie Wiosny Ludów (1848) dowódca obrony Wiednia, naczelny dowódca armii węgierskiej, po jej upadku przeszedł na islam, przyjął imię Murat Pasza, zmarł w Syrii. Inżynier, budowniczy lwowskiego Ossolineum ("kaplica Bema").
Ludwik Bernacki (1882-1939) - historyk literatury polskiej, dyrektor Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie
August Bielowski (1806-1876) - historyk, dyrektor Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie
Alfred Biesiadecki (1839-1901) - lekarz, prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego, współtwórca Lwowskiego Towarzystwa Lekarskiego, organizator fundacji dla wdów i sierot we Lwowie.
ks.Józef Bilczewski (1860-1923) - arcybiskup lwowski obrządku łacińskiego od 1900 roku, beatyfikowany w 2001 roku przez Papieża podczas wizyty we Lwowie. Profesor teologii dogmatycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Odznaczał się wielką wrażliwością społeczną, troską o biedotę. Usiłowal zmniejszać konflikty polsko-ukraińskie. Za życia mówiono o nim jak o świętym.
Alfred Biłyk - ostatni wojewoda lwowski - zmuszony rozkazem do opuszczenia Lwowa we wrześniu 1939 popełnił samobójstwo w Munkaczu na Węgrzech
Gustaw Bisanz (1848-1913) - architekt, profesor i rektor PLw
Jurek Bitschan (1904-1918) - jeden z najmłodszych Orląt - 14-letni bohaterski obrońca Lwowa poległy w listopadzie 1918 roku, pochowany w katakumbach na Cmentarzu Orląt
Barbara Bittnerówna - słynna lwowska tancerka, po wojnie w Operze Śląskiej
Bogusław Bobrański (1904-1991) - chemik, profesor Pracowni Chemii Farmaceutycznej i Organicznej UJK, docent Politechniki Lwowskiej. Po wojnie profesor i rektor AM we Wrocławiu. Członek rzeczywisty PAN i członek nowojorskiej Akademii Nauk.
Kazimierz Bocheński (1871-1953) - ginekolog, profesor, kierownik Kliniki Położniczo-Ginekologicznej UJK. Po wojnie we Wrocławiu.
Wojciech Bogusławski (1757-1829)- aktor, reżyser, "ojciec polskiego teatru", w latach 1794-99 prowadził stały teatr we Lwowie
Mieczysław Boruta-Spiechowicz (1894-1985)- jeden z dowódców Orląt Lwowskich, później słynny generał,
Tadeusz Bór-Komorowski (1895-1966) - absolwent Politechniki Lwowskiej, generał, dowódca AK, po wojnie aż do śmierci w Londynie.
Emil Bratro (1874-1944)-inżynier budowy dróg i tuneli, profesor PLw, dziekan Wydziału Inżeniryjnego
Wiktor Bross -lekarz , ojciec polskiej kardiochiriurgii, profesor AM we Wroclawiu
Jerzy Broszkiewicz (1922-1993) - prozaik, dramatopisarz, eseista, publicysta. Studiował w Akademii Muzycznej we Lwowie.
Wilhelm Bruchnalski (1859-1938) - profesor historii literatury na Uniwersytecie Lwowskim
Stefan Bryła (1886-1943) - od 1921 roku profesor Politechniki Lwowskiej, od 1934 - Warszawskiej, pionier zastosowania spawalnictwa w budownictwie.Słynny budowniczy m.in. mostów. Brał udział w obronie Lwowa w XI 1918 r. Od 1926 roku poseł na Sejm. Członek PAU. W czasie II wojny działał w tajnym nauczaniu. Dwukrotnie aresztowany przez hitlerowców - w roku 1942 i 15.IX.1943, został rozstrzelany 3.XII.1943 r. w Warszawie.
Włodzimierz Burzyński (1900-1970) - inżynier teoretyk budownictwa, od 1921 roku pracownik naukowy Politechniki Lwowskiej, od 1934 roku profesor mechaniki. 4.I.1945 r. aresztowany przez sowietów, zwolniony 10.VII.1945, powrócił do pracy w Lwowskim Instytucie Politechnicznym. W 1946 r. przeniósł się do Gliwic, gdzie został rektorem Politechniki Śląskiej. Od 1949 r. ciężko chory, zmarł 17.VII.1970 r. w Gliwicach.
Juliusz Jaksa-Bykowski (1844-1915) - mechanik i technolog, profesor i rektor PLw
Leopold Caro (1864-1939) - ekonomista, twórca Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, profesor ekonomii społecznej i nauk prawnych PLw
Łucja Charewiczowa (1897-1943) - polska uczona, historyk, docent UJK, od 1931 r. kustosz Muzeum Historycznego Miasta Lwowa, autorka wielu naukowych opracowań dotyczących historii Lwowa. W roku 1925, mając 28 lat i będąc już doktorem nauk humanistycznych opublikowała prace monograficzną o handlu średniowiecznego Lwowa. W następnych latach opublikowała szereg prac: "Dziesięciolecie badań nad dziejami Miasta Lwowa (1929), "Klęski zaraz w dawnym Lwowie" (1930), "Wodociągi starego Lwowa 1404-1663" (1934), "Czarna Kamienica i jej mieszkańcy" (1935), "Historiografia i miłośnictwo Lwowa" (1938). Od 1940 roku uczestniczka tajnego nauczania w Uniwersytecie warszawskim. Aresztowana w lipcu 1943 roku, osadzona na Pawiaku, wywieziona do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu i tam zamęczona 17.XII.1943 r.
Marceli Chlamtacz (1865-1948) - historyk prawa, profesor UJK, przewodniczący Rady Miasta i wiceprezydent Lwowa
Maria Chmielowska (1895-1982) - doktor historii, archiwistka, pomocnica i opiekunka prof. Mieczysława Gębarowicza, podobnie jak on - pozostała w powojennym Lwowie do końca swego życia
Piotr Chmielowski (1848-1904) - krytyk literacki i historyk literatury, profesor literatury polskiej na Uniwersytecie Lwowskim
Józef Białynia-Chołodecki (1852-1934) - dyrektor poczty, literat, autor publikacji o przeszłości Lwowa
Konstanty Chyliński (1881-1939) - profesor historii starożytnej UJK, prorektor KUL, wiceminister wyznań religijnych i oświecenia publicznego w II RP
Artur Chwalibogowski - lekarz pediatra. Docent UJK, ordynator Oddziału Wewnętrznego dla Dzieci Państwowego Szpitala Powszechnego we Lwowie. Po wojnie na uczelnich: Wrocławia, Szczecina, Zabrza.
Leon Chwistek (1884-1944) - malarz, krytyk i teoretyk sztuki; matematyk i filozof (szkoła Kazimierza Twardowskiego); członek awangardowego ugrupowania FORMIŚCI; twórca estetycznych teorii "wielości rzeczywistości" i strefizmu. Urodzony w 1884 w Krakowie, zmarł w 1944 w Barwiszach k. Moskwy.
Był wybitnym matematykiem i filozofem. W 1906 uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim tytuł doktora filozofii. Od 1906 przez dwadzieścia lat, z przerwami, nauczał matematyki w Gimnazjum J. Sobieskiego. W latach 1908-1909 kontynuował studia filozoficzne w Getyndze. W okresie 1914-1916 służył w Legionach Polskich. Od 1922 wykładał matematykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1930 objął katedrę logiki matematycznej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1941 opuścił Lwów wraz z armią radziecką. Osiadł w Tyflisie (obecnie Tbilisi), gdzie nauczał analizy matematycznej. W 1943 zamieszkał w Moskwie; tu został działaczem Związku Patriotów Polskich.
ks.Ignacy Chwirut (1888-1973) - ksiądz infułat, sekretarz arcybiskupów: Bilczewskiego i Twardowskiego, redaktor i wydawca wielu czasopism katolickich.
