|
1. Preludium
|
Materiał poniższy pochodzi z polskiej Wikipedii - społecznie redagowanej encyklopedii i jest udostępniony na licencji GNU Free Documentation License.
Udziela się zezwolenia do kopiowania rozpowszechniania i/lub modyfikację tego dokumentu zgodnie z zasadami Licencji GNU Wolnej Dokumentacji w wersji 1.1 lub dowolnej późniejszej opublikowanej przez Free Software Foundation; wraz z zawartymi Sekcjami Niezmiennymi, wraz z Tekstem na Przedniej Okładce i z Tekstem na Tylnej Okładce. Kopia licencji załączona jest w sekcji zatytułowanej "GNU Free Documentation License"
Repatriacja lwowska to największa operacja przesiedleńcza dokonana na terenie dawnych województw wschodnich Drugiej Rzeczypospolitej w ramach przesiedleń ludności na obszar Polski pojałtańskiej z lat 1944-1947.
Preludium W dniach 22-27 lipca 1944 Armia Czerwona wraz z współdziałającą w ramach akcji "Burza" Armią Krajową wyzwoliły Lwów od okupacyjnych wojsk niemieckich. Pomoc AK w wyzwoleniu miasta była o tyle cenna, że umożliwiła wyparcie oddziałów niemieckich bez zniszczenia Lwowa. Status prawny miasta, jego przynależność państwowa była wówczas oficjalnie nierozstrzygnięta pomimo iż Stalin zawarł w tym samym czasie umowę o granicach z przedstawicielami nie uznawanego przez aliantów Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, która zatwierdzała system granic zaakceptowany pół roku później podczas konferencji jałtańskiej. Na forum międzynarodowym umowa ta była bez znaczenia ponieważ jedynym uznawanym tam polskim rządem był rząd polski na uchodźstwie, który z determinacją obstawał przy granicach przedwojennych. Po zajęciu miasta przez Sowietów rozpoczęły się aresztowania polskich działaczy podziemia, dowództwa AK, uczonych oraz instalowanie sowieckiej administracji, a także placówek oświatowych. W mieście działała nadal polska konspiracja, najpierw jako AK, potem do ostatnich miesięcy 1945 roku jako organizacja "Nie", posiadająca oprócz komendy we Lwowie (cztery dzielnice oraz dwa inspektoraty) swoje oddzielne komórki w Tarnopolu i Stanisławowie. W styczniu i lutym w okręgu tarnopolskim "Nie" organizowano samoobronę przeciwko oddziałom UPA prowadzącym czystki etniczne wobec ludności polskiej. Działało tajne i półoficjalne polskie nauczanie na Uniwersytecie Jana Kazimierza oraz Politechnice Lwowskiej. Realizowały wciąż swą misję jawne struktury arcybiskupstwa lwowskiego Kościoła Katolickiego. Widmo mrocznej przyszłości stawało się coraz bardziej wyraźniejsze: w dniach 17-21 stycznia 1945 władze sowieckie zorganizowały pokazowy proces przedstawicieli lwowskiej Delegatury Rządu RP na Kraj.
Próba dyplomatycznych walk o Lwów Z obu zachodnich aliantów najlepszą orientacją odnośnie zawiłości polskiej granicy wschodniej wyróżniali się Brytyjczycy. W latach 1943-1944 próbowali oni wytargować u Stalina wariant granicy ze Lwowem po stronie polskiej (patrz "linia Curzona"). Zaniechali tych prób po fiasku negocjacji polsko-sowieckich w Moskwie, które toczyły się w dwóch turach w sierpniu i październkiu 1944 roku. Główni przedstawiciele strony polskiej Stanisław Mikołajczyk i Stanisław Grabski usiłowali przekonać radzieckiego dyktatora do pozostawienia Lwowa przy Polsce. Przywódca radziecki dał jednak im do zrozumienia, że jest absolutnym panem sytuacji i od niego zależą nie tylko kwestie graniczne, ale również fundamentalne jak np. sprawa niepodległości państwa polskiego. Wsparcie brytyjskie słabło, pod koniec negocjacji Anglicy wręcz wzięli stronę radziecką w sporze o Lwów. Pod koniec rokowań moskiewskich w październiku 1944 roku Stalin jeszcze raz zręcznie zagrał lwowską kartą dając do zrozumienia Stanisławowi Grabskiemu, że jest gotów wrócić do sprawy tego miasta po zrekonstruowaniu istniejącego wówczas czy też po utworzeniu nowego rządu polskiego. Sprowadzało się to do uznania PKWN i komunistów jako kontrahenta politycznego i wprowadzenia ich do legalnych władz RP. Niewiele nowego wniosła czerwcowa (1944 rok) podróż Mikołajczyka do USA i uzyskane od amerykańskiego prezydenta papierowe zapewnienie o poparciu jego administracji dla polskiego Lwowa i zagłębiu naftowym przy Polsce. Po dymisji Mikołajczyka w listopadzie 1944 roku nowy rząd polski Tomasza Arciszewskiego z wielką determinacją zadeklarował obronę polskich terytoriów wschodnich. W tym oporze podtrzymała go nieco administracja amerykańska wysyłając sygnały, że zamierza wywrzeć pewną niewielką presję na stronę radziecką w sprawie bardziej korzystnych dla Polski rozwiązań na wschodzie. Było to posunięcie obliczone na pozyskanie polskich głosów w zbliżających się wyborach prezydenckich w USA. Podbudowany tym premier Arciszewski udzielił 16 grudnia 1944 roku wywiadu, w któym stwierdził, że dążenia polskie na zachodzie nie obejmują Wrocławia ani Szczecina, a jedynie obszary zagrabione przez III Rzeszę w trakcie wojny. Minimalizm na zachodzie miał spowodować większą determinację aliantów w rokowanich o polską granicę wschodnią.
