|
|
Bolesław Jałowy - profesor medycyny UJK, kierownik Zakładu Histologiczno-Embrionologicznego, zastrzelony przez Ukraińców 1.X.1943 r.
Jerzy Janicki - pisarz, autor scenariuszy radiowych ("Matysiakowie") i filmowych ("Polskie drogi", "Dom"), oraz licznych książek i filmów dokumentalnych o Lwowie
Kazimierz Jarecki (1878-1941) - profesor romanistyki na Uniwersytecie Lwowskim
Maria Jarosiewiczówna (ur. w 1888 r.) - nauczycielka historii w gimnazjum im. Królowej Jadwigi
Franciszek Jaworski (1873-1914) - historyk miasta Lwowa
Bogusława Jeżowska-Trzebiatowska (1908-1991), prowadziła badania w dziedzinie fizykochemii strukturalnej i chemii koordynacyjnej, spektroskopii, magnetochemii, chemii jądrowej i radiacyjnej. Najważniejsze prace dotyczą teorii budowy związków koordynacyjnych.
Adolf Joszt (zm. w Gliwicach w 1967 roku) - wybitny chemik - technolog, profesor Politechniki Lwowskiej, rektor tej uczelni w latach 1936-1938 , po wojnie profesor Politechniki Śląskiej
Stefan Kaczmarz (1895-1940) - matematyk, współpracownik Stefana Banacha, adiunkt Katedry Matematyki Wydziału Mechanicznego Politechniki, wykladał algebrę i szeregi Fouriera. Główną dziedziną jego badań była teoria funkcji rzeczywistych -poświęcił jej około 30 publkacji. Jako porucznik WP dostał się do niewoli sowieckiej. Zamordowany w 1940 roku przez NKWD w Katyniu
Stanisław Kaczor-Batowski (1866-1946) - artysta malarz. Batalista, pejzażysta i portrecista. Prowadził szkołę malarstwa. W willi Batowskiego, odbudowanej po wojennych zniszczeniach, mieści się obecnie Konsulat Generalny RP we Lwowie.
Henryk Kallenbach (zm. 1895) - księgarz lwowski
Józef Kallenbach (1861-1929) - profesor historii literatury polskiej na Uniwersytecie Lwowskim i Jagiellońskim
Alfred Kamienobrodzki -(1844-1922)
budowniczy, architekt, malarz akwarelista. Brał udział w powstaniu styczniowym, w którym został ciężko ranny. Studia architektoniczne odbył na Politechnice w Wiedniu. Mieszkał we Lwowie, gdzie miał biuro architektoniczne. Swoje obrazy malował głównie akwarelą, były to krajobrazy, widoki wnętrz i architektura Lwowa, Krakowa i ich okolic oraz Wołynia. Uwiecznił w nich nie tylko wygląd ulic i placów, ale także współczesnych sobie ludzi oraz atmosferę epoki.
Józef Kapuściński - stracony przez Austriaków w 1847 roku wraz z Teofilem Wiśniowskim bojownik o wolność. Dla uczczenia tego wydarzenia na tzw. Górze Stracenia społeczeństwo polskie postawiło pomnik.
Franciszek Karpiński (1741-1825), twórca epoki polskiego Oświecenia, nazywany „poetą serca”, urodził się w 1741 r. w Hołoskowie na Pokuciu w rodzinie ubogiego szlachcica. Po ukończeniu podstawowych nauk wstąpił do gimnazjum w Stanisławowie. Była to szkoła z wielkimi tradycjami. Powstała ona jeszcze w 1669 roku z fundacji założyciela miasta Jędrzeja Potockiego. W 1718 roku przeszła ona w ręce jezuitów, którzy podnieśli ją do bardzo wysokiego poziomu. Po ukończeniu gimnazjum młody Franciszek kształcił się na uniwersytetach we Lwowie i Wiedniu, zwieńczając edukację doktoratem filozofii i nauk wyzwolonych. Po otrzymaniu starannego wykształcenia rozpoczął pracę nauczycielską, znajdując z łatwością zatrudnienie na dworach magnackich. Trudnił się następnie dzierżawą majątków szlacheckich. Pisał przy tym wiersze okolicznościowe, religijne i patriotyczne, a także liryki miłosne, zyskując jako poeta uznanie środowiska.
W wieku 40 lat wydał pierwszy tomik wierszy, który zwrócił uwagę rodziny Czartoryskich. Licząc na poparcie swoich protektorów, wyjechał w 1780 r. do Warszawy. Objął tutaj funkcję sekretarza księcia Adama Kazimierza Czartoryskiego i wydał trzy kolejne domy wierszy. Zyskał dużą popularność, ale rozczarowany do życia w stolicy, a zwłaszcza do konfliktów i obłudy panujących w tamtejszych sferach towarzyskich, powrócił po paru latach na Ruś Czerwoną, która w tym czasie znajdowała się już pod zaborem austriackim. Utrzymywał się znowu z dzierżawy różnych majątków i z pracy guwernera na dworach magnackich. W 1818 r. kupił wieś Chorowszczyznę k. Wołkowyska, gdzie spisał swój pamiętnik i spędził resztę życia.
Franciszek Karpiński, pozostając pod wpływem francuskiego poety Jana Jakuba Rousseau i innych poetów swojej epoki, był twórcą nurtu sentymentalnego w liryce polskiej. Na różnorodną twórczość „poety serca” składają się sielanki, wiersze miłosne, dumy, elegie, wiersze patriotyczne i pieśni religijne. Te ostatnie stały się niesłychanie popularne i ponadczasowe, bo do dnia dzisiejszego w kościołach polskich śpiewane są m.in. następujące utwory:
"Kiedy ranne wstają zorze"
"Wszystkie nasze dzienne sprawy"
„Zróbcie mu miejsce, Pan idzie z nieba”.
"Bóg się rodzi, moc truchleje".
Z liryki patriotycznej na uwagę zasługują "Żale Sarmaty nad grobem Zygmunta Augusta" oraz "Pieśń dziada sokalskiego”. Adam Mickiewicz w swych paryskich wykładach o literaturze słowiańskiej porównał często twórczość Karpińskiego z twórczością Goethego.
(Ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski )
Tadeusz Kardasz (ur. 5.IV.1921 w Taszkencie, zm. 22.VII.2007 we Wrocławiu) - magister inżynier chemik. Urodzony w Taszkencie, szkołę średnią ukończył w Wilnie, w czasie wojny pracował we Lwowie w zakładach p. Trulki, produkującego osprzęt dla Instytutu prof. Rudolfa Weigla, karmiciel wszy w Instytucie Behringa we Lwowie przy ul. Zielonej. Był jednym z naocznych świadków kaźni Profesorów Lwowskich na Wzgórzach Wuleckich w nocy z 3 na 4 lipca 1941. Po wojnie zamieszkał i pracował we Wrocławiu. Wieloletni pracownik Instytutu Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa we Wrocławiu. Niestrudzony działacz społeczny. Aktywny propagator zasług wspaniałych Lwowian: prof. Rudolfa Weigla i doktora Henryka Mosinga. Przewodniczący komitetu dla uczczenia pamięci prof. Weigla.
Jan Kasprowicz (ur. 12.XII.1860 we wsi Szymborze koło Inowrocławia, zm. 1.VIII.1926 r. w Zakopanem) - poeta, rektor Uniwersytetu Jana Kazimierza.
Pochodził z biednej chłopskiej rodziny. Kształcił się w niemieckich gimnazjach w Inowrocławiu, Opolu i Raciborzu. Maturę zdał w Poznaniu w wieku lat 24. Studiował filozofie i literaturoznawstwo na niemieckich uniwersytetach w Lipsku i we Wrocławiu. Podczas studiów uprawiał publicystykę i poezje, współpracując z różnymi polskimi czasopismami. Za działalność w kółkach socjalistycznych był dwukrotnie aresztowany przez pruska policje i osadzony na pół roku w więzieniu. Po zwolnieniu z więzienia, w wieku 28 lat przeniósł sie do Lwowa, gdzie spędził kolejne 35 lat życia. Zajmował się dziennikarstwem oraz publicystyką społeczną, krytycznoliteracką i teatralną, pracując przez dwa lata w redakcji dziennika "Kurier Polski" i przez kolejne cztery (1902-1906) w redakcji dziennika "Słowo Polskie". Równoczesnie - niezwykle wydajnie - pracował zarówno naukowo, jak i literacko, tworząc swą wielka poezję. W 1904 roku doktoryzował się na Uniwersytecie Lwowskim na podstawie rozprawy "Liryka Teofila Lenartowicza". W 1909 roku objął na tym uniwersytecie specjalnie dla niego utworzoną katedrę literatury porównawczej. Jako samouk opanował w stopniu doskonałym klasyczną łacinę i grekę oraz francuski i angielski. Jego dziełem są liczne przekłady i krytyczne wydania wielkich dzieł literatury greckiej (Ajschylos, Eurypides), angielskiej (Szekspir, Marlowe, Byron, Shelley, Keats, Tagore, Swinburne, Wilde i in.), niemieckiej (Goethe, Schiller), francuskiej (Vauvenargues, Bertrand, Rimbaud, Maeterlinck), włoskiej (d'Annunzio), norweskiej (Ibsen), holenderskiej (Heijermans). Kasprowicz był tytanem pracy. Natura obdarzyła go wyjątkowym zdrowiem i silną postawą. Jak pisał o nim Stanisław Lam "Mial w całej swej postaci oryginalność literackiego cygana, ruchliwośc dziennikarza, którym na długi okres zrobiła go konieczność zarobkowania, humor dobrego kompana i - wówczas już - powagę profesorską". Bywał - z licznym gronem przyjaciół - częstym gościem knjp i winiarni Lwowa, szczególnie zaś upodobał sobie słany skład win i winiarnię Stadtmuellera w Rynku pod numerem 34. Stworzył i opublikował we Lwowie zbiór "Poezje" (1889), poemat "Chrystus" (1890), zbiory: "Z chłopskiego zagonu" (1891) i "Anima lachrymans i inne nowe poezje" (1894), poemat "Miłość" (1895), zbiory: "Krzak dzikiej róży" (1898), "Ginącemu światu" (1901) i "Salve Regina" (1902), zbiory "Ballada o słoneczniku" (1908), "Chwile" (1911), "Księga ubogich" (1916), "Hymny" (1921) i inne. We Lwowie, w roku 1899 przeżył dramatyczne odejście swej drugiej żony - Jadwigi z Gąsowskich - z przygarniętym do mieszkania Stanisławem Przybyszewskim. W 1911 roku ożenił się ponownie ze znacznie młodszą, poznaną we Włoszech, podczas jednej z podróży artystycznych, córką carskiego generała, Marią Bunin. W latach 1921-22 był rektorem Uniwersytetu Jana Kazimierza. W ostatnim dwudziestoleciu swego życia coraz silniej wiązał się z Tatrami. W 1923 roku osiedlił się ostatecznie w willi "Harenda" między Poroninem a Zakopanem, gdzie zmarł 1 sierpnia 1926 roku.
