Przedstawienie było niesłychane: Didur śpiewał naturalnie Mefistofelesa — cóż to był za wspaniały szatan-uwodziciel, nie dziwię się Małgorzacie, że za jego namową zadurzyła się we Fauście, ani Marcie, ulegającej jego podszeptom. A Małgorzatę śpiewała najstarsza córka Didura, Ewa, słynna już wówczas solistka La Scali; Martę — Olga (późniejsza hrabina Wiktorowa), przepiękny mezzosopran zaś Siebla — najmłodsza Didurówna, Mary (późniejsza hrabina Załuska). Mary pięknie wyglądała w męskim kostiumie, wiotka i pełna odziedziczonego po ojcu wdzięku, ale... ale jeszcze niepewna w roli Siebla — widocznie był to jej debiut w tej partii. Didur pilnował Mary, aby nie „stanęła" na scenie i słychać było zza kulis jego potężny glos suflujący córce nie tylko francuski tekst, ale też i wejścia w tonacji. Publiczność zorientowała się w tym „ojcowskim staraniu" i nagradzała oklaskami nie tylko Siebla, ale i Didura po każdym jego wyraźniejszym „podpowiadaniu"! Siedzieliśmy w loży z Angelą, która — nie krępując się — inicjowała owacje dla męża i córek po każdej piękniejszej frazie i potem, po spektaklu rzucała kwiaty z loży pod nogi mężowi stojącemu na proscenium, tuż pod lożą dyrekcyjną i ślącemu całusy do wychylonej z loży Angeli w sposób tak niebezpieczny, że musieliśmy ją trzymać w pasie, aby nie wypadła z loży do orkiestronu. Owacje trwały niesłychanie długo. Wywoływano po kilkadziesiąt razy Didura i każdą z jego córek, oklaskiwano Angelę w loży, publiczność prosiła Didura o „bis" — „Jedną piosenkę!" — wołano, skandując. Lwowiacy, przyzwyczajeni do pospektaklowych bisów Kiepury, zgromadzili się przy orkiestronie, prosząc o bis! Ale Didur nie uznawał takiego — jak mówił — „kokietowania publiczności" i wreszcie opuszczono kurtynę Siemiradzkiego, co oznaczało definitywne zakończenie tego wspaniałego wieczoru.

Po wspólnej kolacji w Hotelu George'a poszliśmy spać do apartamentu na I piętrze — Didurowie zajmowali prawie całą prawą stronę tego piętra. I już zaczęliśmy się rozbierać — gdy rozległo się łomotanie do drzwi i głos Didura: „Władziu! Władziu! Schowaj mnie! Ona mnie zabije!" Władzio otworzył i Didur przerażony wbiegł do pokoju: „Ona mnie zabije! Biega za mną ze sztyletem! Schowaj mnie Władziu!". Czym prędzej Didura zamknął w łazience, nas z Tuniem do drugiego pokoju i... słyszymy znów łomotanie do drzwi i głos Angeli: „Ja go zabija! (ciągle źle mówiła po polsku) Zabija! On uwodzi pokojówka! Już go nie ma długa chwila!". „Ależ uspokój się — tłumaczył mój mąż — na pewno poszedł przejść się na powietrze. Zaraz go znajdziemy!", i Władzio wziął Angelę pod rękę i wyprowadził „na poszukiwanie Adama!". A my z Didurem prędziutko na dół — do otwartej aż do rana restauracji, siedliśmy „na folwarku" (4) i wołamy kelnera: „Niech pan poda co bądź, byle prędko", Zima, na dworze mróz 20 stopni, druga w nocy — a kelner przynosi ogromne porcje... lodów! „Jak ja to zjem, nie będę śpiewał do końca życia!" — rozpaczał Didur, „Musisz jeść — zareplikowałam — bo jak przyjdzie Angela i zobaczy, że lody nietknięte, to domyśli się, że przyprowadziliśmy ciebie przed chwilą! I zabije!".

Rzeczywiście po chwili wchodzi mój mąż z Angelą. „Widzisz — mówi do niej. — Narobiłaś takiego hałasu, a oni spokojnie siedzą razem i jedzą lody!". Na to Angela nagle „rym" przed Didurem na kolana: „Przebacz! Przebacz!" Ja myślałam, że ty mnie zdradzasz, a ty jesteś najwierniejszym mężem na świecie!"... I jak potem opowiadał Didur — ta późno zaczęta noc była najupojniejszą w jego życiu!

Chociaż musiał być przyzwyczajony do takich przygód z Angelą. Jedna z nich była sławna w Europie: W okresie, gdy Didur był angażowany w Teatrze Wielkim w Warszawie, zjechała tam na gościnne występy słynna Lina Cavalieri, śpiewaczka o przepięknym głosie, niezwykle piękna i znana z podbojów męskich serc. Nie wiadomo, czy jej romans z Didurem rozpoczął się jeszcze w Warszawie, gdzie razem występowali w „Cyruliku sewilskim" — w każdym razie, po przyjeździe Didura do Mediolanu ich intymne stosunki stały się głośne w La Scali. I jak pisze w swym pamiętniku Mary Didur-Załuska — (co cytuje w swych „Legendach i karierach" Wacław Panek) „...Kiedy plotki o tym doszły do mamy, któregoś dnia nagle wzięła mnie za rękę i poszłyśmy do mieszkania pani Cavalieri. Otworzyła nam służąca i powiedziała, że pani nie ma w domu. Na to matka: — Nie szkodzi, zaczekam tu na nią. Służąca zostawiła nas w salonie. Ledwo jednak zamknęła za sobą drzwi, mama z furią zaczęła niszczyć wszystko, co wpadło w jej ręce. Rozbijała wazony, tłukła szkła... Słysząc rumor, wpadła do salonu przerażona służąca. A mama z ogniem w oczach mówi: — Tak, to ja wszystko zrobiłam. Po to, by twoja pani nigdy więcej nie chciała przyjmować tu mojego męża! — I poszłyśmy do domu. Jak wrócił ojciec, była awantura nie z tej ziemi. Ale historia z Liną Cavalieri skończyła się, bo ponoć powiedziała mu w gniewie: — Skoro masz zwariowaną żonę, to nie chcę cię więcej znać! I tak moja mama broniła się przed tymi piekielnymi kobietami..."

Relata refero... wierzę jednak, że ta sensacyjna historia miała miejsce — przygoda w Hotelu George'a mogła się skończyć podobnym skandalem, gdyby nie te zjadane o drugiej w nocy lody...

EWA HR. DZIEDUSZYCKA była pierwszą kobietą, która zdobyła zimą Gross Venediger. Podróżowała po Indiach, jako jedna z pierwszych Europejek penetrowała Tybet, wspinała się na szczyty Himalajów, co opisała w książce „Indie i Himalaje", wydanej u B. Połanieckiego we Lwowie. Napisała kilka powieści i książek ze wspomnieniami z podróży. Publikujemy fragment jeszcze nie wydanego „Pamiętnika", który udostępnił nam syn Tunio — Wojciech Dzieduszycki.