Sprawa miasta po drugiej stronie barykady W tworzących się elitach nowej władzy (PKWN oraz KRN) niewielu znalazło się oponentów, którzy byli skłonni spierać się ze Stalinem o losy miasta. Ludzie tacy jak Bolesław Bierut,Władysław Gomułka czy Wanda Wasilewska opowiadali się kategorycznie za wcieleniem Lwowa do ZSRR. Taka postawa strony komunistycznej została dobitnie zaakcentowana przez Bieruta w roku 1944 podczas rozmów moskiewskich oraz przez Gomułkę po ogłoszeniu uchwał jałtańskich. Podczas rozmów w Moskwie Bierut miał w obecności Churchilla stwierdzić : "Domagamy się w imieniu narodu polskiego wcielenia Lwowa do ZSRR". Kwestia ta została wypowiedziana przez niego w tonie tak służalczym, że wywołała konsternację i zażenowanie nie tylko brytyskiego premiera, ale i obecnych przy rozmowie notabli sowieckich. Samego Stalina wprawiła natomiast w stan żartobliwego usatysfakcjonowania skutecznością własnej polityki. Nieco większe rozterki i wątpliwości przejawiali w tym względzie lewicowi socjaliści sprzymierzeni z komunistyczną PPR. Na wymienienie zasługuje Oskar Lange - socjalista oraz ekonomista, skłonny do współpracy ze Stalinem. Lange stał na stanowisku, że "rząd radziecki powinien uznać istnienie starych ośrodków kultury polskiej (takich jak np. Lwów), które choć usytuowane na etnograficznym terytorium ukraińskim lub białoruskim, ukształtowały się jako integralna część polskiego życia narodowego tak, że nie mogą być odłączone od Polski bez silnego negatywnego wpływu dla przyjaznych relacji między narodem polskim i radzieckim. Dla Ukraińców i Białorusinów te ośrodki znaczą bardzo mało, ich rzeczywiste ośrodki kulturalne są w takich miastach jak Kijów, Charków, Mińsk i inne". Oskar Lange sądził, że pozostawiając te ośrodki Polsce, oddzielono by od Związku Radzieckiego stosunkowo małą liczbę Ukraińców i Białorusinów, "którzy mieliby zapewnioną przez demokratyczną Polskę pełną wolność narodową". W okresie późniejszym Lange zmienił swój pogląd na przyszły los polskich ośrodków kulturalnych na wschodzie zarysowując alternatywę: proponował albo ich włączenie do Polski, albo nadanie im specjalnego statusu w ramach radzieckich republik ukraińskiej, białoruskiej i litewskiej. W dniach 17-29 maja 1944 roku Lange odbywał podróż do ZSRR gdzie konferował ze Stalinem na temat granic powojennych Polski. Wobec Stalina wyraził wolę pozostawienia Lwowa Polsce. Stalin zaakcentował, że musi bronić interesów ukraińskich w tym względzie. Wtedy Lange powiedział: " dla Ukraińców Lwów znaczy mniej niż dla Polaków. Ukraińcy mają inne ważne ośrodki kulturalne, a Lwów był w każdym razie poza Ukraińską Republiką Radziecką. Poza tym Ukraińców jest prawie dwukrotnie więcej niż Polaków, w konsekwencji mogą oni łatwiej znieść stratę terytorialną. W Polsce było pięć centrów kulturalnych: Warszawa, Kraków, Poznań, Lwów i Wilno. Utrata dwóch z nich byłaby bardzo ciężka, a uzyskanie niemieckich miast bez polskiego dziedzictwa kulturalnego nie może być uważane za wyrównanie utraty starych historycznych polskich ośrodków kulturalnych. Jeśli Polska musiałaby oddać Lwów, to byłoby to stałym źródłem antysowieckiej urazy i agitacji. To może być najniebezpieczniejsze dla przyszłych stosunków polsko-sowieckich". Stalin w odpowiedzi na to stwierdził, że sprawa ta wymaga dalszego zbadania. Lange po wizycie w Rosji udał się do USA gdzie 13 czerwca 1944 roku spotkał się z premierem Stanisławem Mikołajczykiem. W rozmowie tej poruszył problem Lwowa. Zreferował Mikołajczykowi nastroje panujące wśród żołnierzy armii Berlinga nieprzychylne polskim komunistom dążącym do wcielenia miasta do ZSRR.
Zmiana stosunków narodowościowych w mieście Obiecując Grabskiemu "powrót do dyskusji o Lwowie" po powołaniu nowego rządu polskiego z udziałem komunistów Stalin wprowadzał polską delegację w błąd. Niemal równocześnie prowadząc rokowania z Polakami Rosjanie zainicjowali wielką akcję odwrócenia stosunków narodowościowych w mieście. Za pomocą specjalnie organizowanych transportów kolejowych i samochodowych do Lwowa ściągano dziesiątki tysięcy ludzi z głębi Rosji i Ukrainy, aby następnie rejestrować ich jako mieszkańców miasta. Według nie do końca wiarygodnego zestawienia władz sowieckich w dniu 1 października 1944 r. we Lwowie mieszkały 154 284 osoby, z czego: 102 983 Polaków, co stanowiło 66,7% ogółu mieszkańców oraz 40 743 Ukraińców czyli 26,4% ogółu. Zaledwie miesiąc później tzn. 1 listopada 1944 Lwów liczył już 244 285 mieszkańców, w tym 112 413 Polaków, czyli 46% ogółu. Liczba Ukraińców i Rosjan wzrosła w tym czasie o około 80 tysięcy. W ten sposób strona sowiecka wytrącała z polskich rąk jedyny atut i argument, który mógł zaważyć na konferencji w Jałcie - argument stosunków narodowościowych w mieście.