ks. Serafin Kaszuba (1910-1977) - skromny zakonnik franciszkański, nazywany "Włóczęgą Bożym", przemierzający w ZSRR - "na nieludzkiej ziemi", wbrew szykanom i panującemu tam terrrorowi tysiące kilometrów, docierając z posługa kapłańską do odległych zakątków rozległego imperium. Urodził się w 1910 roku na peryferiach Lwowa, na Zamarstynowie w rodzinie robotniczej. Oboje rodzice należeli do III zakonu św. Franciszka i wychowali czwórkę swoich dzieci w klimacie głębokiej pobożności, wzajemnej miłości i solidaryzmu. Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Stanisława Żółkiewskiego we Lwowie, po czym wstąpił do zakonu. Nowicjat odbył w Sędziszowie Małopolskim a studia teologiczne w seminarium zakonnym w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1933 roku. Ukończył takze w 1936 roku studia z zakresu filologii polskiej na UJ. Był redaktorem czasopisma zakonnego "Wzlot Seraficki" (1936), w latach 1937-39 uczył języka polskiego w niższym seminarium zakonnym (tzw. Kolegium serafickim) w Rozwadowie, był duszpasterzem akademickim Akademii Rolniczej w Dublanach, prefektem szkół w Ostrogu, a po zajęciu wschodnich ziem polskich przez ZSRR pełnił obowiązki duszpasterskie w różnych parafiach na terenie Wołynia i Polesia, m.in. w Dermance, Karasinie i Ludwipolu. Po wkroczeniu wojsk sowieckich na Wołyń w 1944 roku i ponownym włączeniu go do ZSRR pozostał wśród tamtejszych katolików, poddanych straszliwym eksterminacjom. W okresie krwawych konfliktów ukraińsko-polskich, podżeganych przez okupantów, kilkakrotnie cudem uszedł z życiem, wielokrotnie też z niebywałym heroizmem ratował życie innym, niósł ratunek i posługę duchową oczekującym. Pracując w parafii Równe, dojeżdżał do licznych, odległych niejednokrotnie parafii pozbawionych księży (Dubno, Korzec, Krzemieniec, Ostróg, Sarny, Zdołbunów). Juz wtedy konspiracyjnie odwiedzał wspólnoty katolickie oddalone o kilkaset kilometrów od Wołynia - na Litwie i Łotwie. W 1958 roku władze sowieckie postanowiły pozbawić o. Serafina możliwości legalnego sprawowania kultu i prowadzenia działalności duszpasterskiej w Równem i okolicy, w oparciu o spreparowane zarzuty - pijaństwo i rozwiązłość. Został podstępnie wymeldowany, otrzymał zakaz sprawowania czynności duszpasterskich. Nie posiadając zameldowania, konspiracyjnie docierał coraz dalej: na Białoruś, Litwę, na Zaporoże, Krym, do Kijowa czy odległej Estonii. Ustawicznie śledzony i nękany przez organy bezpieki, postanowił dotrzeć do odległego Kazachstanu. Objął tam opieką duszpasterską rozległy teren celinogradzki. W Kazachstanie żyło wówczas około 60 - 100 tysięcy Polaków, którzy przeżyli straszliwą gehennę przymusowych deportacji. Aby zmylić czujność władz pracował zawodowo, otwierając warsztat introligatorski. W 1966 roku został aresztowany w czasie jednej z "wypraw apostolskich" i pod zarzutem włóczęgostwa skazany na pięcioletnie zesłanie do sowchozu w Arykty. Miejsce zesłania stało się dla niego nowym wyzwaniem duszpasterskim z którego chętnie korzystali także przedstawiciele innych wyznań, a także niewierzący. Wcześniej uwolniony, z końcem 1966 roku został ponownie zatrzymany i skazany na 11 lat pobytu w zakładzie dla nieuleczalnie chorych w Małej Timofijewce, skąd w roku następnym zbiegł, by nadal jako duszpasterz niezmordowanie pracować w Kazachstanie. Chory na gruźlicę i nękany postępującą głuchotą, coraz dotkliwiej przeszkadzającą mu w wypełnianiu duszpasterskich obowiązków, poddał się leczeniu szpitalnemu w Polsce. Leczenie szpitalne, dolegliwości pooperacyjne, wreszcie przerywany krwotokami okres rekonwalescencji wyczerpanego chorobą i trybem życia zakonnika trwały do roku 1977. Gdy tylko czuł się lepiej, wracał do Kazachstanu, zaś od 1974 roku przybył na dłuższy czas na Ukrainę, wiążąc się głównie ze Lwowem i okolicami. 17 września 1977 r. wracał z Równego do Lwowa i z powodu awarii autobusu, mimo dotkliwego zimna i deszczu, musiał przebyć kilkukilometrową podróż pieszo. Próbował zatrzymać się i odpocząć w domu znajomych katechetek, ale został ostrzeżony, że dopiero co milicja - poszukując go - dokonała tam właśnie rewizji. Zanim znaleziono mu jakiś kąt u zupełnie obcych ludzi, stał przemoknięty na ulicy. Był u kresu sił. Tejże nocy zmarł. Pochowany został na cmentarzu Janowskim nieopodal grobu błogosławionego ks. arcybiskupa Józefa Bilczewskiego. Obecnie w Kongregacji do Spraw Świętych trwa postępowanie w procesie beatyfikacyjnym Sługi Bożego Ojca Serafina Kaszuby.
Wojciech Kętrzyński (ur. 11.VII.1838, zm. 15.I.1918 r.)- historyk. Późno odkrył swoje polskie korzenie, ale całym życiem, działalnością i niebywałym patriotyzmem zasłużył na wdzięczność społeczeństwa. Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim, jego nazwiskiem nazwano Kętrzyn.
Urodził się 11 lipca 1838 roku w Gizycku (d. Lec) na Mazurach w zgermanizowanej rodzinie Kętrzyńskich (używających obok swego rodowego nazwiska Kętrzyńskich, nazwiska wymarłej w XVIII wieku rodziny von Winkler) jako Adalbert von Winkler. Ojciec jego był niemieckim żandarmem. W młodości był gorącym niemieckim patriotą, piszącym po niemiecku sentymentalne wiersze. Po śmierci ojca oddano go do zakładu sierot wojskowych w Poczdamie, gdzie przygotowywał się do zawodu oficera. Nie ukińczył jednak zakładu, wrócił do Giżycka, uczęszczał do gimnazjum najpierw w Giżycku, a potem w Kętrzynie. W 1856 roku siostra doniosła mu w liście, że z dokumentów ojca wynika, że był on Polakiem i miał polskie nazwisko. Wojciech Kętrzyński poświęcił się studiom historycznym, poznał również dokladnie przeszłość własnego rodu - polskiego od wieków szlacheckiego rodu Kętrzyńskich. Z trudem nauczył się języka polskiego i jako w pełni uświadomiony narodowo i przepojony gorącym patriotyzmem Polak, wziął udział w Powstaniu Styczniowym (był powstańczym kurierem i przemycał broń dla powstańców), za co został na półtora roku osadzony przez Prusaków w więzieniu twierdzy w Kłodzku. Po uwolnieniu ukończył rozpoczete wczesniej studia na uniwersytecie w Królewcu, jakis czas imał się różnych zajęć bibliotecznych, aż w 1873 roku trafił do Lwowa, gdzie został zatrudniony w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich. Pracował w nim przez 45 lat, aż do śmierci w roku 1918. Był wieloletnim dyrektorem Ossolineum, zaś spośród wszystkich jego części najbardziej ukochał bibliotekę, którą przekształcił w nowoczesny warsztat pracy naukowej i znacznie pomnożył jej zasoby. On właśnie pierwszy opracował historię Zakładu Narodowego imienia Ossolińskich oraz trzy tomy "Katalogu rękopisów Ossolińskich". Zmarł 15 stycznia 1918 roku i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim. W czasie sowieckiej okupacji Lwowa jego grób został zniszczony. Po kilkudziesięcioleciach społeczeństwo mazurskie, które z wdzięczności za liczne prace swojego ziomka na temat dziejów i etnografii Pomorza i Mazur, ufundowało nową tablicę nagrobną w miejscu prawdopodobnego pochówku Wojciecha Kętrzyńskiego.