Zygmunt Ciechanowski (23 IV 1873 Bochnia - 1966), Inż. mechanik, konstruktor, prof. politechniki we Lwowie (od 1911) i po II wojnie świat. w Gliwicach.
Ks. Jan Cieński (1905-1992) - jeden z nielicznych po wojnie kapłanów polskich na terenie Ukrainy. W 1938 roku przyjął święcenia kapłańskie, w latach 1938-1945 wikariusz, później - do 1992 roku proboszcz parafii w Złoczowie. W 1967 roku tajnie konsekrowany przez Prymasa Polski ks. kard. Stefana Wyszyńskiego na biskupa. Zmarł w Złoczowie, pochowany na tamtejszym cmentarzu.
Tadeusz Cieński (1856-1925) - prawnik, działacz społeczny i znakomity gospodarz (także hodowca koni), poseł na sejm, wybitny działacz Stronnictwa Narodowego. Początkowo zwolennik ugody polsko-ukraińskiej, po zastrzeleniu w 1908 roku przez studenta ukraińskiego jego przyjaciela, namiestnika Galicji - Andrzeja Potockiego, jej przeciwnik. W listopadzie 1918 roku stworzył we Lwowie Polski Komitet Narodowy, aby uniemożliwić Ukraińcom przejęcie cywilnej władzy w mieście i powstrzymać urzędników Namiestnictwa i Magistratu przed współpracą z Ukraińcami (co się udało!). Od 1922 roku senator z województwa tarnopolskiego. Jego żoną była Maria Dzieduszycka - córka Włodzimierza, marszałka krajowego i założyciela Muzeum Przyrodniczego we Lwowie. Z czwórki ich dzieci dwaj synowie: Władysław i Jan zostali księżmi. Władysław po II wojnie osiadł w Anglii, natomiast Jan - uznając iż do końca powinien spełniać swe obowiązki duszpasterskie w Złoczowie - pozostał tam niezależnie od represji stalinowskich. Tadeusz Cieński w testamencie zapisał 400 morgów ziemi inwalidom wojennym.
Antoni Cieszyński (ur. 1882, zm. 1941), kier. Kl. Stomatologicznej UJK, zamordowany przez hitlerowców w nocy z 3 na 4 lipca 1941 roku
31 maja 1882 - urodził się w Oleśnicy. Uczęszczał do gimnazjum w Poznaniu i Bydgoszczy. Studiował w Monachium i Berlinie. W 1905 roku uzyskał dyplom lekarza dentysty. W latach 1906-1911 studiował medycynę. W 1911 roku uzyskał stopień doktora medycyny. Był asystentem Instytutu Stomatologicznego Uniwersytetu w Monachium. W 1907 roku zastosował po raz pierwszy w dziedzinie rentgenologii stomatologicznej zasadę izometrii. W 1913 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Założył Instytut Dentystyczny. Podczas I wojny światowej przebywał w Wiedniu. Tam też w 1915 roku ożenił się z Różą Troczyńską (1895-1982). Mieli trójkę dzieci: Janinę, Tomasza i Hannę. Organizator i kierownik Polskiej Słuzby Sanitarnej w Obronie Lwowa 1918. Od 1918 do 1939 roku był kierownikiem Instytutu Dentystycznego we Lwowie. Odznaczony Krzyżem Orląt i Krzyżem Obrony Lwowa 1918. Ogłosił drukiem 378 prac. W nocy 3/4 lipca 1941 roku aresztowany wraz z grupą profesorów lwowskich. O świcie 4 lipca 1941 roku rozstrzelany na Wzgórzach Wuleckich.
Tomasz Cieszyński ur. 1920, we Lwowie - chirurg, profesor medycyny we Wrocławiu, syn Antoniego Cieszyńskiego
Roman Cieślewicz (1930-1996) - artysta grafik, czołowy przedstawiciel polskiej szkoły plakatu. Urodził się we Lwowie. Uczeń szkoły im. M. Konopnickiej przy ul. Zielonej 10. Jako 14-15 letni chłopiec śpiewał solo w kościele pw. św. Wincentego a Paulo przy ul. Snopkowskiej. Po wojnie studiował w krakowskiej ASP. Większą część życia spędził za granicą (Genua, Paryż). Zdobył wiele prestiżowych nagród.
Stanisław Ciuchciński (18441-1912) - rzemieślnik, właściciel zakładu brązowniczego, zasłużony prezydent Lwowa
Tadeusz Czapelski (1853-1830) - publicysta i dziennikarz, długoletni pracownik Biblioteki ZNiO
Bronisław Czarnik (1857-1918) - kustosz Biblioteki ZNiO
Wanda Czartoryska (1862-1920) - księżna, działaczka oświatowa i charytatywna, filantropka, przewodnicząca Towarzystwa Gospodarczego Wykształcenia Kobiet i Komitetu Opieki nad Żołnierzem Polskim
Jan Czekanowski (1882-1965), polski podróżnik, antropolog, etnolog, statystyk, demograf, profesor uniwersytetów we Lwowie (kierownik Zakładu Antropologiczno-Etnologicznego UJK, rektor UJK w latach 1934-1936), Lublinie, Poznaniu, członek PAN. Wykształcenie etnografa i antropologa zdobył w Zurychu i Berlinie. Jako asystent Muzeum Etnograficznego w Berlinie uczestniczył w wyprawie do Afryki Równikowej.
Po powrocie usystematyzował zebrane materiały antropologiczne i etnograficzne, które zostały wydane aż w pięciu tomach. Wkrótce wyjechał do Petersburga, a w wieku 31 lat wrócił do kraju i zajął się wszechstronną działalnością naukową. Po II wojnie światowej przeprowadził badania dynamiki rozwoju ludności w okresie 1937-46 i strat ludnościowych Polski.
Napisał wiele artykułów, rozpraw i książek m.in. Zarys antropologii Polski, W głąb lasów Aruwimi. Dziennik wyprawy do Afryki Środkowej. Jednym z wielkich osiągnięć uczonego jest wprowadzenie metod statystycznych w badaniach antropologicznych.
Anna Czekanowska-Kuklińska (ur. w 1929), polska etnomuzykolog. Urodziła się we Lwowie (córka Jana Czekanowskiego). Studiowała muzykologię na uniwersytecie w Poznaniu (1948-52). Od 1957 pracuje w Inst. Muzykologii UW (od 1976 jako profesor), 1975-91 dyrektor tego instytutu. Autorka wielu prac i artykułów poświęconych muzyce ludowej w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych oraz podręczników etnomuzykologii. Działa także w licznych towarzystwach naukowych w Polsce i za granicą.
Aleksander Czołowski (1865-1944) - historyk i archeolog. Dyrektor Archiwum i Muzeum Miejskiego we Lwowie. W 1891 objął stanowisko archiwariusza a następnie dyrektora archiwum i podległych mu muzeów (w tym muzeum miejskiego) we Lwowie, piastując to stanowisko aż do 1939. Był także kolekcjonerem dzieł sztuki i jednym z inicjatorów utworzenia we Lwowie galerii obrazów. Był człowiekiem rozległej wiedzy. Dzięki jego staraniom w 1893 powstało Muzeum Historyczne miasta Lwowa a także Muzeum Narodowe im. króla Jana III. Brał aktywny udział w bieżącym życiu miasta, w organizacji wystaw i zjazdów, pracach Towarzystwa Miłosników Przeszłości Lwowa i Polskiego Towarzystwa Historycznego. W kręgu jego zainteresowań były zarówno rządowe archiwa we Lwowie, jak też klasztorne i cechowe. Był autorem szeregu prac o historii Lwowa.