Konferencja w Jałcie i bierny opór przeciw repatriacji W dniu 10 lutego 1945 roku zakończyła się konferencja w Jałcie. Oznaczała ona fiasko polskich i alianckich prób ratowania Lwowa jako miasta polskiego. Sprawa została przegrana definitywnie. W mieście przez dłuższy czas nie ogłaszano jej postanowień. Związane to było z faktem, że mieszkańców w ówczesnych realiach nie można było przesiedlić, gdyż granica zachodnia Polski nie była wciąż wyznaczona, a tereny które miały Polsce przypaść były wciąż bronione przez armie niemieckie. Do akcji przesiedleńczej przystąpiono w maju 1945 roku. W mieście rozpoczęła działalność Polska Komisja Ewakuacyjna, której zadaniem było wydawanie we współpracy z władzami sowieckimi kart ewakuacyjnych , rejestracja przesiedleńców i ich mienia, które podlegało ewakuacji. Mieszkańcy miasta stawili jednak bierny opór przymusowemu przesiedleniu. Nie zgłaszali się do rejestracji i nie pobierali kart ewakuacyjnych. W tym oporze umocniała ich postawa kościoła, a zwłaszcza niezłomny przykład ówczesnego metropolity lwowskiego Eugeniusza Baziaka. Ten swoisty bojkot repatriacji utrzymywał się mimo coraz brutalniejszych nacisków sowieckich i napływu nowej ludności ze wschodu. Wśród lwowian ciągle panowało przekonanie, że czas sowieckiej władzy "da się jakoś przeczekać".Jednak uznanie przez USA i Wielką Brytanię w dniu 28 czerwca 1945 roku Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej oraz cofnięcie 5 lipca 1945 roku uznania rządowi RP w Londynie przypieczętowało w sensie prawnym decyzje jałtańskie.
Misje Stanisława Grabskiego Ewakuacja polskich instytucji oświatowych ze Lwowa
Złamanie oporu arcybiskupa lwowskiego Główną ostoją biernego oporu mieszkańców Lwowa przed wysiedleniem pozostawał w pierwszych miesiącach 1946 roku arcybiskup lwowski Eugeniusz Baziak.Silnie związany z miastem metropolita (sprawował tę funkcję od listopada 1944 roku) stawiał opór sowieckim szykanom do kwietnia 1946 roku i długo nie dawał się złamać. Dopiero w momencie gdy sytuacja w mieście stawała się beznadziejna, a władze sowieckie groziły polskim mieszkańcom deportacją do Kazachstanu i Donbasu arcybiskup zdecydował się przenieść stolicę metropolii biskupiej do Lubaczowa na obszar polski. Data tego wydarzenia 26 kwietnia 1946 roku jest pewnym momentem zwrotnym jeśli chodzi o postępy wymiany ludności Lwowa. Mieszkańcy stracili ostatnią moralną podporę przed wysiedleniem.
Przebieg i efekty akcji repatriacyjnej Polska Komisja Ewakuacyjna od maja 1945 roku do 15 czerwca 1946 wydawała w porozumieniu z władzami sowieckimi karty ewakuacyjne, ewidencjonowała wyjeżdżających oraz ich mienie, rejestrowała liczbę polskich mieszkańców przeznaczonych do przesiedlenia. Ludność przesiedlaną ładowano wraz z ich ściśle ograniczonym mieniem, które władze sowieckie pozwoliły zabrać do 34-osobowych wagonów. Tak uformowane transporty kierowano w trzech kierunkach : Chodziło o maksymalne rozproszenie lwowian, którzy byli postrzegani przez komunistyczny rząd jako "element wrogi" po całym obszarze kraju. Po 15 czerwca 1946 Polska Komisja Ewakuacyjna zaprzestała wydawania kart ewakuacyjnych. Do 29 listopada 1946 trwała operacja "zamykania akcji przesiedleńczej". Ograniczano się do egzekwowania wyjazdu od osób, które otrzymały wcześniej kartę i dotąd nie wyjechały oraz rejestrowania wyjeżdżających. W maju i czerwcu 1946 roku terror i nacisk sowiecki na lwowian stał się już nie do zniesienia. Przymusowo zamykano kościoły i klasztory, brutalnie wymuszano wyjazdy. Zdarzały się ponure mordy na tle politycznym. Na krótko przed swym wyjazdem został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD Janusz Witwicki - znany architekt i historyk sztuki, twórca Panoramy Plastycznej Dawnego Lwowa. Mieszkańcy trwali w biernym oporze dekorując kwiatami drzwi zamkniętych świątyń i wznosząc do nich modły jako do ołtarzy. Zrozpaczeni i zdesperowani lwowianie wspólnie modlili się o ocalenie miasta klęcząc na chodnikach wzdłuż lwowskich ulic. Ogółem od maja 1945 roku do końca listopada 1946 roku przesiedlono (w warunkach dramatycznego zmagania się z oporem mieszkańców miasta) transportami kolejowymi 130-140 tysięcy lwowian co oznacza, że sowieckie wykazy stosunków narodowościowych w mieście mogły być zaniżone. We Lwowie zdecydowało się pozostać ok. 12 tysięcy jego polskich mieszkańców w tym uczeni i profesorowie:
Rocznik statystyczny z 1937 r. szacował liczbę mieszkańców miasta na 317 tys., a w innej tabeli dzielił tę ludność wg języka ojczystego. Posługujących się polskim [językiem] było 198 tys., żydowskim i hebrajskim 75 tys., ukraińskim i ruskim 25 tys. Te brakujące 46-56 tysięcy polskich lwowian to grupy ludności, która w 1939 roku odpłynęła na Węgry i do Rumunii, została wywieziona w trakcie sowieckich deportacji 1939-1941, uszła przed frontem w roku 1944, została zmobilizowana do Armii Żymierskiego i Berlinga latem 1944 roku, w tym samym czasie deportowana albo wyjechała dobrowolnie z miasta w latach 1944-1945. 29 listopada 1946 roku Polska Komisja Ewakuacyjna zamknęła swą działalność, a następnego dnia 30 listopada 1946 opuściła Lwów i terytorium ZSRR. Tym samym sześćset lat historii miasta zostało przekreślone.