Jan Kielanowski (1910-1989) - zootechnik, genetyk, profesor i dyrektor Instytutu Fizjologii i Żywienia Zwierząt PAN w Jabłonnie, członek PAN, wybitny działacz KOR - u i "Więzi". Młodszy brat Leopolda i Tadeusza Kielanowskich.
Leopold Pobóg-Kielanowski (1907-1988) - reżyser teatralny. Wieloletni reżyser Teatru Polskiego w Londynie po II wojnie światowej. W 1927 był studentem polonistyki Uniwersytetu Jana Kazimierza. Od 1929 pracował nad doktoratem (uzyskał go w 1932 za rozprawę: Wizja malarska w utworach dramatycznych Stanisława Wyspiańskiego) oraz jako lektor wymowy na UJK. Równocześnie był sekretarzem Teatrów Miejskich i redaktorem ich pisma "Scena Lwowska". Kiedy po uzyskaniu uprawnień reżyserskich (na podstawie egzaminu zdanego w 1933 w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej przed komisją, której przewodził Leon Schiller) i po ośmiomiesięcznym poznawaniu Francji, Włoch i Austrii za stypendium Narodowego Funduszu Kultury zaangażował się na sezon 1934/35 do Teatru Ziemi Pomorskiej w Toruniu, powrócił do aktorstwa; zagrał 10 ról, ale równocześnie wyreżyserował 7 sztuk. Leopold Pobóg (takiego używał pseudonimu jako aktor w Lwowie w latach 1926-28 i 1932 -1934) - Kielanowski był reżyserem Teatru w Katowicach w latach 1935 -1938 i wystawił wtedy "Dziady" oraz Wyspiańskiego: "Zygmunt August" i "Wyzwolenie". W ciągu 3 sezonów wyreżyserował 21 sztuk, zagrał tylko kilka razy. Był przede wszystkim wybitnym reżyserem . Jeszcze przed wojną reżyserował też w Wilnie w Teatrze na Pohulance. Wojnę spędził w Warszawie, w konspiracji i w Niemczech na robotach przymusowych. Był potem reżyserem Teatru 2-go Korpusu a w końcu Teatru Polskiego w Londynie, współpracował z RWE. Wszyscy trzej bracia Kielanowcy (Tadeusz, Leopold i Jan) zasłużyli się wielce bądź to dla polskiej medycyny, walki o wolność przekonań, bądź też teatru polskiego i polskiej mowy. A urodzili się wszyscy we Lwowie, w domu , który był kiedyś Teatrem Skarbka.
Tadeusz Kielanowski (1905-1992)- lekarz, pierwszy rektor AM w Lublinie, Białymstoku. Profesor AM w Gdańsku, wybitny etyk i filozof medycyny. Założyciel telefonu zaufania w Polsce.
Pochodził z rodziny o tradycjach lekarskich (jego ojciec, Bolesław, był lekarzem, zaś matka, Maria, była córką lekarza, dra Leopolda Lityńskiego). Podczas I wojny światowej wyjechał z rodzinnego Lwowa do Grazu w Austrii, gdzie uczył się w gimnazjum. Po wojnie wrócił do Lwowa, jednak już w 1921 został wysłany z grupą 18 prymusów z całej Polski do Nancy we Francji, gdzie w internacie, w bardzo surowej dyscyplinie spędził dwa lata i zdał maturę. Po maturze chciał studiować medycynę, ale za namową rodziny i znajomych wrócił do Paryża i rozpoczął studia na wydziale prawa i równocześnie w Szkole Nauk Politycznych. Przez dwie kadencje pełnił tam z wyboru funkcję sekretarza Stowarzyszenia Studentów Polskich w Paryżu. Zdecydował się jednak porzucić karierę prawniczą i dyplomatyczną i podjąć studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza. Po dyplomie (1929) rozpoczął bezpłatny staż na internie w szpitalu, z przydziałem na salę gruźliczą. Został następnie asystentem w Zakładzie Anatomii Patologicznej, kierowanym przez prof. Witolda Nowickiego. Podczas sześciu lat spędzonych tam wykonał i ogłosił kilkanaście prac, dotyczących gruźlicy. Rok akademicki 1935/1936 spędził na rocznym stypendium Funduszu Kultury Narodowej w Niemczech, we Francji i krótko w Anglii. Stypendystami Funduszu Kultury Narodowej w Paryżu byli w tym samym czasie: chirurg - Wiktor Bross i farmakolog - Piotr Kubikowski. W 1937 odszedł z kliniki prof. Nowickiego i rozpoczął specjalizację z ftyzjatrii klinicznej w Klinice Chorób Wewnętrznych prof. Romana Renckiego. Kierował domem akademickim dla chorych na gruźlicę, zwanym inaczej Domem Posanatoryjnym. W maju 1939 pojechał do Zurychu z wykładem na temat lwowskiego pół-sanatorium akademickiego, pierwszej instytucji tego rodzaju na świecie.
Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną (22 września 1939) pozostał asystentem oddziału gruźliczego kliniki Chorób Wewnętrznych Państwowego Instytutu Medycznego we Lwowie (wydzielonego z przedwojennych struktur UJK. Dziekanem Wydziału Lekarskiego był profesor Bolesław Jałowy). W czasie okupacji niemieckiej Lwowa (1941-1944) pracował w dalszym ciągu w szpitalu. Był członkiem AK.
Przez cały okres okupacji wiele czasu zajmowała mu muzyka, w tym gra na skrzypcach, którą kontynuował od lat dziecinnych. W mieszkaniu Heleny Bruchnalskiej (przy ul. Zyblikiewicza 5) urządzał tajne środowe koncerty muzyki poważnej, podczas których występowali znani później artyści: Felicja Andruchowicz-Międlar - skrzypaczka, Henryk Statkiewicz - skrzypek wirtuoz, po wojnie profesor konserwatorium w Bydgoszczy, Stanisław Skrowaczewski - wówczas młody pianista i kompozytor, później światowej sławy dyrygent, śpiewacy - Andrzej Hiolski i Władysław Malczewski, śpiewaczki - H. Green-Skazowa i Teresa Manasterska, pianista - Jerzy Broszkiewicz, który po wojnie został znanym pisarzem.
W październiku 1944 opuścił Lwów i wstąpił do polskiego wojska, lecz wkrótce zajął się tworzeniem wydziału lekarskiego nowego lubelskiego uniwersytetu - Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej. W roku akademickim 1945/1946 pełnił funkcję prodziekana, w dwóch kolejnych latach - dziekana Wydziału Lekarskiego, zaś od 1948 do marca 1950 - rektora UMCS. W 1950 organizował od podstaw Akademię Medyczną w Białymstoku i był rektorem tej uczelni do 1955. W marcu 1956 roku objął kierownictwo Katedry Ftyzjatrii Akademii Medycznej w Gdańsku i był nim przez ponad dwadzieścia lat - do emerytury.
W 1965 odwiedził w Londynie założyciela pierwszego na świecie telefonu zaufania, rektora anglikańskiej parafii w City - Edwarda Chad Varah. Założył taki telefon również w Gdańsku.
ks. Władysław Kiernicki (Ojciec Rafał) (1912-1995) - lwowski kapłan, który mimo szykan ze strony sowieckich władz przez ponad 50 lat trwał w niewzruszonym, heroicznym kapłaństwie, pełniąc posługę w Katedrze Lwowskiej. W 1991 roku został mianowany biskupem. Zmarł 23 listopada 1995 roku, pochowany w podziemiach Katedry.
Wojciech Kilar (ur. 1932) - wybitny współczesny kompozytor, pozostajacy początkowo pod wpływem Bartoka i Strawińskiego, twórca muzyki teatralnej i filmowej m.in. do dzieł Różewicza, wajdy, Zanussiego, Hasa, Kutza, a także do nagrodzonego w 2003 roku Oskarem filmu Romana Polańskiego "Pianista"
Adam Kilian (ur. w 1923 r.) - znakomity artysta plastyk, scenograf. Urodził się we Lwowie, mieszkał na ul. Kadeckiej. Podczas deportacji sowieckiej w nocy z 13 na 14 kwietnia 1940 r. został wywieziony wraz z rodziną na "nieludzką ziemię". W Kazachstanie jego matka, Janina Kilian Stanisławska stworzyła teatr lalek "Niebieskie migdały", który po powrocie do kraju prowadziła w Warszawie.
Jan Kinel (1886-1950) - entomolog, studiował we Lwowie, od 1922 roku pracował w Muzeum im. Dzieduszyckich, w 1923 roku obronił doktorat na UJK. Po śmierci Jarosława Łomnickiego został dyrektorem Muzeum im. Dzieduszyckich (1931-1940). Po wojnie mieszkał i pracował we Wrocławiu.
Juliusz Kleiner (1886-1957) - znakomity historyk literatury polskiej. Profesor UJK, kierownik Oddziału Filologii Polskiej Nowszej Zakładu Filologii POlskiej UJK. Członek PAU i Polskiej Akademii Literatury. Autor monografii o Adamie Mickiewiczu, Juliuszu Słowackim i Zygmuncie Krasińskim. Po wojnie profesor KUL w Lublinie, następnie Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Sebastian Fabian Klonowic, z łacińska zwany Acernusem(1545?-1602) pochodził z Sulmierzyc na Kujawach, ale całe swe życie spędził w kręgu wyznaczonym przez trzy miasta: Lublin, Lwów i Zamość. Był synem Jana Klona, dzierżawcy folwarku i młyna nad Orlą, oraz Anny z Pietrzałków. Zanim przybył do Lublina, gdzie od 1568 r. praktykował w kancelarii miejskiej, by z czasem zostać rajcą i burmistrzem miasta, młodzieńcze lata spędził w węgierskim wówczas Pezinku (dziś: Pezinok w Słowacji) i w „Czeskim Kromołowie” (dziś: Krumlov Ćesky) a także we Lwowie. Osiedlił się w Lublinie, gdzie ok. 1573 r. rozpoczął karierę urzędniczą w kancelarii miejskiej. W latach 1576- 1582 prowadził sądową kancelarię wójta lubelskiego, a w 1583 r. został ławnikiem. W 1580 r. ożenił się z Agnieszką Wiślicką, córką ławnika i kupca lubelskiego. W 1585 r. otrzymał wójtostwo w Psarach i wioskę Wólkę Józefowską od Józefa Wereszczyńskiego, biskupa kijowskiego i opata benedyktynów w Sieciechowie. Z inspiracji Jana Zamoyskiego został w r. 1589 kierownikiem szkoły w Zamościu. W r. 1592 objął urząd wójta Lublina, po dwóch latach burmistrza, a rok później został mianowany dożywotnim rajcą. Związki Klonowica z różnowiercami ściągnęły na niego oskarżenia o sprzyjanie reformacji. Rzekome autorstwo paszkwilu na jezuitów naraziło poetę na zatarg z tym zakonem. Zmarł w Lublinie 29 sierpnia 1602 r.