Adam Czyżewicz (1841 - 1910) ginekolog i położnik od 1871 prof. Szkoły Medyko - Chirurgicznej we Lwowie.
1872 - 1910 członek Krajowej Rady Zdrowia, 1889 poseł na sejm krajowy; duże zasługi w organizacji szpitalnictwa i publicznej służby zdrowia.
Przemysław Dąbkowski (1877-1950) - historyk prawa, profesor Uniwersytetu Lwowskiego
Adam Didur (1874-1946) - genialny polski artysta śpiewak, największy bas wszechczasów. Cechowała go niedościgła potega brzmienia głosu przy niepowtarzalnym pieknie jego barwy, a równocześnie fenomenalne zdolności gry aktorskiej. Przyciągał tłumy widzów na całym swiecie i przesuwał na drugi plan występy wielkiego rosyjskiego basa Teodora Szalapina. Solista Teatru La Scala w Mediolanie, Teatru Wielkiego w Warszawie i przez 20 lat pierwszy bas Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Kochał Lwów i często występował w Teatrze Wielkim.. Po wojnie tworzył Operę Śląską, angażując do niej lwowskich śpiewaków: Wiktorię Calmę, Franciszkę Denis-Słoniewską, Jadwigę Lachetówną, Franciszka Arno, Lesława Finze, Andrzeja Hiolskiego, Włodzimierza Hiolskiego-Lwowicza, Władysława Szeptyckiego, Ryszarda Żabę.
Jan Długosz - biskup, historyk, był kanonikiem kapituły lwowskiej
Odo (Otton) Dobrowolski (1883 - 1917)-
Lwowski akwarelista i rysownik. Jako wolny słuchacz studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych; swe artystyczne umiejętności doskonalił w Paryżu w latach 1908-1909, a następnie w Monachium, skąd przyjechał do Lwowa. Paryż odwiedził ponownie ok. 1912 r. Dominującym w jego twórczości tematem był pejzaż miejski, głównie paryski i lwowski; istotne miejsce w historii grafiki młodopolskiej zajmuje litograficzna teka Dobrowolskiego "Lwów" (1914-15). Widoki zabytków architektury, zmonumentalizowanych kościołów, kamienicznych fasad, zatopionych w wieczornym mroku placów i nadrzecznych bulwarów artysta wykonywał akwarelą i gwaszem, bądź tuszem. W latach 1911-14 skoncentrował się na technice pastelu. W 1915 roku wyjechał do Rosji. Zmarł w 1917 roku w Kijowie.
Antoni Dobrzański - lekarz laryngolog, profesor UJK, ordynator Oddziału Oto-Laryngologicznego Państwowego Szpitala Powszechnego we Lwowie. Po wojnie profesor Uniwersytetu Warszawskiego.
Jan Dobrzański (1820-1886) - zasłużony dziennikarz, redaktor patriotyczneg lwowskiej gazety "Dziennik Mód Paryskich", agitator sprawy patriotycznej w czasie Wiosny Ludów, nazywany powszechnie "królem Janem IV". Założył również popularną gazetę "Nowiny", z czasem przemianowaną na "Dziennik Literacki", wznowił "Gazetę Narodową" i wokół tych gazet skupił wybitnych literatów.
Władysław Dobrzaniecki (1897-1941), ordynator Oddziału Chirurgicznego Państwowego Szpitala Powszechnego we Lwowie, zamordowany przez hitlerowców na Wzgórzach Wuleckich.
Władysław Dobrzęcki (1914-1983) - lekarz urolog. Studiował na UJK. W czasie wojny był lekarzem I Dywizji Pancernej gen. Maczka. Po wojnie we Wrocławiu - adiunkt Kliniki Urologicznej AM, następnie ordynator Oddziału Urologicznego Szpitala Kolejowego.
Aleksander Domaszewicz neurochirurg, profesor medycyny, w czasie obrony Lwowa w 1918 roku kierował szpitalem na Politechnice po prof. Adamie Czyżewiczu.
Robert Doms (1815-1893), jeden z największych przemysłowców w Galicji, prezydent Lwowskiej Izby Handlowej i Przemysłowej, właściciel browaru we Lwowie i szybów naftowych w Borysławiu, twórca fundacji i domu opieki dla literatów, rzeźbiarzy, uczonych oraz zbankrutowanych kupców i przemysłowców.
Ignacy Drexler (1878-1930) - urbanista, profesor budowy miast na Wydziale Inżynierii PLw. Opracował projekt regulacji Lwowa, projektował zagospodarowanie cmentarza Łyczakowskiego. Zmarł 14.XII.1930 r. we Lwowie. Brat rzeźbiarki Luny Drexlerówny.
Luna Amalia Drexlerówna (1882-1933 ), rzeźbiarka i malarka.
Edward Dubanowicz (1881-1943) - profesor prawa państwowego na Uniwersytecie Lwowskim, działacz polityczny
Maria Dulębianka (1861-1919) - malarka, literatka, publicystka, emancypantka, organizatorka wielu akcji i przedsięwzięć obywatelskich w Galicji. Pochodziła z rodziny ziemiańskiej. Młodość spędziła w Krakowie, gdzie ukończyła pensję Maliszewskiej i studiowała malarstwo pod kierunkiem Jana Matejki (późniejsze studia w Warszawie pod kierunkiem Wojciecha Gersona i w Paryżu u Carolusa Duranda). Od 1900 roku głęboko zaprzyjaźniła się z Marią Konopnicką, co stało się ostoją i osłodą jej życia i bodźcem do pracy społecznej. Kosztem zahamowania twórczości artystycznej przez długie lata zajęła się ratowaniem zdrowia Konopnickiej. Śmierć Konopnickiej w 1910 roku stała się dla Dulębianki wstrząsem, ale także podnietą do spotęgowania działalności obywatelskiej. Była organizatorką wręcz gigantycznego pogrzebu Konopnickiej we Lwowie, który zamienił się w wielką manifestację patriotyczną. Stała się czołową polską emancypantką. Zwalczała egoizm narodowy, będąc gorącą orędowniczką niepodległości Polski, nawoływała do ugody i współpracy z Ukraińcami. Podczas Obrony Lwowa w listopadzie 1918 roku organizowała wraz z prof. Antonim Cieszyńskim polską służbę sanitarną. W styczniu 1919 roku wraz z równie zasłużoną w okresie Obrony Lwowa sanitariuszką, hrabiną Teodozją Dzieduszycką, wyruszyła 26 stycznia 1919 roku jako delegatka Tymczasowego Komitetu Rządowego w niebezpieczną podróż do Stanisławowa, Kołomyi, Czortkowa, Mikuliniec, Tarnopola i Złoczowa, aby zlustrować obozy dla internowanych żołnierzy polskich (Lwów okrążony był wszak nadal przez wojska ukraińskie) i ulżyć ich doli. Podróż odbywały końmi wśród zasp śnieżnych, w czasie niezwykle ostrych mrozów. Zaraziły się od chorych na tyfus plamisty jeńców polskich, wróciły po kilku dniach do Lwowa, alarmując polską opinie publiczną o dramatycznej sytuacji jeńców polskich, przywożąc setki listów i wieści o doli rodaków. Witano je we Lwowie entuzjastycznie. 7 marca zmarła na tyfus Maria Dulębianka, następnego dnia zaś Teodozja Dzieduszycka (1882-1919). Pogrzeb Dulębianki był jedną z największych manifestacji żałobnych we Lwowie. Wzięli w nim udział Polacy i Ukraińcy. Zwłoki Dulębianki złożono początkowo w grobowcu Marii Konopnickiej, zaś w 1927 roku przeniesiono je na Cmentarz Orląt. (za Stanisławem Nicieją)
Franciszek Duszeńko - artysta rzeźbiarz, uczeń lwowskiej Państwowej Szkoły Technicznej na ul. Dwernickiego, profesor Akademii Sztuk Pieknych w Gdańsku i jej rektor w latach 1981-1987, współtwórca pomnika na Westerplatte, pomnika w obozie zagłady w Treblince i Marii Konopnickiej w Gdańsku i in.