W świetle historiografii ukraińskiej Historiografia ukraińska różni się od historiografii polskiej w ocenie lwowskiej akcji repatriacyjnej czy też ewakuacyjnej zwłaszcza jeśli chodzi o liczbę wysiedlonych lwowian. Za punkt wyjścia przyjmuje się tam spis ludności z roku 1931, który wykazał, że w mieście żyło 312 231 mieszkańców, w tym 50,44% Polaków, 31,9% Żydów oraz 15,9% grekokatolików (49 747). Prawosławni i protestanci stanowili wówczas 1,5% ludności miasta. Następny spis sowiecki z 1 października 1944 roku wykazał w mieście 154 284 mieszkańców w tym: Polaków - 102 983 osoby (66,7%), Ukraińców - 40 743 osoby (26,4%), Rosjan - 8426 osób (5,5%), Żydów - 1689 osób (1,1%). Kolejny spis z 1 listopada 1944 roku wykazał w mieście 112 413 Polaków co dawało 46% ludności miasta, które zwiększyło liczbę swych mieszkańców do 244 285 osób. Według sowieckich agend nadzorujących repatriację Polaków ze Lwowa w dniu 30 listopada 1944 przesiedleniu do Polski miało podlegać 84 681 osób. W roku 1945 jako liczbę "kwalifikujących się do przesiedlenia" ze Lwowa podawano liczbę 86 671 osób. W specjalnym raporcie władz sowieckich z 20 maja 1946 roku podawano ostatecznie, że kwalifikowało się do wyjazdu z miasta 94 743 osoby. Natomiast taką chęć wyraziło znacznie więcej osób bo 104 036 osób. Historiografia ukraińska tłumaczy te niezgodności znaczną liczbą nie-Polaków, którzy w obliczu obnażającego przed nimi swą nieludzką twarz systemu sowieckiego zdecydowali się na wyjazd do Polski. Strona ukraińska akcentuje, że początkiem akcji repatriacyjnej była umowa z dnia 9 września 1944 roku między PKWN, a USRR o tzw. "wymianie ludności" między obu stronami układu, która to wymiana miała zostać zapoczątkowana od 15 października 1944 roku. Należy zaznaczyć, że wszystko to działo się jeszcze przed konferencją jałtańską, która miała ostatecznie wyznaczyć wschodnią granicę Polski.Były to więc w świetle prawa międzynarodowego umowy bezprawne, gdyż ani PKWN nie był uznanym przez społeczność międzynarodową rządem polskim, ani linie graniczne nie były oficjalnie wyznaczone. Ukraińscy historycy akcentują opór polski przed wysiedleniem zwłaszcza jesienną (1944 rok) akcję polskich organizacji podziemnych polegającą na kolportażu ulotek z zachęcaniem do oporu przeciw deportacji oraz manifestacyjne, antysowieckie obchody dnia wszystkich świętych. Także zaznacza się opór polskich czynników oficjalnych przeciwko przesiedleniom ludności. Akcję mającą zniechęcić Polaków do pospiesznej ewakuacji z miasta prowadził pełnomocnik rządu polskiego w lwowskim rejonie ewakuacyjnym Riger oraz jego urzędnicy. Straszyli oni lwowian, że po wyjeździe będą mieli w Polsce trudne warunki materialno-bytowe. Dnia 10 stycznia 1945 roku przebywał we Lwowie główny pełnomocnik rządu polskiego ds. ewakuacji J. Wolski,który z ogromną rezerwą wyrażał się o sowieckich metodach przesiedleń oraz wydał nakaz wstrzymania repatriacji wszystkich lwowian, którzy nie mieli rodzin w Polsce. Dosyć niejasne pozostają zamierzenia Stanisława Grabskiego, który 11 października 1945 po raz trzeci przebywał we Lwowie z oficjalnym celem utworzenia komitetu pomocy społecznej Polakom przesiedlanym do Polski.Wtedy usiłował odwlec akcję repatriacyjną do wiosny 1946 roku. Miało to doprowadzić do "częściowego uratowania polskości miasta".W kręgach polskich panowało nieuzasadnione przekonanie o zbliżającym się konflikcie między ZSRR, a USA, który miał doprowadzić do unieważnienia uchwał jałtańskich i rewizji nowych granic na spodziewanej kolejnej "konferencji światowej". Przedstawiciele grupy około 20 tysięcy lwowian silnie zagrożonych sowieckimi represjami wymogli na Grabskim, aby nie opóźniać wyjazdów tych którym na tym szczególnie zależało. Władze sowieckie stosowały róźne formy nacisku na Lwów aby zmusić jego oporną ludność do wyjazdu z miasta.W listopadzie 1944 roku wydano dyrektywę aby polską ludność Lwowa i Drohobycza w razie oporu stawianego władzom ZSRR wysiedlać na wschodnią Ukrainę. Nikita Chruszczow nakazywał wcielanie ludności polskiej do Armii Czerwonej. W dniach 3-8 stycznia 1945 roku we Lwowie doszło do szeroko zakrojonej akcji aresztowań, w wyniku której uwięziono 17 300 Polaków. W dniach 26-29 kwietnia 1945 roku toczył się we Lwowie proces pokazowy polskich konspiratorów z okolic Tarnopola. Władze ZSRR przeprowadzały rewizję mienia przesiedleńców nierzadko już w wagonach bezpośrednio przed odjazdem, odbierając ludności część uwożonego dobytku. Aby dodatkowo zaantagonizować stosunki polsko-ukraińskie wcielano Polaków do tzw. "niszczycielskich batalionów" Armii Czerwonej, które miały pacyfikować ukraińskie wioski popierające UPA. Władze sowieckie starały się zatrzymać w mieście wyspecjalizowany personel techniczny i związany z miejską infrastrukturą : maszynistów, mechaników, inżynierów, ślusarzy, kowali, kolejarzy, tokarzy, robotników wyspecjalizowanych itd.. Natomiast starano się prędko pozbyć właścicieli kamienic, posesji, sklepów oraz robotników niewykwalifikowanych. Efekty akcji przesiedleńczej nie prezentują się jasno. Do 12 marca 1945 roku zarejestrowano do wyjazdu 29 919 osób, z których wyjechało zaledwie 7472 osoby. Według spisu z 25 lipca 1945 roku zarejestrowało się łącznie 53 450 osób,a