Literackim debiutem Klonowica był przekład Vitae regum Polonorum Klemensa Janickiego pt. Królów i książąt polskich zawarcie i opis. W 1582 r. powstał poemat łaciński Philtron, w 1584 r. poemat o Rusi Czerwonej Roxolania, a rok później cykl wierszy Żale nagrobne na ślachetnie urodzonego Pana Jana Kochanowskiego. Z okresem nauczycielskim Klonowica związany jest przekład Dystychów Katona, rodzaj krótkiego podręcznika nauki moralnej. W tym okresie przełożył też dzieło Erazma z Rotterdamu Civilitas morum, wydane w języku łacińskim i polskim. Jesienią 1594 r. odbył podróż flisacką Wisłą do Gdańska czego świadectwem jest poemat opisowy Flis, to jest Spuszczanie statków Wisłą (1595). Jest to swego rodzaju poetycki przewodnik żeglugi po Wiśle, flisacki "reportaż", z przewagą elementów dydaktycznych. W tych latach Klonowic kończył i poprawiał dzieło swego życia - Victoria deorum. W 1600 r. powstał Worek Judaszów, poemat satyryczny poruszający problemy przestępczości miejskiej i podmiejskiej.
ks.Maksymilian Maria Kolbe - święty kościoła katolickiego - męczennik, franciszkanin, nowicjat odbywał we Lwowie
ks.Władysław Komornicki (1911-1941) - ksiądz docent doktor, wykładowca nauk biblijnych w Metropolitalnym Seminarium Duchownym we Lwowie i języka greckiego w UJK. Ukończył lwowskie IX Gimnazjum, po maturze ukńczył szkołę podchorązych artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. W latach 1930-35 studia teologiczne we Lwowie i Innsbrucku, w 1936 roku doktorat teologii, później studia we Francji i Rzymie. W czasie pierwszej okupacji sowieckiej mieszkał u prof. Ostrowskiego, dzięki czemu mógł zatrudnić się w Klinice Chirurgicznej jako laborant. Aresztowany przez hitlerowców wraz z prof. Ostrowskim i jego żoną 3.VII.1941 roku, zamordowany w nocy z 3 na 4 lipca 1941 r. na Wzgórzach Wuleckich.
Tadeusz Kolbuszewski profesor zwyczajny UJK, kierownik Zakładu Filologii Polskiej Starszej, dziekan Wydziału Humanistycznego w r. 1935/36, zamordowany w obozie na Majdanku 20.II.1943 roku.
Maria Konopnicka z Wasiłowskich (1842-1910), polska poetka, prozaik, krytyk, publicystka. Uczyła się krótko na pensji sióstr sakramentek w Warszawie, przez całe życie dokształcała się we własnym zakresie. Wychowywała 6 dzieci, utrzymując się z dochodów niewielkiego dzierżawionego folwarku. W latach 1877-1890 mieszkała w Warszawie. od 1884 do 1886 redagowała pismo dla kobiet Świt.
Od 1890 przebywała w kilku krajach Europy Zachodniej, współpracując z prasą krajową, zrzeszeniami polskimi na obczyźnie, Macierzą Szkolną, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego Śląska i Wielkopolski, a także współorganizowała międzynarodowy protest przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901-1902). 1903 otrzymała w darze zakupiony ze składek społeczeństwa dworek w Żarnowcu. 1905-1907 przebywała w Warszawie, organizowała pomoc dla uwięzionych przez władze carskie i ich rodzin.
Debiutowała jako poetka w prasie 1870. Już w pierwszym okresie jej twórczość nabrała dużego znaczenia literackiego i społecznego, np. trzy serie Poezji (1881, 1883, 1887), gdzie znalazły się Obrazki, pełne pochwały wolności i sprzeciwu wobec zła, jak wiersz W piwnicznej izbie. Także poemat filozoficzny Imagina (we fragmentach od 1886, całość 1913), w którym niezadowolenie ze stosunków społecznych prowadzi do buntu.
Już w tym okresie nawiązywała do poezji ludowej, a także do romantyzmu i tradycji biblijnej oraz symbolizmu i parnasizmu, np. w Z mojej Biblii (seria IV Poezji, 1896), w zbiorach Linie i dźwięki (1897), Italia (1901), Nowe pieśni (1905), Głosy ciszy (1906). Również liczne wiersze dydaktyczne, jak Śpiewnik historyczny (1904), Ludziom i chwilom (1905). Epickie poematy Przez głębinę (1907) i Pan Balcer w Brazylii (1910).
Zmarła 8 X 1910 we Lwowie i tam została pochowana na Cmentarzu Łyczakowskim.
Zbiory opowiadań realistyczno-psychologicznych Cztery nowele (1888), Moi znajomi (1890), Na drodze (1893), Ludzie i rzeczy (1898), Na normandzkim brzegu (1904). Szkice reportażowe Za kratą (1886), Obrazki więzienne (1887-1888). Popularne do dziś utwory dla dzieci: O krasnoludkach i sierotce Marysi (1896), O Janku Wędrowniczku (1893), Na jagody (1903).
Krytyka i eseistyka literacka, w wyborze w tomach: Portrety piórem (1898), Mickiewicz, jego życie i duch (1899), Trzy studia (1902), Szkice (1905). Także m.in.: Poezje (tom 1-8 i tom 10, 1916, 1925), Pisma wybrane (tom 1-7, 1951-1952), Nowele (tom 1-3, 1962), Publicystyka literacka i społeczna (1968).
Karol Koranyi (1897-1964) - wybitny historyk prawa, głównie karnego. Docent UJK, po wojnie profesor UMK w Toruniu, współtwórca Wydziału Prawa i rektor UMK (1948-1951), profesor UW.
Henryk Korowicz (1888-1941) - profesor, kierownik Katedry Ekonomii Akademii Handlu Zagranicznego, rektor tej uczelni do 1939 roku, zamordowany w dniu 12.VII.1941 roku przez hitlerowców
Juliusz Kossak (1824-1899) znakomity malarz. Urodził się 15 grudnia 1824 roku w Wiśniczu pod Bochnią. Wkrótce po narodzinach Juliusza rodzina Kossaków przenosi się do Lwowa. Tam rozpoczyna naukę. Po ukończeniu szkoły Ojców Bazylianów rozpoczyna studia prawnicze, ale czas wolny poświęca rysowaniu. Odwiedza rozmaite dwory gdzie poznaje życie i obyczaje szlacheckie. Już jako student prawa poznaje tajniki malarstwa w pracowni Jana Maszkowskiego. Okazuje się, że powołaniem Juliusza nie jest adwokatura, lecz malarstwo. Od roku 1844 powstaje wiele interesujących kompozycji z natury, szkiców, karykatur, portretów konnych i scen historycznych. Ulubionym środkiem artysty jest akwarela kombinowana z ołówkiem. Po raz pierwszy Juliusz Kossak pokazał publicznie swoje prace w roku 1847 we Lwowie. W recenzji czytamy: "wśród pięknych talentów objawił się najznakomiciej p. Juliusz Kossak...". Artysta zmarł 3 lutego 1899 roku.
Wojciech Kossak (1857-1942) - artysta malarz. Syn Juliusza Kossaka. Urodził się w Paryżu na kwadrans przed północą 31 grudnia 1857 roku. Od dzieciństwa dużo rysuje. Po ukończeniu czwartej klasy gimnazjum w czerwcu 1871 roku zapisuje się do Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie. Zostaje uczniem Władysława Łuszczkiewicza (1828-1900). W roku 1873 rozpoczyna naukę w Monachium. W roku 1877 artysta wyjeżdża na pięć lat do Paryża gdzie uczy się u znanych malarzy. Wspólnie z Janem Styką maluje panoramę z okazji stulecia powstania kościuszkowskiego. Panorama, prezentowana w 1894 roku we Lwowie, zostaje entuzjastycznie przyjęta przez publiczność. Powodzenie obrazu przyczynia się do kontynuowania przez Wojciecha Kossaka tego specyficznego rodzaju malarstwa.
Jerzy Kotermak (Jerzy z Drohobycza, Jerzy ze Lwowa) (zm. 1494) - lekarz i astronom, profesor uniwersytetów. Pochodził z polskiej rodziny mieszczańskiej z Drohobycza, studiował w Krakowie i Bolonii. We Włoszech wykładał astronomię, uprawiał astrologię. W Krakowie (od 1487 do śmierci) był profesorem medycyny i medykiem na dworze Kazimierza Jagiellończyka.
Leon Kozłowski -profesor UJK, kierownik Zakładu Prehistorii, b. Prezes Rady Ministrów, zmarł z ran po bombardowaniu lotniczym w Berlinie 11.V.1944 r.