Benedykt Dybowski (1833-1930), zoolog, za udział w Powstaniu Styczniowym zesłany na Syberię, badacz Bajkału, profesor Uniwersytetu Lwowskiego
Irena Dziedzic -pochodząca ze Lwowa znana dziennikarka, prezenterka telewizyjna ("Tele Echo" itd)
Józef Dobek Dzierzkowski (1764-1830) - adwokat, polityk galicyjski i bibliofil, który testamentem podarował Zakładowi Narodowemu im. Ossolińskich gromadzone przez całe życie zbiory bibliofilskie (m.in. kodeksy rękopiśmiennicze z XV-XVIII w., mszały polskie i ruskie, bizantynika oraz armenika).
Placyd Dziwiński (1851-1936) - matematyk, profesor matematyki na PLw, dziekan Wydziału Budowy Machin i Wydziału Chemii Technicznej. Od 1925 roku w stanie spoczynku, w 1926 r. mianowany profesorem honorowym PLw.
Benedykt Dybowski (1833-1930) - zoolog, profesor Szkoły Głównej w Warszawie, powstaniec 1863 roku. Objęty oskarżeniem w procesie Romualda Traugutta i skazany na zsyłkę, 14 lat przebywał nad Bajkałem i 4 lata (dobrowolnie) na Kamczatce. Zbadał i opracował faunę Bajkału i częściowo dorzecza Amuru. Opisał wiele nowych dla nauki gatunków bajkalskich skorupiaków. Wysnuł hipotezę, że wschodnia Syberia dzięki swojemu zróżnicowaniu geograficznemu, klimatycznemu i dynamice geologicznej była centrum rozprzestrzeniania nowo powstałych gatunków. Po powrocie do kraju osiedlił się we Lwowie. W latach 1884-1906 był profesorem i dyrektorem Zakładu Zoologicznego Uniwersytetu Lwowskiego. Członek PAU. Zmarł w wieku 97 lat, pochowany wśród powstańców styczniowych na Łyczakowie. Niestety na jego grobie umieszczono za czasów sowieckich ukraińską inskrypcję.
Włodzimierz Dzieduszycki (1825-1899) - mecenas nauki, przyrodnik, kolekcjoner, przodujący hodowca i pionier ochrony przyrody, muzealnik i organizator życia społecznego. Właściciel potężnej Biblioteki Poturzyckiej przeniesionej do Lwowa, twórca i kierownik lwowskiego Muzeum Przyrodniczego (założone w roku 1855, ofiarowane Narodowi w r. 1880, w r. 1893 założył Ordynację Poturzycką dla zapewnienia Muzeum bytu materialnego). Sam żył skromnie i poważnie, nie zabiegał o rozgłos. We Lwowie mieszkał w mieszkaniu przy ulicy Kurkowej.
Wojciech Dzieduszycki (ur. 13.VII.1848 w Jezupolu koło Stanisławowa, zm. 23.III.1909 r. w Wiedniu) - polityk, uczony, pisarz, filozof, autor licznych rozpraw o tematyce filozoficznej, historycznej i estetycznej (1878 - "Studia estetyczne", "Ateny"). Od 1894 roku docent historii filozofii, etyki i estetyki Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Lwowskiego. Był członkiem austriackiej Rady Państwa i prezesem parlamentarnego Koła Polskiego.
Wojciech Dzieduszycki (1912-2008)- hrabia, aktor, śpiewak, dyrygent, dziennikarz, autor tekstów kabaretowych, działacz kulturalny, recenzent muzyczny i teatralny oraz inżynier, przedstawiciel rodziny ogromnie zasłużonej dla Lwowa (m. in. muzeum Dzieduszyckich)
Ludwik Ehrlich (1889-1968) - prawnik, specjalista prawa międzynarodowego, profesor UJK, dziekan Wydziału Prawa UJK. Po wojnie wykładowca w Akademii Prawa Międzynarodowego w Hadze. Autor "Prawa narodów" (1927).
Jan Ernst (1909-1993) - geograf i artysta muzyk. Asystent Zakładu geograficznego UJK i doktor UJK. Twórca znanego w całej POlsce Chóru Erjana, autor wielu bardzo popularnych piosenek. Po wojnie profesor UMCS w Lublinie i dziekan Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi UMCS.
Józef Fiema - prawnik, profesor i prorektor Uniwersytetu Wrocławskiego.
Ludwik Finkel (1858-1930) - profesor historii na Uniwersytecie Lwowskim, bibliograf
Lesław Finze - artysta śpiewak, tenor. Po ukończeniu szkoły średniej uczył się pod kierownictwem Adama Didura. Po wojnie wraz z prawie całym zespołem lwowskiego Teatru - w Operze Śląskiej, następnie w Operze Warszawskiej.
Adam Fischer (1889-1943)- etnolog i etnograf, kierownik Zakładu Etnologicznego UJK, dziekan Wydziału Humanistycznego w r. 1934/1935. Zmarł 22.XII.1943 r. na skutek braku opieki lekarskiej w wieku 54 lat. Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.
Stanisław Frankl (1903-1944) - ksiądz profesor, kierownik Zakładu Teologii Dogmatycznej UJK i rektor Metropolitalnego Seminarium Duchownego we Lwowie. Jeden z najmłodszych profesorów UJK - nominacje profesorską otrzymał w wieku 35 lat. Wykładał po łacinie - jego wykłady cieszyły się szczególnym uznaniem i zainteresowaniem. Był kuratorem stowarzyszenia Koleżeńska Pomoc Studentów Teologii UJK. W czasie okupacji niemieckiej uwięziony najpierw w Brygidkach, później ze względu na pogarszający się stan zdrowia przeniesiony do więziennego szpitala na Zamarstynowie. 15 kwietnia 1943 r. został uwolniony w wyniku precyzyjnej akcji AK, której głównym celem było uwolnienie Lecha Sadowskiego, szefa Oddziału VI KOmendy Obszaru Nr 3 AK. Przez ponad rok ukrywał się w klasztorze Reformatów. Pobyt w więzieniu jednak doszczętnie zrujnował mu zdrowie. Zmarł 26.VI.1944 roku w wieku 41 lat, pochowany na Cmentarzu Janowskim jako Jan Gliniecki. Był wychowawcą wielu wybitnych kapłanów, m.in. późniejszego kardynała Władysława Rubina, prefekta watykańskiej Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich, ks. arcbp. dr. Ignacego Tokarczuka, byłego metropolity przemyskiego.