wyjechało 20 558. Według zaś stanu z 25 października 1945 roku zarejestrowano 76 849 osób, wyjechało 49 812 osób. Ostatni raport pochodzi z 20 maja 1946 roku, gdzie jako liczbę zarejestrowanych od roku 1944 do wyjazdu podaje się 104 036 osób natomiast jako liczbę osób które wyjechały 62 612 Polaków. Ostateczna liczba przesiedlonych nie jest znana. Historyk ukraiński oszacował ją orientacyjnie na 78 500 osób. Jeśli dodać do tego 12 tysięcy pozostających w mieście w listopadzie 1946 roku oraz niezweryfikowaną liczbę 17 300 Polaków zaaresztowanych w styczniu 1945 roku, a więc nie podlegających repatriacji otrzymamy liczbę 107 800 osób zbliżoną do liczby Polaków podanych w sowieckim spisie z 1 listopada 1944 roku. Polskie szacunkowe liczby przesiedlonych ze Lwowa oscylują pomiędzy 130, a 140 tysiącami. Te duże rozbieżności wymagają dalszych badań historyków polskich i ukraińskich. Data utworzenia strony: 2006-12-01 Uwaga! To jest nieoficjalne tłumaczenie Licencji GNU Wolnej Dokumentacji na język polski. Nie zostało opublikowane przez Free Software Foundation i pod względem prawnym nie stanowi warunków rozpowszechniania tekstów stosujących GNU FDL - ustanawia je wyłącznie oryginalny angielski tekst licencji GNU FDL. Jednak mamy nadzieję, że pomoże ono lepiej zrozumieć Licencję osobom mówiącym po polsku. Dodatkowo, jest to wersja przestarzała - aktualną wersją jest 1.2 a nie umieszczona tu 1.1. Wersja 1.1, marzec 2000 Copyright (c) 2000 Free Software Foundation, Inc. 59 Temple Place, Suite 330, Boston, MA 02111-1307 USA Zezwala się na kopiowanie i rozpowszechnianie wiernych kopii niniejszego dokumentu licencyjnego, jednak bez prawa wprowadzania zmian. Preambuła Celem niniejszej licencji jest zagwarantowanie wolnego dostępu do podręcznika, treści książki i wszelkiej dokumentacji w formie pisanej oraz zapewnienie każdemu użytkownikowi swobody kopiowania i rozpowszechniania wyżej wymienionych, z dokonywaniem modyfikacji lub bez, zarówno w celach komercyjnych, jak i nie komercyjnych. Ponad to Licencja ta pozwala przyznać zasługi autorowi i wydawcy przy jednoczesnym ich zwolnieniu z odpowiedzialności za modyfikacje dokonywane przez innych. Niniejsza Licencja zastrzega też, że wszelkie prace powstałe na podstawie tego dokumentu muszą nosić cechę wolnego dostępu w tym samym sensie co produkt oryginalny. Licencja stanowi uzupełnienie Powszechnej Licencji Publicznej GNU (GNU General Public License), która jest licencją dotyczącą wolnego oprogramowania. Niniejsza Licencja została opracowana z zamiarem zastosowania jej do podręczników do wolnego oprogramowania, ponieważ wolne oprogramowanie wymaga wolnej dokumentacji: wolny program powinien być rozpowszechniany z podręcznikami, których dotyczą te same prawa, które wiążą się z oprogramowaniem. Licencja ta nie ogranicza się jednak do podręczników oprogramowania. Można ją stosować do różnych dokumentów tekstowych, bez względu na ich przedmiot oraz niezależnie od tego, czy zostały opublikowane w postaci książki drukowanej. Stosowanie tej Licencji zalecane jest głównie w przypadku prac, których celem jest instruktaż lub pomoc podręczna. Zastosowanie i definicje Niniejsza Licencja stosuje się do podręczników i innych prac, na których umieszczona jest pochodząca od właściciela praw autorskich informacja, że dana praca może być rozpowszechniana wyłącznie na warunkach niniejszej Licencji. Używane poniżej słowo "Dokument" odnosić się będzie do wszelkich tego typu publikacji. Ich odbiorcy nazywani będą licencjobiorcami. "Zmodyfikowana wersja" Dokumentu oznacza wszelkie prace zawierające Dokument lub jego część w postaci dosłownej bądź zmodyfikowanej i/lub przełożonej na inny język. "Sekcją drugorzędną" nazywa się dodatek opatrzony odrębnym tytułem lub sekcję początkową Dokumentu, która dotyczy wyłącznie związku wydawców lub autorów Dokumentu z ogólną tematyką Dokumentu (lub zagadnieniami z nią związanymi) i nie zawiera żadnych treści bezpośrednio związanych z ogólną tematyką (na przykład, jeżeli Dokument stanowi w części podręcznik matematyki, Sekcja drugorzędna nie może wyjaśniać zagadnień matematycznych). Wyżej wyjaśniany związek może się natomiast wyrażać w aspektach historycznym, prawnym, komercyjnym, filozoficznym, etycznym lub politycznym. "Sekcje niezmienne" to takie Sekcje drugorzędne, których tytuły są ustalone jako tytuły Sekcji niezmiennych w nocie informującej, że Dokument został opublikowany na warunkach Licencji. "Treść okładki" to pewne krótkie fragmenty tekstu, które w nocie informującej, że Dokument został opublikowany na warunkach Licencji, są opisywane jako "do umieszczenia na przedniej okładce" lub "do umieszczenia na tylnej okładce". "Jawna" kopia Dokumentu oznacza kopię czytelną dla komputera, zapisaną w formacie, którego specyfikacja jest publicznie dostępna. Zawartość tej kopii może być oglądana i edytowana bezpośrednio za pomocą typowego edytora tekstu lub (w przypadku obrazów złożonych z pikseli) za pomocą typowego programu graficznego lub (w przypadku rysunków) za pomocą ogólnie dostępnego edytora rysunków. Ponadto kopia ta stanowi odpowiednie dane wejściowe dla programów formatujących tekst lub dla programów konwertujących do różnych formatów odpowiednich dla programów