Ignacy Krasicki (1735-1801) - biskup, hrabia, poeta, prozaik, komediopisarz epoki Oświecenia. Urodził się w Dubiecku nad Sanem. Nauki pobierał w kolegium jezuickim we Lwowie oraz seminarium duchownym w Warszawie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1759 roku. Był m.in. proboszczem katedralnym w Przemyślu i kustoszem katedralnym kapituły lwowskiej. Książę-biskup warmiński 1765-95, senator Rzeczypospolitej, arcybiskup gnieźnieński od 1795 (bez tytułu prymasa). Główne dzieła literackie: "Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki", "Pan Podstoli", "Monachomachia", Hymn do miłości Ojczyzny", oraz tom satyr, uznawany za szczytowe osiągnięcie satyry obyczajowej w piśmiennictwie polskim.
Aleksander Krawczyński (1891-1971) - księgarz lwowski, dyrektor księgarni Gebethnera i Wolfa w Paryżu, właściciel księgarni przy Rutowskiego 9 (naprzeciw wejscia do Katedry). Znakomity znawca książki, człowiek o olbrzymiej wiedzy i zamiłowany bibliofil. Po wojnie, od listopada 1945 roku w Gdańsku, gdzie zmarł 12.VIII.1971 roku.
Adam Krechowiecki (1850-1919) - wieloletni (1883-1918) redaktor "Gazety Lwowskiej", tłumacz poetów niemieckich, autor powieści historycznych i współczesnych, prac historyczno-literackich o Mickiewiczu i Kraszewskim, a także dramatów, zdeklarowany konserwatysta.
Włodzimierz Krukowski (1887-1941) - profesor elektrotechniki Politechniki Lwowskiej, kierownik Katedry Pomiarów Elektrotechnicznych PL, od 1939 roku prorektor Politechniki, zamordowany przez hitlerowców na Wzgórzach Wuleckich
Salomea Kruszelnicka - (1872-1953) - słynna ukraińska śpiewaczka operowa, sopran dramatyczny, ściśle związana z polską kulturą muzyczną. Studiowła śpiew w lwowskim konserwatorium i prof. Walerego Wysockiego. Zadebiutowała we Lwowie w 1892 roku, następnie śpiewała w Warszawie, Paryżu, we Włoszech (La Scala). Demonstrowała swoją ukraińską narodowość, stając się autorką antypolskich wystąpień.
Ludwik Kubala (1838-1918)- sławny polski historyk, profesor UJK
Wacław Kuchar (1897-1981) - słynny przedwojenny sportowiec, jeden z braci Kucharów (najstarszy- Władysław, także piłkarz, później znakomity tenisista, Mieczysław - bramkarz Pogoni Lwów, Karol - sędzia piłkarski), w latach 20-tych 26-krotny reprezentant Polski w piłce nożnej, wielokrotny mistrz Polski w biegach, skokach, dziesięcioboju i łyżwiarstwie szybkim (1920-1924), reprezentant Polski w hokeju na lodzie. Właściciel sklepu "Maraton" na Akademickiej 22. Po wojnie działacz sportowy w Warszawie. Ojciec - Ludwik Kuchar (1865-1927) był twórcą muzyki do hymnu Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół"
Tadeusz Kuczyński - profesor Politechniki Lwowskiej, kierownik Katedry Technologii Chemicznej i Elektrochemii, dziekan Wydziału Chemicznego w r. 1932/1933.
Stanisław Kulczyński (1895-1975) - botanik, morfolog, profesor Uniwersytetu JK i kierownik Ogrodu Botanicznego UJK. Rektor UJK w latach 1936-38. Współautor wielkiego klucza do oznaczania roślin. Po wojnie pierwszy rektor Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Członek rzeczywisty PAN. POseł na sejm z ramienia Stronnictwa Demokratycznego, którego był przewodniczącym, wiceprzewodniczący Rady Państwa PRL.
Halina Kunicka - piosenkarka
Kazimierz Kuratowski (1896-1980) - wybitny matematyk, jeden z twórców Lwowskiej Szkoły Matematycznej, w latach 1929-1934 kierownik Katedry Matematyki Wydziału Ogólnego Politechniki Lwowskiej, później profesor Uniwersytetu Warszawskiego, dyrektor Instytutu Matematyki PAN
Bronisław Kupiec (1909 - 1970) - Fotografik, pedagog. Debiutował w 1936 roku na Lwowskiej Akademickiej Wystawie Fotografii. Był jednym z pomysłodawców założenia Lwowskiego Klubu Filmowego pod patronatem prof. Witolda Romera. Ta współpraca z profesorem zaowocowała wydaniem serii pocztówek które dzisiaj należą do klasyki gatunku. Miały one stanowić ilustracyjne uzupełnienie wiedzy z zakresu krajoznastwa, przyrody, historii kultury. W 1937 roku ukazał sie pieknie wydany przez Karpackie Towarzystwo Narciarzy album Czarnohora z tekstrm Bronisława Kupca i kilkunastoma jego zdjęciami. Ponadto w 1938 roku wydał książkę Praktyczna Ciemnia, a w 1939 Optyka. Po wojnie Bronisław Kupiec jak wielu lwowiaków, znalazł się we Wrocławiu, gdzie zorganizował Studium Fotografiki w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych.
Jacek Kuroń (1934-2004)- polityk Unii Wolności, w czasach komuny działacz "czerwonego harcerstwa", później opozycji demokratycznej, założyciel KOR, urodzony we Lwowie, tam też spędził dzieciństwo (znany z kontrowersyjnych wypowiedzi na tematy lwowskie, np.: "[...]cieszę się, że Lwów jest ukraiński"[...], fragment wypowiedzi w Gazecie Wyborczej 22.05.2002 w sprawie Cmentarza Orląt: [...] "Nie proponuję, aby zburzyć ten panteon, juz nic nie burzmy, ale spróbujmy zrozumieć się wzajemnie. Spróbujmy sobie wyobrazić, że taki panteon stoi w Przemyślu i jest on upamiętnieniem zwycięstwa oręża ukraińskiego! Jeśli już coś chcemy dopisywac, to może strona polska zgodziłaby się napisać w dwóch
językach: Bohatersko poległym w walce o niepodległą Polskę...Ukrainę... w
bratobójczej walce.[...]"
Andrzej Kurylewicz - kompozytor i pianista współczesny
Adam Kuryłło (1889-1980) - od 1923 r. profesor mechaniki Politechniki Lwowskiej, wykładowca tej uczelni w czasach CK-Austro-Węgier, II Rzeczpospolitej, ZSRR i wolnej Ukrainy, jego dziełem jest m. in. żelbetonowy strop nad Salą Senatorską na Wawelu ze słynnymi wawelskimi głowami, zmarł w sędziwym wieku kilka lat temu, pochowany na Łyczakowie.
Jerzy Kuryłowicz (1895-1978) - znakomity językoznawca. Profesor UJK, kierownik Zakładu Językoznawstwa Indoeuropejskiego i Zakladu Filologii Romańskiej UJK, po wojnie profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Doktor honoris causa UJ, Sorbony, uniwersytetów w Liege i Chicago. Członek PAU, członek rzeczywisty PAN. Prace językoznawcze prof. Kuryłowicza były bezprawnie przywłaszczone przez Stalina.
Andrzej Kuśniewicz - współczesny pisarz
Kazimierz Kwietniewski (1873-1942) - zoolog, profesor UJK, kierownik Zakładu Anatomii Porównawczej UJK w r. 1921/22 i Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego UJK w r. 1935/36.
Karolina Lanckorońska (1898-2002) - wybitna znawczyni włoskiego Renesansu, profesor historii sztuki, osobistość życia kulturalnego Polski przedwojennej, docent UJK we Lwowie, ofiarodawczyni kolekcji dzieł sztuki dla Zamku Królewskiego na Wawelu i w Warszawie (1994), działaczka podziemia w czasie II wojny światowej, podczas okupacji niemieckiej przedstawicielka Rady Głównej Opiekuńczej (RGO) we Wschodniej Małopolsce, aresztowana w Stanisławowie 12.V.1943 roku przez mordercę Profesorów Lwowskich Hansa Kruegera, więziona w Stanisławowie i Lwowie, następnie w Berlinie i w Ravensbrueck, skazana przez hitlerowców na karę śmierci,wypuszczona na wolność staraniem MCK 5.IV.1945 r., po wojnie zamieszkała w Rzymie, gdzie współtworzyła Polski Instytut Historyczny, kierowała też Fundacją Rzymską, wspierającą naukę i kulturę polską.
Bronisław Laskownicki (1866-1944) - naczelny redaktor "Wieku Nowego", poczytnego lwowskiego dziennika. Prezes Okręgowego Związku Piłki Nożnej we Lwowie (1922-1923). Ojciec Stanisława Laskownickiego.
Stanisław Laskownicki (1892-1978) - znakomity urolog. Profesor UJK, ordynator Oddziału Urologicznego Szpitala Powszechnego we Lwowie. Po wojnie kieronik KLiniki Urologicznej AM w Krakowie. Operował m.in. prezydenta I.Mościckiego, prof. Ludwika Hirschfelda i 95-letniego Ludwika Solskiego.
Stanisław Jerzy Lec - współczesny autor fraszek
Tadeusz Lehr-Spławiński - profesor filologii słowiańskiej i języka polskiego UJK, od lat trzydziestych w Krakowie, rektor UJ.
Stanisław Lem - urodzony w 1921 roku we Lwowie, tamże spędził dzieciństwo i młodość, studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu, współczesny pisarz science-fiction (także powieść biograficzna o lwowskich latach: "Wysoki Zamek").