Aleksander Fredro (ur. 20.VI.1793 r. w Surochowie k. Jarosławia, zm. 15.VII.1876 r. we Lwowie)- słynny komediopisarz - mieszkał w swoim dworku na Chorążczyźnie we Lwowie. Kształcił się jedynie w domu. W 1809 roku (mając 16 lat) zaciągnął się do kawalerii Księstwa Warszawskiego. W latach 1812-1814 brał udział w kampaniach napoleońskich. Odznaczony złotym orderem Virtuti Militari i francuską Legia Honorową. Po powrocie do Rudek i Lwowa działał w galicyjskim Sejmie Stanowym oraz na własną rękę. Starał się m.in. o budowę w Galicji pierwszej linii kolejowej i współpracował przy tworzeniu Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego i Galicyjskiej Kasy Oszczędności. W czasie Wiosny Ludów był członkiem lwowskiej Rady Narodowej. Oskarżony przez władze austriackie o zdrade stanu, uniknął więzienia i smierci dzięki wstawiennictwu ówczesnego namiestnika Galicji, Agenora Gołuchowskiego. Jest autorem wielu komedii: "Mąż i żona" (1821), "Pan Geldhab" (1821), "Cudzoziemczyzna" (1824), "Damy i huzary" (1825), "Pan Jowialski" (1832), "Śluby panieńskie" (1833), "Zemsta" (1834), "Dożywocie" (1835). Wszystkie komedie Fredry były wystawiane w nowo wzniesionym w latach 1837-1842 z inicjatywy i kosztem hrabiego Stanisława Skarbka - Teatrze Skarbkowskim. W 1828 roku po dziesięcioletnich staraniach o uzyskanie rozwodu swojej wybranki zawarł związek małżeński z Zofią z Jabłonowskich Skarbkową (żoną fundatora teatru). Ich córka była matką mi.in. metropolity grekokatolickiego Andrzeja Szeptyckiego. W 1842 roku na skutek ataków niektórych literackich krytyków (m. in. poety Seweryna Goszczyńskiego, Leszka Dunin Borkowskiego i Lucjana Siemieńskiego), Fredro zamilkł nagle na arenie publicznej. Pisał jednak dalej - był twórca kolejnych kilkunastu sztuk teatralnych. Zmarł w swoim lwowskim dworku (zburzonym na początku XX wieku) 15 lipca 1876 roku. Pochowany został w rodzinnej krypcie Fredrów w parafialnym kościele w Rudkach.
Zygmunt Fuchs - docent doktor, kierownik Laboratorium Aerodynamicznego na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, zginął podczas okupacji, zastrzelony wraz z żoną przez hitlerowców w obozie Janowskim.
Jan Gerhard (pseud. lit. - właściwe nazwisko: Bardach) - urodzony i wychowany we Lwowie literat (m.in. kontrowersyjne "Łuny w Bieszczadach")
Mieczysław Gębarowicz -
(ur. 17 XII 1893 w Jarosławiu, zm. 2 IX 1984 we Lwowie) wielki uczony i humanista – historyk sztuki i historyk. Wraz z rodzicami mieszkał w Jarosławiu, Stanisławowie, później w Buczaczu i wreszcie we Lwowie. W 1912 roku rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego na dwóch kierunkach: historii powszechnej i historii sztuki. Studia te były przerwane na pewien czas przez wydarzenia pierwszej wojny swiatowej i walk polsko - ukraińskiech w 1918 roku, kiedy to wziął on udział w obronie Lwowa. W 1920 roku został asystentem Katedry Historii Polski UJK, po czym w 1922 roku przeszedł do pracy w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich, gdzie od 1923 roku był kustoszem Muzeum Lubomirskich. Prowadził szerokie prace naukowe, brał udział w naukowo-dydaktycznych podróżach do Włoch, FRancji, Belgii, Hiszpanii, Niemiec, Austrii i Czechosłowacji. W 1928 roku obronił rozprawe habilitacyjną na UJK, uzyskując stopień docenta historii sztuki, a w roku 1936 został mianowany profesorem na Wydziale Humanistycznym UJK. Od roku 1923 do 1938 wykładał równiez historie sztuki na Wydziale Architektonicznym Politechniki Lwowskiej. Po wybuchu II wojny światowej i śmierci w dniu 18.IX.1939 r. dyrektora Ossolineum Ludwika Bernackiego był - obok Kazimierza Tyszkowskiego i Władysława Wisłockiego - jednym z trzech dyrektorów ZNiO. W grudniu 1939 roku nowym dyrektorem Ossolineum został polski komunista Jerzy Borejsza. Po zajęciu Lwowa przez Niemców w 1941 roku i skrytobójczym zamordowaniu Władysława Wisłockiego, kierującego początkowo ZNiO, kierownikiem dawnego Ossolineum, połączonego z Biblioteką Baworowskich, został Mieczysław Gębarowicz. Przez okres aż do ponownego zajęcia Lwowa przez Rosjan w 1944 roku starał się zabezpieczyć i ochronić prze zniszczeniem zasoby Ossolineum. W 1944 roku pozostał świadomie we Lwowie. W latach 1946-1949 pełnił kierownicze funkcje zarówno w dawnym Ossolineum jak i na lwowskim uniwersytecie. W lutym 1950 roku wraz z innymi starymi pracownikami Biblioteki jako żywioł niepożądany został zwolniony z pracy. Pracował później jako zwykły bibliotekarz w różnych lwowskich instytucjach, zakwalifikowany jako "młodszy pracownik naukowy". Dopiero w 1962 (w wieku 69 lat) roku uzyskał sowiecką nomiancję na "starszego pracownika naukowego". Wyrzucony w 1962 roku na emeryturę, w atmosferze nagonki za pracę naukową o lwowskich dziełach sztuki, zatytułowaną: "Studia nad dziejami kultury artystycznej późnego renesansu w Polsce", był autorem imponującej liczby kolejnych dzieł naukowych pisanych w nader skromnych warunkach materialnych, bez możliwości korzystania z zasobów bibliotecznych Ossolineum.
Zmarł we Lwowie 2 września 1984 roku i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.
Stanisław Głąbiński (urodził się w 1862 roku w Skolem, zmarł w sowieckim więzieniu w Charkowie w 1941 roku)
- uczony, wybitny polityk i publicysta, w okresie zaborów poseł do Rady Państwa monarchii austro-węgierskiej, w niepodległej Polsce parlamentarzysta II Rzeczypospolitej.