formatujących tekst. Kopia spełniająca powyższe warunki, w której jednak zostały wstawione znaczniki mające na celu utrudnienie dalszych modyfikacji przez czytelników, nie jest Jawna. Kopię, która nie jest "Jawna", nazywa się "Niejawną". Przykładowe formaty kopii Jawnych to: czysty tekst ASCII bez znaczników, format wejściowy Texinfo, format wejściowy LaTeX, SGML lub XML wykorzystujące publicznie dostępne DTD, standardowy prosty HTML przeznaczony do ręcznej modyfikacji. Formaty niejawne to na przykład PostScript, PDF, formaty własne, które mogą być odczytywane i edytowane jedynie przez własne edytory tekstu, SGML lub XML, dla których DTD i/lub narzędzia przetwarzające nie są ogólnie dostępne, oraz HTML wygenerowany maszynowo przez niektóre procesory tekstu jedynie w celu uzyskania danych wynikowych. "Strona tytułowa" oznacza, w przypadku książki drukowanej, samą stronę tytułową oraz kolejne strony zawierające informacje, które zgodnie z tą Licencją muszą pojawić się na stronie tytułowej. W przypadku prac w formatach nieposiadających strony tytułowej "Strona tytułowa" oznacza tekst pojawiający się najbliżej tytułu pracy, poprzedzający początek tekstu głównego. 2. Kopiowanie dosłowne Licencjobiorca może kopiować i rozprowadzać Dokument komercyjnie lub niekomercyjnie, w dowolnej postaci, pod warunkiem zamieszczenia na każdej kopii Dokumentu treści Licencji, informacji o prawie autorskim oraz noty mówiącej, że do Dokumentu ma zastosowanie niniejsza Licencja, a także pod warunkiem nie umieszczania żadnych dodatkowych ograniczeń, które nie wynikają z Licencji. Licencjobiorca nie ma prawa używać żadnych technicznych metod pomiarowych utrudniających lub kontrolujących czytanie lub dalsze kopiowanie utworzonych i rozpowszechnianych przez siebie kopii. Może jednak pobierać opłaty za udostępnianie kopii. W przypadku dystrybucji dużej liczby kopii Licencjobiorca jest zobowiązany przestrzegać warunków wymienionych w punkcie 3. Licencjobiorca może także wypożyczać kopie na warunkach opisanych powyżej, a także wystawiać je publicznie. 3. Kopiowanie ilościowe Jeżeli Licencjobiorca publikuje drukowane kopie Dokumentu w liczbie większej niż 100, a licencja Dokumentu wymaga umieszczenia Treści okładki, należy dołączyć kopie okładek, które zawierają całą wyraźną i czytelną Treść okładki: treść przedniej okładki, na przedniej okładce, a treść tylnej okładki, na tylnej okładce. Obie okładki muszą też jasno i czytelnie informować o Licencjobiorcy jako wydawcy tych kopii. Okładka przednia musi przedstawiać pełny tytuł; wszystkie słowa muszą być równie dobrze widoczne i czytelne. Licencjobiorca może na okładkach umieszczać także inne informacje dodatkowe. Kopiowanie ze zmianami ograniczonymi do okładek, dopóki nie narusza tytułu Dokumentu i spełnia opisane warunki, może być traktowane pod innymi względami jako kopiowanie dosłowne. Jeżeli napisy wymagane na którejś z okładek są zbyt obszerne, by mogły pozostać czytelne po ich umieszczeniu, Licencjobiorca powinien umieścić ich początek(taką ilość, jaka wydaje się rozsądna) na rzeczywistej okładce, a pozostałą część na sąsiednich stronach. W przypadku publikowania lub rozpowszechniania Niejawnych kopii Dokumentu w liczbie większej niż 100, Licencjobiorca zobowiązany jest albo dołączyć do każdej z nich Jawną kopię czytelną dla komputera, albo wymienić w lub przy każdej kopii Niejawnej publicznie dostępną w sieci komputerowej lokalizację pełnej kopii Jawnej Dokumentu, bez żadnych informacji dodanych -- lokalizację, do której każdy użytkownik sieci miałby bezpłatny anonimowy dostęp za pomocą standardowych publicznych protokołów sieciowych. W przypadku drugim Licencjobiorca musi podjąć odpowiednie środki ostrożności, by wymieniona kopia Jawna pozostała dostępna we wskazanej lokalizacji przynajmniej przez rok od momentu rozpowszechnienia ostatniej kopii Niejawnej (bezpośredniego lub przez agentów albo sprzedawców) danego wydania. Zaleca się, choć nie wymaga, aby przed rozpoczęciem rozpowszechniania dużej liczby kopii Dokumentu, Licencjobiorca skontaktował się z jego autorami celem uzyskania uaktualnionej wersji Dokumentu. 4. Modyfikacje Licencjobiorca może kopiować i rozpowszechniać Zmodyfikowaną wersję Dokumentu na zasadach wymienionych powyżej w punkcie 2 i 3 pod warunkiem ścisłego przestrzegania niniejszej Licencji. Zmodyfikowana wersja pełni wtedy rolę Dokumentu, a więc Licencja dotycząca modyfikacji i rozpowszechniania Zmodyfikowanej wersji przenoszona jest na każdego, kto posiada jej kopię. Ponadto Licencjobiorca musi w stosunku do Zmodyfikowanej wersji spełnić następujące wymogi: A. użyć na Stronie tytułowej (i na okładkach, o ile istnieją) tytułu innego niż tytuł Dokumentu i innego niż tytuły poprzednich wersji (które, o ile istniały, powinny zostać wymienione w Dokumencie, w sekcji Historia). Tytułu jednej z ostatnich wersji Licencjobiorca może użyć, jeżeli jej wydawca wyrazi na to zgodę. B. wymienić na Stronie tytułowej, jako autorów, jedną lub kilka osób albo jednostek odpowiedzialnych za autorstwo modyfikacji Zmodyfikowanej wersji, a także przynajmniej pięciu spośród głównych autorów Dokumentu (albo wszystkich głównych, jeśli było ich mniej niż pięciu). C. umieścić na Stronie tytułowej nazwę wydawcy