Stanisław Liebhart (1897-1968) - ginekolog, starszy asystent Kliniki Połozniczo-Ginekologicznej UJK, profesor, po wojnie kierownik Katedry i Kliniki Chorób Kobiecych i Położnictwa, dziekan Wydziału Lekarskiego i prorektor AM w Lublinie.
Zofia Lissa (1908-1980), muzykolog; urodzona we Lwowie. Studiowała fortepian oraz teorię muzyki w Konserwatorium we Lwowie. Następnie podjęła studia muzykologiczne u Adolfa Chybińskiego na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza (1924-29), gdzie studiowała również filozofię u Kazimierza Twardowskiego i Romana Ingardena oraz uczęszczała na wykłady z psychologii i historii sztuki. Tytuł doktora uzyskała w 1929 na podstawie pracy O harmonice Aleksandra Skriabina. W następnych latach uczyła teorii muzyki w konserwatorium im. Karola Szymanowskiego oraz w szkole muzycznej im. Fryderyka Chopina we Lwowie, a także prowadziła badania nad muzykalnością dzieci i młodzieży w Instytucie Psychologii we Lwowie.
Roman Longschamps de Berier (1883-1941) - prawnik cywilista, ostatni przedwojenny rektor UJK, Obrońca Lwowa w 1918 roku, członek PAU, zamordowany przez hitlerowców na Wzgórzach Wuleckich wraz z trzema swoimi synami: Bronisławem (ur. w 1916, absolwentem PL), Zygmuntem (ur. w 1918 r., absolwentem PL) i Kazimierzem (ur. w 1923 r., absolwentem liceum). Z masakry ocalał jedynie najmłodszy syn, Jan wraz z matką.
Stanisław Loria (1883-1958) - fizyk, kierownik Zakładu Fizyki Eksperymentalnej UJK. Autor prac z optyki. Po wojnie profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, a następnie Uniwersytetu Adama MIckiewicza w Poznaniu.
Andrzej Lubomirski (ur. w 1862 r.) - kurator Zakładu Narodowego im. Ossolińskich
Henryk Lubomirski (1777-1850) - kurator Zakładu Narodowego im. Ossolińskich
Emil Łazoryk (1897-1945) - inżynier budownictwa, profesor Politechniki Lwowskiej - kierownik Katedry Statyki i Budownictwa Żelaznego i Żelazno-Betonowego, dziekan Wydziału Architektonicznego. Aresztowany przez NKWD w nocy z 2 na 3 stycznia 1945, deportowany do Krasnodonu, gdzie zmarł 14.II.1945 r.
Stanisław Łempicki (1886-1947)- jeden z najwybitniejszych polskich humanistów, profesor historii oświaty i szkolnictwa UKJ, specjalista w dziedzinie kultury, szkolnictwa i wychowania, gorący polski patriota,
Tadeusz Łodziana (ur. w 1920 roku we Lwowie) - profesor Akademii Sztuk Pięknych w warszawie, absolwent Państwowej Szkoły Technicznej na Dwernickiego we Lwowie.
Antoni Łomnicki - profesor Politechniki, kierownik Katedry Matematyki Wydziału Mechanicznego, zamordowany przez hitlerowców na Wzgózach Wuleckich w nocy z 3 na 4 lipca 1941 roku
Jarosław Łomnicki (1873-1931) - syn Mariana, urodzony w Stanisławowie. Ukończył IV Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Studiował we Lwowie, Krakowie i Wiedniu. W 1915 roku po smierci ojca został dyrektorem Muzeum im. Dzieduszyckich. Był specjalistą w dziedzinie systematyki i bionomii mrówek. Zmarł we Lwowie, pochowany w grobowcu ojca na Cmentarzu Łyczakowskim.
Marian Łomnicki (1845-1915) - entomolog, wieloletni dyrektor Muzeum im. Dzieduszyckich. Ukończył gimnazjum we Lwowie, studiował na Uniwersytecie Jagielońskim i w Wiedniu. Po studiach został nauczycielem w IV Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie i w Stanisławowie. Od 1905 roku był dyrektorem Muzeum im. Dzieduszyckich. W 1912 roku został doktorem honoris causa Uniwersytetu Lwowskiego. Znakomity znawca chrząszczy (w 1913 roku wydał katalog chrząszczy polskich zawierający prawie 5400 gatunków, w tym około 1300 wykazanych po raz pierwszy). Zmarł we Lwowie, pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.
Walery Łoziński (1837-1861), powieściopisarz, dziennikarz. Jego związki z piórem rozpoczęły się od pracy dziennikarskiej, pisał głównie artykuły historyczne, należał do grupy skupionej wokół Dziennika Literackiego. Później były powiastki, np. Ludzie spod słomianej strzechy (1861), i komedie. Miejsce w historii literatury zapewniły mu powieści, które szybko zyskały ogromną rzeszę czytelników. Pisane w duchu gawędy szlacheckiej Szlachcic chodaczkowy (1857), Szaraczek i karmazyn (1858) miały pewien wydźwięk społeczny. Kolejne Zaklęty dwór (1859) i Czarny Matwij (1860) to powieści obyczajowo-sensacyjne wzorowane na twórczości Dumasa. Ostatnia zatytułowana Dwie noce (1860), mocno okrojona przez cenzurę austriacką, jest interesującą powieścią historyczną. Na podstawie Zaklętego dworu w 1976 r. powstał serial telewizyjny, który przyciągał widzów w różnym wieku.
Zginął w pojedynku. Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim. Pomnik ufundowało miasto Lwów.
Władysław Łoziński (1843-1913) - historyk kultury i sztuki, dziennikarz i publicysta, powieściopisarz, kolekcjoner. Urodził się w powiecie samborskim, uczęszczał do szkół w Samborze, studia prawnicze historyczne i polonistyczne odbył we Lwowie. Pisał do czasopism kilku miast poslkich. Był redaktorem "Gazety Lwowskiej", która zreformował. Pisał powieści, m.in. "Oko proroka", "Madonna Busowiska". Jako historyk pisał artykuły, opowiadania historyczne i książki na tenaty sztuki, prawa i obyczaju, m.in. "Złotnctwo polskie w dawnych wiekach", "Życie polskie w dawnych wiekach", "Prawem i lewem". Był prekursorem badań nad historia Lwowa oraz ochrony i konserwacji jego zabytków, propagował tworzenie muzeów. Zebrał wielką kolekcję dzieł sztuki, które wraz z pałacem przy ul. Ossolińskich 3 przeszły na rzecz Gminy m. Lwowa. Działacz polityczny i poseł do Sejmu Krajowego, został członkiem Izby Panów w Wiedniu.
Ignacy Łukasiewicz - aptekarz lwowski, chemik, wynalazca m. in. pierwszej w świecie lampy naftowej i procesu destylacji ropy naftowej
Włada Majewska - niezapomniana aktorka "Wesołej Lwowskiej Fali". Występowała w Polskim Radio Lwów od 1937 roku. W czasie II wojny światowej wraz z całym zespołem towarzyszyła Wojsku Polskiemu na Zachodzie, po wojnie zamieszkała w Anglii. Współpracowała z Marianem Hemarem, z którym lwowską piosenkę i lwowski humor przedstawiała w Radio Wolna Europa. Mieszka do dziś w Anglii, wspierając Lwowiaków w kraju, kultywując pamięć o Marianie Hemarze i Wesołej Lwowskiej Fali.
Juliusz Makarewicz (1872-1955) - wybitny prawnik, twórca polskiego kodeksu karnego. Kierownik Zakładu Prawa Karnego UJK, rektor UJK w r. 1923/24, członek PAU, Senator RP. W nocy z 2 n 3 stycznia 1945 aresztowany przez NKWD i deportowany wraz z grupą polskich naukowców do przymusowych robót w kopalniach Donbasu, uwolniony na skutek protestu polskiego świata nauki podpisanego przez ponad 100 uczonych, skierowanego do Bolesława Bieruta. Nie opuścił Lwowa, tam zmarł w 1955 roku, pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Łyczakowskim. Więcej...
Kornel Makuszyński (ur. 8.I.1884 r. w Stryju, zm. 31.VII.1953 r. w Zakopanem) - pisarz, autor "Przygód Koziołka Matołka", "Szatana z VII klasy", "Szaleństw panny Ewy" i wielu innych powieści. Był synem drobnego urzędnika wojskowego. Kształcony krótko w Przemyślu, uczęszczał do IV Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Wynajmował skromną kwaterę u lwowskiego asenizatora i hycla (który łapał bezpańskie psy) Siegla na Kleparowie, poniżej Góry Stracenia. W wieku 14 lat zaczął pisać wiersze. Ich pierwszym recenzentem w cukierni na Skarbkowskiej 11 był - owiany już poetycką sławą - Leopold Staff. Makuszyński bardzo kochał teatr. Imał sie więc różnych, nie zawsze legalnych sposobów, by dostać się na spektakle. Z czasem dzięki mistrzowskiej grze w bilard w jednej z lwowskich knajp wygrywał pieniądze, które wystarczały mu na normalny bilet do teatru. Pierwsze wiersze publikował w dzienniku "Słowo Polskie" mając 16 lat. Od roku 1904 był członkiem redakcji tego dziennika, zajmując sie recenzjami teatralnymi. Przez dłuższy czas przebywał w Paryżu na studiach teatralnych i literackich. Zwiedził Rosję, Niemcy, Włochy, Szwajcarię, Belgię, Holandię i Anglię. Felietonowe sprawozdania z podróży ukazały sie w wydaniu książkowym. W 1907 r. wydał pierwszy tom poezji "Połów gwiazd", następnie zaś książki: relacje z podróży: "W kalejdoskopie" i "Harzreise", "Romantyczne historie", "Rzeczy wesołe", recenzje tatralne "Dusze z papieru", "Awantury Arabskie" i szereg książek dla dzieci pisanych od 1912 roku, począwszy od "Szewca Kopytko i Kaczora Kwaka". Kornel Makuszyński żył, działał i tworzył we Lwowie do połowy 1915 roku, kiedy to - podobnie jak Leopold Staff a także tysiące innych mieszkańców okupowanej przez Rosjan stolicy Galicji, został ewakuowany w głąb rosyjskiego cesarstwa. Zupełnie przypadkowo zatrzymał się w Kijowie, gdzie żyło wielu Polaków. Został tam prezesem miejscowego Związku Literatów i Dziennikarzy Polskich oraz kierownikiem literackim kijowskiego Teatru Polskiego. Do Polski wrócił po zakończeniu wojny w roku 1918, lecz podobnie jak Staff - nie do Lwowa, lecz do stolicy. Za swoją twórczość "pisarz ze słońcem w herbie" otrzymał członkostwo Polskiej Akademii Literatury, państwową nagrodę literacką, nagrodę PAL "Złoty Wawrzyn" i honorowe obywatelstwo Zakopanego. W Zakopanem przebywał bardzo chętnie i często, tam też zmarł i został pochowany na starym cmentarzu na Pęksowym Brzyzku.