Szkołę średnią ukończył w Samborze, studia odbył na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. Doktoryzował się w 1887 roku, a w rok później rozpoczął wykłady z zakresu ekonomii społecznej, zastępując na katedrze profesora Leona Bilińskiego, który został ministrem finansów monarchii austro-węgierskiej. Pracę habilitacyjną napisał na temat "Systemu fizjokratów w ekonomice społecznej" (1888 r.). Ekonomii poświęcił też swoje następne prace: "Pojęcie nauki skarbowej" (1889) oraz "Reformę waluty w Austrii" (1890). W 1892 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1895 roku zwyczajnym Uniwersytetu Lwowskiego. Od 1889 do 1890 roku pełnił obowiązki dziekana Wydziału Prawa; w latach 1908-1909 był rektorem tej uczelni. Od 1890 roku był czołowym działaczem Narodowej Demokracji, obejmując stanowisko redaktora naczelnego "Gazety Narodowej". Brał udział w zakładaniu wielu instytucji wyższej użyteczności publicznej w Galicji. W 1902 roku został posłem do Rady Państwa, czyli austro-węgierskiego parlamentu, w której zasiadał do 1918 roku. Niezależnie od tego, od 1904 roku był posłem w sejmie galicyjskim. W 1907 r. został prezesem Koła Polskiego, a w 1910 roku - prezydentem połączonych izb poselskich - austriackiej i węgierskiej. Nawiązał bliską współpracę z politykami reprezentującymi Ligę Narodową, przede wszystkim Janem Gwalbertem Pawlikowskim oraz Stanisławem Grabskim
W styczniu 1911 roku objął stanowisko ministra kolei w gabinecie premiera Reinharda Bienertha. Pełniąc obowiązki szefa tego resortu, przyczynił się w dużym stopniu do spolonizowania administracji kolejowej na terenie Galicji. W październiku 1918 roku udał się do Warszawy, przyjmując propozycję objęcia teki ministra spraw zagranicznych w rządzie Józefa Świeżyńskiego. Opracował wówczas zasady ordynacji wyborczej do Sejmu Ustawodawczego Odrodzonej Rzeczypospolitej, do którego wybory wyznaczono na 26 stycznia 1919 roku. W 1919 roku uzyskał mandat poselski do Sejmu Ustawodawczego z listy Związku Ludowo-Narodowego (pod taką nazwą w szranki wyborcze stanęła Narodowa Demokracja). Niebawem został prezesem Rady Naczelnej ZL-N oraz przewodniczącym klubu poselskiego tego ugrupowania. Funkcję tę piastował także w Sejmie pierwszej kadencji po wyborach, które odbyły się w listopadzie 1922 roku. W maju 1923 roku podpisał w imieniu Związku Ludowo-Narodowego porozumienie z Polskim Stronnictwem Ludowym "Piast" (tzw. pakt lanckoroński), w wyniku którego doszło do powstania centroprawicowego rządu Wincentego Witosa. Głąbiński został w nim wicepremierem oraz ministrem wyznań i oświecenia publicznego. Trzy lata później odegrał znaczącą rolę przy tworzeniu drugiego gabinetu pod przewodnictwem tego samego polityka z udziałem narodowej i chrześcijańskiej demokracji, Narodowej Partii Robotniczej oraz "Piasta". W latach 1928-1935 zasiadał w Senacie, przewodnicząc klubowi Stronnictwa Narodowego. Na poczatku września 1939 roku ewakuował się ze Lwowa wraz z przedstawicielami rządu do Rumunii, skąd po kilku dniach powrócił do Lwowa. Aresztowany przez NKWD, skazany na 8 lat więzienia za nielegalne przekroczenie granicy, był więziony do czerwca 1941 roku we Lwowie, skąd po inwazji hitlerowskiej na ZSRR został ewakuowany na wschód. Zmarł w 1941 roku w węzieniu w Charkowie.
Jego synem jest długoletni korespondent zagraniczny PAP, Stanisław Głąbiński.
Stanisław Głąbiński (ur. 1924), dziennikarz, publicysta; od 1952 dziennikarz, 1957-83 korespondent zagraniczny PAP; 1983 86 dyrektor i red. nacz. PAI; kilkanaście książek dotyczących stosunków międzynarodowych oraz beletrystyka, m.in. Ameryka patrzy na Chiny, wspomnienia PAP w herbie (1986), Senator (1991).
Ksawery Godebski (1801-1861) - literat, kustosz Biblioteki ZNiO
Agenor Gołuchowski (starszy)(1812-1875), senator, premier, minister spraw zagranicznych, namiestnik Galicji;
Agenor Gołuchowski (młodszy)(1849-1921), polityk i dyplomata austriacki. W 1895 powołany na stanowisko ministra spraw zagranicznych, piastował je do 1906. Nie był politykiem wybitnym, posiadającym własne koncepcje polityki zagranicznej Austro-Węgier. Jego działania dyktował raczej ówczesny układ sił i bieg wydarzeń politycznych.
W grudniu 1897 doprowadził do odprężenia w stosunkach austriacko-rosyjskich, co pozwoliło Austro-Węgrom uzyskać bardziej niezależną od Niemiec pozycję w trójprzymierzu. W czerwcu 1902 podpisał traktat z Niemcami i Włochami odnawiający trójprzymierze i przedłużający je bez zmian na dalsze 12 lat. W 1907 jako przewodniczący grupy polskiej rozpoczął działalność na forum Izby Panów. W okresie I wojny światowej stanął na czele komisji politycznej Koła Polskiego, uczestnicząc w pracach nad tzw. wyodrębnieniem Galicji. Po 1918 wycofał się z życia politycznego.
ks. Zygmunt Gorazdowski (1845-1920), beatyfikowany przez Papieża podczas wizyty we Lwowie w czerwcu 2001 roku, ksiądz lwowski, opiekun ubogich, w latach 1902-1913 proboszcz parafii św.Mikołaja
Zygmunt Gorgolewski (1845-1903) - dyrektor lwowskiej Szkoły Przemysłowej, architekt, twórca m.in. Teatru Wielkiego we Lwowie. Wielkopolanin, we Lwowie spędził ostatnie dziesięć lat swojego życia, pochowany został w alei zasłużonych na cmentarzu Łyczakowskim.
Anna Gostyńska (1847-1918) - artystka dramatyczna, wspaniała odtwórczyni ról w sztukach Fredry, Zapolskiej (niezapomniana Dulska), Wyspiańskiego (premiera "Wesela"). Pochowana na cmentarzu Łyczakowskim obok Gabrieli Zapolskiej.
Seweryn Goszczyński (1801-1876) - poeta, działacz niepodległościowy, powstaniec.
Urodził się 4 listopada 1801 r. w Ilińcach na Ukrainie. Z powodu niezamożności rodziców, nie odebrał starannego wykształcenia. Uczył się z przerwami w różnych szkołach, najdłużej w szkole bazylianów w Humaniu, gdzie zaprzyjaźnił się z J. B. Zaleskim i M. Grabowskim. W 1820 przybył do Warszawy, tu wstąpił do tajnego Związku Wolnych Braci Polaków. Na wieść o wybuchu powstania w Grecji, w sierpniu 1821 wyruszył pieszo na Ukrainę, aby przez Odessę dotrzeć do walczących. Z braku funduszów zatrzymał się na Ukrainie, gdzie przebywał do r. 1830, prowadząc działalność konspiracyjną. Ścigany przez policję, zmieniał często miejsce zamieszkania. W okresie tym napisał wiele wierszy patriotycznych, wśród nich Ucztę zemsty. W czerwcu 1830 r. przyjechał do Warszawy i wstąpił do sprzysiężenia Piotra Wysockiego. Uczestniczył w ataku na Belweder; następnie walczył ( w randze kapitana ) w korpusie generała J. Dwernickiego. Wziął udział w bitwach pod Stoczkiem i Nową Wsią. Po kapitulacji Warszawy przekroczył granicę pruską wraz z korpusem generała Rybińskiego. Przeżycia związane z tym faktem znalazły swój wyraz w wierszu Wyjście z Polski. Osiedlił się w Galicji. Z działalności polityczno - społecznej nie zrezygnował. Z jego inicjatywy powstał w 1832 we Lwowie Związek Dwudziestu Jeden. Ok. r. 1835 założył w Krakowie Stowarzyszenie Ludu Polskiego. Był współzałożycielem grupy literackiej Ziewonia. Ścigany przez policję austriacką (sąd w Warszawie skazał go zaocznie na karę śmierci ) ukrywał się pod przybranymi nazwiskami. Pobyt na Podhalu sprawił, że zainteresował się kulturą tego regionu, odkrywając Tatry dla literatury polskiej. w r. 1838 emigrował do Francji. W Strasburgu współredagował satyryczne pismo "Pszonka", ideowo związane z Towarzystwem Demokratycznym Polskim. Poznał Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego. W 1842 wstąpił do Koła Towiańczyków ( był jego sekretarzem ). Odciął się wówczas od swojej dawnej działalności politycznej , zrezygnował na wiele lat z pisarstwa. Kołu pozostał wierny do końca życia. Żył w bardzo trudnych warunkach materialnych, w czasie Komuny Paryskiej omal nie umarł śmiercią głodową. W r. 1872, dzięki pomocy przyjaciół, wrócił do kraju, uroczyście witany przez rodaków i osiadł we Lwowie. Zmarł w cztery lata później, 25 lutego. Pochowany został na lwowskim cmentarzu Łyczakowskim.