Zmodyfikowanej wersji. D.zachować wszelkie noty o prawach autorskich zawarte w Dokumencie. E. dodać odpowiednią notę o prawach autorskich dotyczących modyfikacji obok innych not o prawach autorskich. F. bezpośrednio po notach o prawach autorskich, zamieścić notę licencyjną zezwalającą na publiczne użytkowanie Zmodyfikowanej wersji na zasadach niniejszej Licencji w postaci podanej w Załączniku poniżej. G. zachować w nocie licencyjnej pełną listę Sekcji niezmiennych i wymaganych Treści okładki podanych w nocie licencyjnej Dokumentu. H. dołączyć niezmienioną kopię niniejszej Licencji. I. zachować sekcję zatytułowaną "Historia" oraz jej tytuł i dodać do niej informację dotyczącą przynajmniej tytułu, roku publikacji, nowych autorów i wydawcy Zmodyfikowanej wersji zgodnie z danymi zamieszczonymi na Stronie tytułowej. Jeżeli w Dokumencie nie istnieje sekcja pod tytułem "Historia", należy ją utworzyć, podając tytuł, rok, autorów i wydawcę Dokumentu zgodnie z danymi zamieszczonymi na stronie tytułowej, a następnie dodając informację dotyczącą Zmodyfikowanej wersji, jak opisano w poprzednim zdaniu. J. zachować wymienioną w Dokumencie (jeśli taka istniała) informację o lokalizacji sieciowej, publicznie dostępnej Jawnej kopii Dokumentu, a także o podanych w Dokumencie lokalizacjach sieciowych poprzednich wersji, na których został on oparty. Informacje te mogą się znajdować w sekcji "Historia". Zezwala się na pominięcie lokalizacji sieciowej prac, które zostały wydane przynajmniej cztery lata przed samym Dokumentem, a także tych, których pierwotny wydawca wyraża na to zgodę. K. w każdej sekcji zatytułowanej "Podziękowania" lub "Dedykacje" zachować tytuł i treść, oddając również ton każdego z podziękowań i dedykacji. L. zachować wszelkie Sekcje niezmienne Dokumentu w niezmienionej postaci (dotyczy zarówno treści, jak i tytułu). Numery sekcji i równoważne im oznaczenia nie są traktowane jako należące do tytułów sekcji. M. msunąć wszelkie sekcje zatytułowane "Adnotacje". Nie muszą one być załączane w Zmodyfikowanej wersji. N. nie nadawać żadnej z istniejących sekcji tytułu "Adnotacje" ani tytułu pokrywającego się z jakąkolwiek Sekcją niezmienną. Jeżeli Zmodyfikowana wersja zawiera nowe sekcje początkowe lub dodatki stanowiące Sekcje drugorzędne i nie zawierające materiału skopiowanego z Dokumentu, Licencjobiorca może je lub ich część oznaczyć jako sekcje niezmienne. W tym celu musi on dodać ich tytuły do listy Sekcji niezmiennych zawartej w nocie licencyjnej Zmodyfikowanej wersji. Tytuły te muszą być różne od tytułów pozostałych sekcji. Licencjobiorca może dodać sekcję "Adnotacje", pod warunkiem, że nie zawiera ona żadnych treści innych niż adnotacje dotyczące Zmodyfikowanej wersji -- mogą to być na przykład stwierdzenia o recenzji koleżeńskiej albo o akceptacji tekstu przez organizację jako autorytatywnej definicji standardu. Na końcu listy Treści okładki w Zmodyfikowanej wersji, Licencjobiorca może dodać fragment "do umieszczenia na przedniej okładce" o długości nie przekraczającej pięciu słów, a także fragment o długości do 25 słów "do umieszczenia na tylnej okładce". Przez każdą jednostkę (lub na mocy ustaleń przez nią poczynionych) może zostać dodany tylko jeden fragment z przeznaczeniem na przednią okładkę i jeden z przeznaczeniem na tylną. Jeżeli Dokument zawiera już treść okładki dla danej okładki, dodaną uprzednio przez Licencjobiorcę lub w ramach ustaleń z jednostką, w imieniu której działa Licencjobiorca, nowa treść okładki nie może zostać dodana. Dopuszcza się jednak zastąpienie poprzedniej treści okładki nową pod warunkiem wyraźnej zgody poprzedniego wydawcy, od którego stara treść pochodzi. Niniejsza Licencja nie oznacza, iż autor (autorzy) i wydawca (wydawcy) wyrażają zgodę na publiczne używanie ich nazwisk w celu zapewnienia autorytetu jakiejkolwiek Zmodyfikowanej wersji. 5. Łączenie dokumentów Licencjobiorca może łączyć Dokument z innymi dokumentami wydanymi na warunkach niniejszej Licencji, na warunkach podanych dla wersji zmodyfikowanych w części 4 powyżej, jednak tylko wtedy, gdy w połączeniu zostaną zawarte wszystkie Sekcje niezmienne wszystkich oryginalnych dokumentów w postaci niezmodyfikowanej i gdy będą one wymienione jako Sekcje niezmienne połączenia w jego nocie licencyjnej. Połączenie wymaga tylko jednej kopii niniejszej Licencji, a kilka identycznych Sekcji niezmiennych może zostać zastąpionych jedną. Jeżeli istnieje kilka Sekcji niezmiennych o tym samym tytule, ale różnej zawartości, Licencjobiorca jest zobowiązany uczynić tytuł każdej z nich unikalnym poprzez dodanie na jego końcu, w nawiasach, nazwy oryginalnego autora lub wydawcy danej sekcji, o ile jest znany, lub unikalnego numeru. Podobne poprawki wymagane są w tytułach sekcji na liście Sekcji niezmiennych w nocie licencyjnej połączenia. W połączeniu Licencjobiorca musi zawrzeć wszystkie sekcje zatytułowane "Historia" z dokumentów oryginalnych, tworząc jedną sekcję "Historia". Podobnie ma postąpić z sekcjami "Podziękowania" i "Dedykacje". Wszystkie sekcje zatytułowane "Adnotacje" należy usunąć. 