Aleksander Małachowski (1924-2004) - polityk, członek Unii Pracy, marszałek senior Sejmu IV kadencji RP, urodzony we Lwowie
Antoni Małecki (1821-1913) - profesor języka i literatury polskiej na Uniwersytecie Lwowskim, zastępca kuratora ZNiO
Julian Markowski (ur.1846 we Lwowie, zm.1903 we Lwowie) - rzeźbiarz, właściciel zakładu kamieniarskiego, autor wielu lwowskich pomników, m.in. Jana Kilińskiego, Bartosza Głowackiego, Seweryna Goszczyńskiego, wspólnie z Tadeuszem Barączem - pomnika Jana III, wielu nagrobków na Cmentarzu Łyczakowskim
Józef Mann (1883-1921) - wybitny polski śpiewak, tenor dramatyczny, sędzia sądu lwowskiego, doktor nauk prawnych. Zadebiutował w Teatrze Wielkim, po czym studiował śpiew we Włoszech, od 1912 roku przez 4 kolejne lata występowałw Volksoper w Wiedniu, zaś przez następne 4 lata był pierwszym tenorem Cesarskiej Opery w Berlinie. Po śmierci w 1921 rokuu Enrico Caruso miał zostać zaangażowany do Metropolitan Opera, jednak poczas pożegnalnego spektaklu Aidy w Berlinie nagle umiera. Pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.
Tadeusz Mańkowski (ur. 2 sierpnia 1878 we Lwowie, zm. 8 sierpnia 1956 w Krakowie) - polski prawnik, historyk sztuki, muzealnik, pracownik Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie, wykładowca Uniwersytetu Jagiellońskiego, dyrektor Państwowych Zbiorów Sztuki na Wawelu. W wieku 5 lat został osierocony przez ojca - Włodzimierza Mańkowskiego, sędziego. Ukończył we Lwowie szkołe średnią i odbył studia na Uniwersytecie Lwowskim, uzyskując w 1904 tytuł doktora praw. W czasie studiów, w latach 1898-1902 pracował w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich. Po studiach odbył roczną praktykę sądową w Innsbrucku, następnie powrócił do Lwowa i został adwokatem. Jego głębokie zainteresowanie historią sztuki, rozwijane w ciągu wielu lat, przyniosło efekty w postaci licznych artykułów naukowych oraz referatów na konferencje i kongresy z dziedziny sztuki i archeologii. W uznaniu zasług został członkiem Towarzystwa Naukowego we Lwowie, PAU, Towarzystwa Orientalistycznego, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, członkiem Komitetu Teorii i Historii Sztuki PAN.
Lata II wojny światowej spędził we Lwowie, pracując w instytucjach naukowych i kulturalnych miasta.
W 1945 zmuszony do wyjazdu ze Lwowa zamieszkał w Krakowie, gdzie w latach 1945-1951 był dyrektorem Państwowych Zbiorów Sztuki na Wawelu. Urządził tam tymczasową ekspozycję zbiorów sztuki, gdyż najcenniejsze eksponaty (m.in. arrasy) wywiezione zostały w 1939 do Kanady, zorganizował pracownie konserwacji zabytków. W 1948 habilitował się na UJ i jako docent prowadził tam wykłady.
Jan Maszkowski (1793-1865) - malarz, profesor Szkoły Rysunkowej we Lwowie
Michał Matyas (1910-1975) - piłkarz, czołowy napastnik reprezentacji Polski, członek KS Pogoń Lwów
Stanisław Mazur (ur. 1905 we Lwowie , zm. 1981 w Warszawie)- wybitny matematyk, docent UJK i docent w Katedrze Matematyki Wydziału Inżynierii Lądowej, następnie profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek PAU, członek rzeczywisty PAN. Najbliższy współpracownik prof. Stefana Banacha. Współtwórca lwowskiej Szkoły Matematycznej.
Stanisław Mączewski (1892-1941) - ordynator Oddziału Ginekologiczno-Położniczego Państwowego Szpitala Powszechnego we Lwowie, zamordowany przez hitlerowców na Wzgórzach Wuleckich
Kazimierz Michałowski (1901-1981) - wybitny archeolog, studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza w latach 1919-1926
Jerzy Michotek (1921-1995) aktor i piosenkarz, reżyser programów tv i estradowych. Urodził się w Częstochowie, ale do 1939 roku mieszkał we Lwowie (pochodził z rodziny o korzeniach ormiańskich, od pokoleń osiadłej we Lwowie). Jego ojciec Feliks był właścicielem cukierni mieszczącej się w starej kamienicy nr 24 w Rynku. Uczęszczał do elitarnego VIII Gimnazjum i Liceum im. Kazimierza Wielkiego we Lwowie. Przed maturą przeniósł sie jednak do X gimnazjum i w nim zdał maturę. Po wojnie i wymuszonej ekspatriacji ze Lwowa zajętego przez ZSRR, jak wielu ludzi z kresów i Małopolski Wschodniej osiedlił się we Wrocławiu, który stał się jego drugim domem. W 1950 ukończył wydział humanistyczny Uniwersytetu Wrocławskiego ze specjalnością historyk literatury polskiej. W latach pięćdziesiątych złożył w Warszawie eksternistyczny egzamin aktorski i reżyserski. Podczas studiów prowadził teatr akademicki i cykl audycji radiowych "Wesoła Wrocławska Karuzela". W latach 1953-1961 aktor Teatru "Syrena". Jeden z najpopularniejszych piosenkarzy lat pięćdziesiątych, autor tekstów i muzyki wielu piosenek. W latach sześćdziesiątych związany z "Pagartem" i "Artosem" jako kierownik artystyczny i reżyser programów estradowych. Od 1973 był reżyserem programów rozrywkowych TVP. W latach 1975-1981 był zastępcą głównego reżysera TVP. Zmarł w Warszawie, gdzie podobnie jak wielu artystów przeniósł się z powodu zmiany miejsca pracy. Był autorem wydanych w 1990 wspomnień "Tylko we Lwowie". Działał w Towarzystwie Miłośników Lwowa, był zaangażowany w odbudowę Cmentarza Łyczakowskiego.
Janina Mierzecka (1896-1987) - artystka fotografik. Brała udział w tzw. "salonach" krajowych i zagranicznych od Chicago po Tokio. Była członkiem Lwowskiego Towarzystwa Fotograficznego, zasiadała w komitecie organizacyjnym Polskiego Towarzystwa Fotograficznego, a od 1931 r. była członkiem Foto - Klubu Polskiego. Specjalizowała się w portrecie i pejzażu, uprawiała tzw. "techniki szlachetne". Jej najbardziej znanym zdjęciem był i jest portret prof. Benedykta Dybowskiego. Wraz z mężem, lekarzem, wydała książkę pt. "Ręka Pracująca", do której wykonała sto dwadzieścia fotografii. Jest to jedyny na świecie zbiór fotografii artystycznej rąk ludzi różnych zawodów. Wraz z Leonardem Sempolińskim, Janem Bułhakiem, Marianem Dederką, Janem Sunderlandem i in. założyła 1946 r. Polski Związek Fotografików (dzisiejszy, po wielu zmianach urzędowego nazewnictwa - Związek Polskich Artystów Fotografików), pierwszą w Polsce organizację skupiająca artystów fotografów. W 1967 r. założyła w ZPAF Sekcję Fotografii Naukowej. W jej spuściźnie artystycznej pozostało kilkaset fotografii zabytków Lwowa i Wrocławia, portrety uczonych, aktorów, artystów pędzla i dłuta. Współpracowała z wszystkimi czasopismami fotograficznymi Jej czasu, pozostawiła wiele albumów, podręcznik "Fotografia zabytków i dzieł sztuki " i dwie książki autobiograficzne "Całe życie z fotografią" (Kraków 1981) i "Mój świat - moje czasy" (Warszawa 1989)
Henryk Mikolasch (1872 Lwów – 1931 Tatarów), doktor filozofii, doktor farmakologii i chemii, fotograf i artysta malarz. Wykładowca i kierownik Zakładu Fotografii Politechniki Lwowskiej. Był pionierem polskiej sztuki fotograficznej. Autor wielu prac teoretycznych. Wykształcił wielu znakomitych polskich fotografów.