Kazimierz Górski - trener piłkarskiej reprezentacji Polski. Urodzony 2.III.1921 r. we Lwowie. Grał w piłkę nożną na pozycji napastnika (RKS Lwów, Spartak Lwów, Dynamo Lwów, Legia Warszawa). Szkolił reprezentację Polski juniorów w latach 1956-66, reprezentację do lat 23 w latach 1966-70, I reprezentację narodową - prowadził ją z wielkimi sukcesami w latach 1970-76 (pierwszy mecz ze Szwajcarią w Lozannie 5.5.1971 roku). W tym okresie z drużyną zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium (1972 rok), srebrny medal na mistrzostwach świata w 1974 roku (boiska Niemiec) i srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu (1976 rok). Prowadził reprezentację w 73 meczach (45 zwycięstw).
Stefan Grabiński (1887-1936) - pisarz; powieści i opowiadania fantastyczne w duchu E. A. Poego.
Urodzony 25 lutego 1887 w Kamionce Strumiłowej nad Bugiem; ojciec był sędzią powiatowym, matka nauczycielką gry na fortepianie. Naukę rozpoczął w Samborze, maturę uzyskał we Lwowie. W 1905 roku wstąpił na wydział filologiczny Uniwersytetu we Lwowie. Studiował literaturę polską i filologię klasyczną pod kierunkiem Wilhelma Bruchnalskiego i Józefa Kallenbacha. Na studiach nawiązał znajomości m.in. z Juliuszem Kleinerem, Stanisławem Łempickim, Stanisławem Kotem, Stefanem Wierczyńskim. Po ukończeniu studiów w 1910 uczył w lwowskich gimnazjach państwowych i prywatnych. W latach 1914-1915 przebywał w Wiedniu, w latach 1917-1921 uczył w Przemyślu. W 1927 odbył podróż do Włoch, w 1929 do Rumunii. W 1931 z powodu zaawansowanej gruźlicy przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Brzuchowicach - podlwowskiej miejscowości kuracyjnej. Zmarł 12 listopada 1936 we Lwowie.
Debiutował wydanym pod pseudonimem Stefan Żalny tomikiem opowiadań pt. "Z wyjątków. W pomrokach wiary". Nie był to jednak debiut udany. Rozgłos i uznanie przyniosły mu dwa kolejne zbiory nowel: "Na wzgórzu róż" (1918) oraz "Demon ruchu" (1919). Poza wymienionymi tomikami Grabiński wydał jeszcze "Szalonego pątnika" (1920), "Niesamowitą opowieść" (1922), "Księgę ognia" (1922), "Namiętność" (1930). Ponadto napisał kilka powieści : "Salamandra" (1924), "Cień Bafometa" (1926), "Klasztor i morze" (1928), "Wyspa Itongo" (1936). Pozostawił po sobie niedokończony rękopis powieści "Motywy docenta Ponowy". Na scenach Warszawy, Krakowa i Lwowa wystawiał swoje sztuki: "Willa nad morzem" (Ciemne siły) i "Zaduszki".
Witold Grabowski (1902-1963) - lekarz radiolog, twórca polskiej rentgenologii. We Lwowie starszy asystent Kliniki Chorób Wewnętrznych UJK, docent UJK, po wojnie profesor AM w Gdańsku.
Jan Grek (1875-1941) - internista, profesor w Klinice Chorób Wewnętrznych UJK, szwagier Tadeusza Boya-Żeleńskiego, zamordowany wraz z nim i z żoną, Marią Pareńską-Grekową (uwiecznioną jako Maryna w "Weselu" Wyspiańskiego) na Wzgórzach Wuleckich.
Franciszek Groer (1887-1965) - lekarz pediatra, profesor, w kierownik Kliniki Pediatrycznej UJK. Równocześnie, w sezonie 1932/33 kierownik Opery w Teatrze Wielkim.
Zrealizował wiele wartościowych spektakli, zapewniając w nich udział wybitnych artystów śpiewaków polskich i zagranicznych. Aresztowany przez hitlerowców 3.VII.1941 roku, jako jedyny z grupy Profesorów uniknął kaźni na Wzgorzach Wuleckich. Po wojnie profesor Śląskiej Akademii Medycznej, a następnie dyrektor Instytutu Matki i Dziecka w Warszawie (1951-1960). Członek PAN.
Adam Gruca (1893-1983) - wybitny lekarz ortopeda, profesor medycyny. Jeden z najznakomitszej trójcy polskich ortopedów (także Wiktor Dega z Poznania i Donat Tylman z Warszawy). Uczestnik Obrony Lwowa w 1918 r. i wojny bolszewickiej 1920 r. Profesor UJK, ordynator Oddziału Chirurgicznego Szpitala Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie. Po wojnie profesor Uniwersytetu Warszawskiego, kierownik Katedry i III Kliniki Ortopedycznej AM w Warszawie. Członek PAU, członek rzeczywisty PAN.
Artur Grottger - znakomity rysownik i artysta malarz. Urodził się 11 grudnia 1837 roku w Ottyniowicach powiat Bóbrka, niedaleko Lwowa. Jego ojciec Jan Józef był dzierżawcą majatku należącego do hrabiego Hilarego Siemianowskiego. Ojciec Artura walczył w Powstaniu Listopadowym jako oficer piątego punktu ułanów "Warszawskie Dzieci", był zamiłowanym malarzem, wykształconym w wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych. On właśnie udzielał uzdolnionemu synowi domowych lekcji rysunku. Jako jedenastoletni chłopiec został oddany na nauke do pracowni lwowskiego malarza Jana Maszkowskiego, gdzie na długie lata zaprzyjaźnił się z jego synem, Marcelim. Poważniejsze studia malarskie odbył Artur Grottger w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych oraz - w latach 1855-1858 w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. W Wiedniu mieszkał aż do roku 1865. Z powodu nieustannych tarapatów finasowych towarzyszących mu przez całe życie, wędrował po Galicji od dworu do dworu, zarabiając na życie rysowaniem i malowaniem obrazów o przygodnej, nieraz banalnej tematyce. Stworzył w tym okresie również najdoskonalsze cykle rysunków wykonanych czarną i biała kredką na kartonach Nigdy nie widział Powstania Styczniowego, a stworzył z wyobraźni wstrząsające rysunki: "Polonia" (1863) i "Lituania" (1864-1866). W 1866 roku na balu w lwowskim Towarzystwie Strzeleckim poznał 16-letnią Wandę Monne. Gwałtowna miłość gorącej polskiej patriotki Wandy i mającego jeszcze tylko dwa lata życia przed soba Artura, której przeciwna była rodzina Wandy, obfitująca w wiele romantycznych spotkań i długich, afektowanych listów, nie mogła niestety zakończyc się szczęśliwie. Artur w nadziei na osiągnięcie sukcesu wyjechał do Paryża, gdzie - chory na gruźlicę - zdołał zakończyć cykl "Wojna", który sprzedał austriackiemu cesarzowi Franciszkowi. W grudniu 1867 roku, nękany płucnymi krwotokami, opadający z sił, został wysłany przez lekarzy do słynnego uzdrowiska Amelies-les-Bains w francuskich Pirenejach, gdzie zmarł 13 grudnia 1867 roku. Zwłoki artysty sprowadziła do Lwowa w dniu 4 lipca 1868 roku jego młodziutka narzeczona i pochowała go na cmentarzu Łyczakowskim w miejscu, które kiedyś podczas wspólnego spaceru, Grottger wybrał.