6. Zbiory dokumentów Licencjobiorca może utworzyć zbiór składający się z Dokumentu i innych dokumentów wydanych zgodnie z niniejszą Licencją i zastąpić poszczególne kopie Licencji pochodzące z tych dokumentów jedną kopią dołączoną do zbioru, pod warunkiem zachowania zasad Licencji dotyczących kopii dosłownych we wszelkich innych aspektach każdego z dokumentów. Z takiego zbioru Licencjobiorca może wyodrębnić pojedynczy dokument i rozpowszechniać go niezależnie na zasadach niniejszej Licencji, pod warunkiem zamieszczenia w wyodrębnionym dokumencie kopii niniejszej Licencji oraz zachowania zasad Licencji we wszystkich aspektach dotyczących dosłownej kopii tego dokumentu. [edytuj] 7. Zestawienia z pracami niezależnymi Kompilacja Dokumentu lub jego pochodnych z innymi oddzielnymi i niezależnymi dokumentami lub pracami nie jest uznawana za Zmodyfikowaną wersję Dokumentu, chyba że odnoszą się do niej jako do całości prawa autorskie. Taka kompilacja jest nazywana zestawieniem, a niniejsza Licencja nie dotyczy samodzielnych prac skompilowanych z Dokumentem, jeśli nie są to pochodne Dokumentu. Jeżeli do kopii Dokumentu odnoszą się wymagania dotyczące Treści okładki wymienione w części 3 i jeżeli Dokument stanowi mniej niż jedną czwartą całości zestawienia, Treść okładki Dokumentu może być umieszczona na okładkach zamykających Dokument w obrębie zestawienia. W przeciwnym razie Treść okładki musi się pojawić na okładkach całego zestawienia. 8. Tłumaczenie Tłumaczenie jest uznawane za rodzaj modyfikacji, a więc Licencjobiorca może rozpowszechniać tłumaczenia Dokumentu na zasadach wymienionych w punkcie 4. Zastąpienie Sekcji niezmiennych ich tłumaczeniem wymaga specjalnej zgody właścicieli prawa autorskiego. Dopuszcza się jednak zamieszczanie tłumaczeń wybranych lub wszystkich Sekcji niezmiennych obok ich wersji oryginalnych. Podanie tłumaczenia niniejszej Licencji możliwe jest pod warunkiem zamieszczenia także jej oryginalnej wersji angielskiej. W przypadku niezgodności pomiędzy zamieszczonym tłumaczeniem a oryginalną wersją angielską niniejszej Licencji moc prawną ma oryginalna wersja angielska. 9. Wygaśnięcie Poza przypadkami jednoznacznie dopuszczonymi na warunkach niniejszej Licencji nie zezwala się Licencjobiorcy na kopiowanie, modyfikowanie, czy rozpowszechnianie Dokumentu ani też na cedowanie praw licencyjnych. We wszystkich pozostałych wypadkach każda próba kopiowania, modyfikowania lub rozpowszechniania Dokumentu albo cedowania praw licencyjnych jest nieważna i powoduje automatyczne wygaśnięcie praw, które licencjobiorca nabył z tytułu Licencji. Niemniej jednak w odniesieniu do stron, które już otrzymały od Licencjobiorcy kopie albo prawa w ramach niniejszej Licencji, licencje nie zostaną anulowane, dopóki strony te w pełni się do nich stosują. 10. Przyszłe wersje Licencji W miarę potrzeby Free Software Foundation może publikować nowe poprawione wersje GNU Free Documenation License. Wersje te muszą pozostawać w duchu podobnym do wersji obecnej, choć mogą się różnić w szczegółach dotyczących nowych problemów czy zagadnień. Patrz http://www.gnu.org/copyleft/. Każdej wersji niniejszej Licencji nadaje się wyróżniający ją numer. Jeżeli w Dokumencie podaje się numer wersji Licencji, oznaczający, iż odnosi się do niego podana "lub jakakolwiek późniejsza" wersja licencji, Licencjobiorca ma do wyboru stosować się do postanowień i warunków albo tej wersji, albo którejkolwiek wersji późniejszej opublikowanej oficjalnie (nie jako propozycja) przez Free Software Foundation. Jeśli Dokument nie podaje numeru wersji niniejszej Licencji, Licencjobiorca może wybrać dowolną wersję kiedykolwiek opublikowaną (nie jako propozycja) przez Free Software Foundation. Załącznik: Jak zastosować tę Licencję dla swojego dokumentu. Aby zastosować tę Licencję w stosunku do dokumentu swojego autorstwa, dołącz kopię Licencji do dokumentu i zamieść następującą informację o prawach autorskich i uwagi o licencji bezpośrednio po stronie tytułowej. Copyright (c) ROK TWOJE IMIĘ I NAZWISKO Udziela się zezwolenia do kopiowania rozpowszechniania i/lub modyfikację tego dokumentu zgodnie z zasadami Licencji GNU Wolnej Dokumentacji w wersji 1.1 lub dowolnej późniejszej opublikowanej przez Free Software Foundation; wraz z zawartymi Sekcjami Niezmiennymi LISTA TYTUŁÓW SEKCJI, wraz z Tekstem na Przedniej Okładce LISTA i z Tekstem na Tylnej Okładce LISTA. Kopia licencji załączona jest w sekcji zatytułowanej "GNU Free Documentation License" Jeśli nie zamieszczasz Sekcji Niezmiennych, napisz "nie zawiera Sekcji Niezmiennych" zamiast spisu sekcji niezmiennych. Jeśli nie umieszczasz Teksu na Przedniej Okładce wpisz "bez Tekstu na Okładce" w miejsce "wraz z Tekstem na Przedniej Okładce LISTA", analogicznie postąp z "Tekstem na Tylnej Okładce" Jeśli w twoim dokumencie zawarte są nieszablonowe przykłady kodu programu, zalecamy abyś także uwolnił te przykłady wybierając licencję wolnego oprogramowania, taką jak Powszechna Licencja Publiczna GNU, w celu zapewnienia możliwości ich użycia w wolnym oprogramowaniu. Informacja o prawie autorskim powyżej. Free Software Foundation, Inc., 59 Temple Place - Suite 330, Boston, MA 02111, USA -------------------------------------------------------------------------------- Tłumaczenie na język polski: Krzysztof Łabanowski, w: "Linux - podręcznik administratora sieci", Wydawnictwo RM, Warszawa 2000 |