Witold Minkiewicz profesor, architekt, rektor Politechniki Lwowskiej w latach 1930-31, po wejściu Sowietów uwięziony przez NKWD i deportowany do Donbasu, po wojnie profesor Politechniki Gdańskiej, doktor honoris causa tej uczelni (1960)
Karol Młodnicki (1835-1900) - artysta malarz, przyjaciel Artura Grottgera, mąż ukochanej Grottgera - Wandy Monne. Ich córką była Maryla Wolska, znana poetka. W domu Młodnickich przy Zimorowicza 16 bywali: św. brat Albert - Adam Chmielowski, poeta Kornel Ujejski, sławny malarz - Henryk Rodakowski.
Maurycy Mochnacki - powstaniec listopadowy, działacz emigracyjny, pisarz, pianista
Helena Modrzejewska - 1840-1909; (w USA znana jako Modjeska albo Modjewska) - światowej sławy aktorka, występowała często na
lwowskich scenach
Wanda Monne-Młodnicka (1850-1923) - rzeźbiarka, ukochana Artura Grottgera,
Ignacy Mościcki - (ur. 1867-Mierzanów - zm. 1946 -Versoix )- profesor chemii fizycznej i elektrochemii technicznej i rektor Politechniki
Lwowskiej, przedwojenny Prezydent RP
Wacław Moraczewski - przedwojenny polityk, wielokrotny minister rządu II RP
Henryk Mosing - ur. 1910, zm. 1999, lekarz, epidemiolog, bliski współpracownik prof. Rudolfa Weigla w badaniach nad szczepionką przeciwtyfusową, nie opuścił Lwowa aż do śmierci, potajemnie wyświęcony na kapłana przez kardynała Stefana Wyszyńskiego w 1961 roku, człowiek o wielkim sercu.
Ignacy Mościcki - prezydent RP w latach 1926-1939, profesor chemii Politechniki Lwowskiej, rektor PL w latach 1925-1926, wybitny chemik, twórca nowoczesnych Zakładów Azotowych w Mościcach pod Tarnowem.
Artur Tadeusz Müller (1893-?) - muzyk, kompozytor, pianista, autor m.in. operetki "Król kawy"
Czesław Nanke (1883-1951) - docent polskiej historii nowożytnej na Uniwersytecie Lwowskim
Franciszek Naróg (1891-1969) - doc. dr medycyny. Okulista - specalista chirurgii oka. W latach 20-tych asystent Kliniki Okulistycznej UJK. Po wojnie w Warszawie
Józef Neumann (1857-1932) - prezydent Lwowa w latach 19111-1914, 1919-1927, poseł na Sejm RP, założyciel Miejskiej Kasy Oszczędności, prezes Mieszczańskiego Towarzystwa Strzeleckiego.
Stanisław Niemczycki (1872-1943) - profesor katedry chemii Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie, rektor tej uczelni w latach 1923-1927.
Wanda Niemczycka Babel urodziła się 29.IV.1922 roku we Lwowie jako starsza córka dr. Stanisława Niemczyckiego oraz Marii z domu Lang, lekarza analityka.
Wraz z młodszą siostrą Anną Krystyną (zmarłą w 1998 r.) uczęszczała do szkoły powszechnej, gimnazjum i I. klasy licealnej w Zakładzie Naukowym SS. Notre Dame przy ul. Ochronek 8.
W okresie okupacji niemieckiej wraz z siostrą, uczęszczając na tajne komplety, zdała w roku 1943 maturę (legalne świadectwo otrzymała zaraz po wojnie w r. 1946). W 1943 roku stała się też na tajnych kompletach studentką I roku polonistyki, który ukończyła zdając wszystkie egzaminy.
W Krakowie zamieszkała 31.X.1945 roku, tu została studentką Wyższej Szkoły Aktorskiej, którą ukończyła w 1949 roku po złożeniu dyplomowego egzaminu państwowego. Przez 4,5 roku pracowała na scenach teatrów w Krakowie, Kaliszu i Poznaniu. Pracę w teatrze zakończyła w 1953 roku i w tymże roku wyszła za mąż za dr. Władysława Babel de Fronsberg, adwokata cywilistę.
Po śmierci męża w 1973 roku podjęła pracę zawodową w administracji Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, w 1991 roku przeszła na emeryturę. Mieszkała w Krakowie. Zmarła 8 listopada 2007 roku.
Była autorką niezwykle pięknych wspomnień o polskim Lwowie, ukochanym mieście rodzinnym, o którym nigdy nie zapomniała.
Władysław Niemczycki - inżynier elektryk. Młodszy asystent Katedry Elektrotechniki Ogólnej Politechniki Lwowskiej. Ojciec znanego biznesmena Zbigniewa Niemczyckiego.
Władysław Nikliborc (1899-1948) - matematyk, docent Wydziału Ogólnego Politechniki, wykładał równania różniczkowe i geometrię różniczkową. Jego spuścizna naukowa obejmuje rachunek wariacyjny, mechanikę teoretyczną, teorię potencjału i teorie cieczy wirującej. W 1937 r. przeniósł się jako prof. nadzwyczajny na Wydział Chemiczny Politechniki Warszawskiej, lata II wojny przeżył we Lwowie, po wojnie na uczelniach warszawskich (Politechnika, Uniwersytet). Zmarł tragicznie w szoku spowodowanym aresztowaniem 1.III.1948 r.
Andrzej Nikodemowicz - współczesny lwowski kompozytor, od niedawna mieszkający w Lublinie
Antoni Noga-Mars (1851-1918) - lekarz ginekolog. Przed I wojna światową dyrektor Kliniki Położniczo-Ginekologicznej Uniwersytetu Lwowskiego, w roku 1908/09 rektor Uniwersytetu.
Jan Noskiewicz (1890-1963) - entomolog, docent UJK, pracownik naukowy i bibliotekarz Muzeum im. Dzieduszyckich. Podczas wojny ochraniał zbiory Muzeum. Po wojnie profesor Wydziału Nauk Przyrodniczych UWr.
Witold Nowicki (1878-1941) - profesor medycyny, kierownik Zakładu Anatomii Patologicznej UJK, członek PAU, zamordowany przez hitlerowców na Wzgórzach Wuleckich wraz z 27-letnim synem, dr Jerzym Nowickim, asystentem Zakładu Higieny UJK.
Kazimierz Nowosad - ginekolog, przed wojna asystent Kliniki Położniczo-Ginekologicznej UJK, po wojnie profesor i kierownik I Kliniki Połoznictwa i Chorób Kobiecych AM we Wrocławiu. W jego gabinecie wisiał przez wiele lat duży obraz przedstawiający panoramę Lwowa, dbał też o udział lwowian wśród lekarzy Kliniki (najbliższymi współpracownikami profesora Nowosada byli lwowiacy: dr Adam Baron, dr Stanisław Krzaklewski, dr Edward Riess, dr Zbigniew Rzucidło, doc. dr Adam Żółciński)
Józef Nusbaum-Hilarowicz (1859-1917) - sławny zoolog. Profesor Akademii Weterynarii we Lwowie i Uniwersytetu Lwowskiego, od 1906 roku Kierownik Instytutu Zoologicznego. Wybitny ewolucjonista i propagator idei ewolucji, twórca lwowskiej szkoły zoologicznej, która obok wielkich biologów liczących się w nauce światowej (Rudolf Weigl, Antoni Jakubski), wykształciła również sławnych entomologów (Jan Kimel, Jan Noskiewicz).
Po ukończeniu gimnazjum klasycznego w Warszawie w 1878 roku studiował w latach 1878-1881 nauki przyrodnicze na Wydziale Fizyko-Matematycznym rosyjskiego Unwersytetu Warszawskiego, szczególnie interesując się zoologią. W 1886 roku uzyskał stopień magistra zoologii i anatomii porównawczej na uniwersytecie w Odessie (promotorami byli znakomici uczeni rosyjscy: A.O. Kowalewskij i I.J. Miecznikow). W 1888 roku na Uniwersytecie Warszawskim uzyskał stopień doktora zoologii i anatomii porównawczej, zaś w 1891 roku habilitował się na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego u Benedykta Dybowskiego. (w zakresie anatomii porównawczej i embriologii).
W 1892 roku na propozycję Benedykta Dybowskiego przeniósł się do Lwowa, obejmując stanowisko prywatnego docenta anatomi porównawczej i embriologii przy Zakładzie Zoologii i Anatomii Porównawczej Uniwersytetu Lwowskiego. W 1906 roku, po przejściu na emeryturę Benedykta Dybowskiego, Józef Nusbaum (od 1907 roku zmienił nazwisko dodając do swego dotychczasowego drugi człon - Hilarowicz) zrezygnował ze stanowiska w Akademii Weterynarii i objął kierownictwo Zakładu Zoologii i Anatomii Porównawczej na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego w charakterze rzeczywistego profesora zwyczajnego. Kierując tym zakładem do śmierci, rozszerzył go, przebudował i zorganizował. Zakład ten stał się z biegiem lat jednym z najnowocześniejszych pod względem naukowym ośrodków zoologiznych w Europie. W "nusbaumowskiej szkole zoologicznej" wyspecjalizowało się ponad 40 zoologów, spośród których 16 zajęło później stanowiska profesorskie w szkołach wyższych (m.in. Benedykt Fuliński, Jan Grochmalicki, Jan Hirschler, Antoni Jakubski, Rudolf Weigl). Jako wykładowca słynął z wielkiego daru wymowy, a jako nauczyciel młodych kadr zoologów z wielkiego taentu pedagogicznego i ojcowskiej wprost życzliwości. W trosce o naukowy rozwój swych uczniów często wyjednywał im stypendia i wysyłał do nadmorskich stacji zoologicznych, zwłaszcza Triestu, Neapolu i Monaco, z którymi ściśle współpracował.
Zmarł 17.III.1917 roku we Lwowie i został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim (kwatera IV).
Ojciec prof. Henryka Hilarowicza.
|
|