Alicja Grześkowiak (ur. w 1943 roku w Świrzu koło Lwowa) - była Marszałek Senatu, profesor UMK w Toruniu. Córka dr Eugeniusza Bautro, prawnika, który od 1936 roku pracował w Zakładzie Prawa Karnego UJK jako starszy asystent wolontariusz (bez wynagrodzenia).
Jerzy Grzędzielski (1901-1941), kierownik Kliniki Okulistycznej UJK, zamordowany przez hitlerowców na Wzgórzach Wuleckich
Władysław Gubrynowicz (1836-1914) - księgarz lwowski
Ludomił Klemens Gyurkovich (1899-1980) - architekt, obrońca Lwowa, autor licznych budowli we Lwowie (7 kościołów oraz m.in. ołtarz w kościele św. Elżbiety we Lwowie)
Wiktor Hahn (1871-1959) - historyk literatury polskiej i bibliotekoznawstwa, profesor UJK i KUL, po wojnie profesor UW.
Zygmunt Hałuniewicz (1889-1974) - ksiądz infułat, kanclerz lwowskiej Kurii Metropolitalnej (1921-1945).
W 1912 roku przyjął święcenia kapłańskie, po czym był kolejno wikariuszem w Pieniakach i w parafii św. Antoniego we Lwowie, więzień sowieckich łagrów w Donbasie, w kamieniołomach Karelii i in. (1945-1955), po zwolnieniu z obozu proboszcz parafii św. Marii Magdaleny we Lwowie (1955-1962), później od 1962 roku duszpasterz przy Bazylice Metropolitalnej. Pochowany na cmentarzu Janowskim w grobowcu jezuitów.
Edward Hamerski (1898-1941) - kierownik Katedry Chorób Zakaźnych Zwierząt Domowych Akademii Medycyny Weterynaryjnej, zamordowany przez hitlerowców na Wzgórzach Wuleckich
Adam Hanuszkiewicz (1924-2011) - reżyser i aktor
Ryszarda Hanin (1919-1994)- aktorka
Józef Hebda (1906-1975), tenisista, pięciokrotny mistrz Polski, wielokrotny wicemistrz w deblu i singlu
Marian Hemar (Jan Marian Hescheles) (10901-1972)- autor piosenek "Wesołej Lwowskiej Fali"
Zbigniew Herbert (1924-1998) - wybitny poeta polski. Uczeń VIII Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego. Po ekspatriacji w 1944 roku do Krakowa studiował polonistykę, malarstwo, prawo i filozofię. Był związany z opozycją demokratyczną. Kandydował do Nagrody Nobla. W dzieciństwie mieszkał w kamienicy przy Łyczakowskiej 55 (tam jest dziś tablica pamiątkowa), później w domu przy Obozowej 3.
Henryk Hilarowicz (1890-1941) - profesor w Klinice Chirurgicznej UJK, zamordowany przez hitlerowców na Wzgórzach Wuleckich
Andrzej Hiolski Wspaniały polski baryton. Urodził się we Lwowie 1.I.1922 roku, zmarł przed swoim koncertem w Krakowie 26.II.2000 roku. Śpiewał od dziecka, wzbudzając swoim głosem zachwyt słuchaczy. Absolwent VI Gimnazjum im. Stanisława Staszica. Studia wokalne rozpoczął w lwowskim konserwatorium. W czasie wojny pracował fizycznie m.in. jako stolarz. Wyjechał ze Lwowa w 1944 roku, przed ponownym wkroczeniem wojsk sowieckich do Lwowa. Zadebiutował rolą Janusza w "Halce" Moniuszki wystawioną 25.XI.1944 roku w krakowskim Teatrze Starym. Śpiewał na różnych scenach operowych świata, odnosząc ogromne sukcesy. Stworzył niezapomniane kreacje wokalne i aktorskie jako Scaropia w "Tosce", Miecznik w "Strasznym Dworze", Germont w "Traviacie", Marceli w "Cyganerii", Hr. di Luna w "Trubadurze", Sharpless w "Madame Butterfly", Figaro w "Cyruliku Sewilskim", Jago w "Otellu", Posa w "Don Carlosie". Po mistrzowsku wykonywał pieśni Schuberta, Schumanna, Mahlera, Chopina, Moniuszki, Karłowicza. Gorący lwowski patriota.
Aleksander Hirschberg (1847-1907) - historyk, docent Uniwersytetu Lwowskiego, kustosz Biblioteki ZNiO
Adam Hollanek (1922-1998) - poeta i pisarz, założyciel i długoletni redaktor naczelny miesięcznika popularnonaukowego "Fantastyka".
Urodził się we Lwowie 4 października 1922 r. Studiował we Lwowie i na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pisał scenariusze radiowe, powieści fantastyczne, nowele. Był też autorem dwóch tomów wspomnień "Ja z Łyczakowa" oraz "I zobaczyć miasto Lwów". W 1982 r. założył miesięcznik "Fantastyka", którego do 1990 r. był redaktorem naczelnym. Następnie związany z "Nową Fantastyką".
Jerzy Hordyński (1919-1998) - poeta współczesny, były redaktor „Życia Literackiego”, poeta, wieloletni korespondent „Przekroju”.
Michał Hruszewski(1866-1934) - historyk ukraiński, profesor Uniwersytetu Lwowskiego
Maksymilian Tytus Huber (1872-1950) - badacz mechaniki teoretycznej i stosowanej. Od 1907 r. profesor PLw, rektor Politechniki. Od 1928 r. prof. Politechniki Warszawskiej. W latach okupacji wykładał na tajnych kompletach. Po wojnie profesor Politechniki Gdańskiej
Lejb Igel (zm. w 1917) - antykwariusz lwowski
Stefan Inglot (1902-1994) - historyk, docent UJK, bibliotekarz ZNiO, sekretarz generalny Polskiego Towarzystwa Historycznego, po wojnie profesor Uniwersytetu Wrocławskiego
Karol Irzykowski (1873-1944) - prozaik, dramaturg, krytyk literacki, teoretyk filmu. Urodzony 23 stycznia 1873 w Błaszkowej pod Jasłem w zubożałej rodzinie ziemiańskiej. W latach 1894-1893 studiował germanistykę na Uniwersytecie we Lwowie. W latach 1894-1895 był zastępcą nauczyciela, pracę dydaktyczną utrudniała mu wada wymowy. Od 1895 zamieszkał we Lwowie, pisywał stenograficzne sprawozdania parlamentarne i sądowe. Blisko był zaprzyjaźniony z lwowskim poetą Stanisławem Womelą. W roku 1908 przeniósł się do Krakowa, pracował jako stenograf i korespondent w urzędowym Biurze Korespondencyjnym. Po wojnie zamieszkał w Warszawie, gdzie kierował biurem stenograficzno-sprawozdawczym Sejmu, przeniesiony na emeryturę w związku z postawą zajętą wobec sprawy brzeskiej. Współpracował ze "Skamandrem", "Wiadomościami Literackimi", w latach 1921-1933 z organem PPS "Robotnik"; w tym czasie zabierał głos w wielu dyskusjach literackich. Mimo zastrzeżeń przyjął nominację na członka Polskiej Akademii Literatury. W Polskim Radio i Roczniku Literackim prowadził dział teatralny. W czasie okupacji niemieckiej utrzymywał się z wykładów stenografii, brał udział w podziemnym życiu kulturalnym. Zmarł 2 XI 1944 w Żyrardowie.
dalej...
|
|
