Brawa, gratulacje, życzenia dalszych sukcesów w każdej dziedzinie działalności. Koncert rozpoczyna Mazur z opery „Straszny dwór" Stanisława Moniuszki. Polski taniec narodowy tancerze wykonują w pięknych kostiumach z epoki historycznej charakteryzującej tradycje oręża i narodu polskiego. Jak w kalejdoskopie zmieniają się pieśni staropolskie, biesiadne, rycerskie, żołnierskie sławiące dzieje oręża polskiego i walkę narodu o niepodległość, a także żołnierzy polskich walczących na frontach II wojny światowej. 

I. część programu realizowana z udziałem aktorów, solistów, chóru, orkiestry i baletu. Kończy ją fragment patriotycznego oratorium ,,Zagrajcie nam wszystkie srebrne dzwony" Katarzyny Gaertner i Ernesta Brylla. Przejmujący utwór, wspaniałe efekty świetlne. Gorące oklaski, bowiem wrażenia emocjonalne są trudne do przekazania. Do ciebie, Polsko, dążą nasze myśli i serca, przepełnia je duma za chlubną historię przekazaną przez pieśń, taniec i gest.

Zauważam wrażenie, które wywarły na wnuku zarówno wykonane utwory jak i stroje, mundury kolejnych pokoleń żołnierzy Wojska Polskiego. Podczas przerwy jest milczący, skupiony. Raptem mówi: „Kocham Wojsko Polskie". Tylko tyle. Widocznie artyści - młodzi, zadziorni w wiązance pieśni legionowych, „żołnierskich Igraszkach", czy też pełni dostojeństwa w ,, Wiedeńskiej Wiktorii" i „Marszu triumfalnym" nawiązującym do wielkiego zwycięstwa oręża polskiego pod Wiedniem do głębi poruszyły serce małego Polaka.

W II. części koncertu dowiedzieliśmy się, że Zespół w ubiegłym roku obchodził 60-lecie swego istnienia. Odbył 20 tourne koncertowych do wielu krajów na świecie, Tradycją zespołu jest włączenie do programu form muzycznych kraju, w którym występuje. Tak więc publiczność lwowska miała możliwość zapoznać się z fragmentem programów „Best of Broadway", „Chicago" oraz „ Walce Wiednia", które są widowiskami muzyczno-baletowymi z udziałem solistów śpiewaków kwintetu wokalnego, baletu i orkiestry. Na zakończenie wykonywane były współczesne piosenki żołnierskie, mówiące o tym, że w wojsku nie jest źle, o miłości, tęsknocie. Te ostatni cały zespół w finale wykonał „Odę do Radości" L. V. Bethovena i naturalnie „Sokoły!"

Dawno nie miała okazji publiczność lwowska zobaczyć i usłyszeć tak barwnego, patriotycznego i równocześnie rozrywkowego widowiska. Trudno mi dziś przytoczyć dokładną datę, ale chyba było to przed ponad 30-tu laty. Przyjeżdżał wówczas również Zespół Wojska Polskiego z programem „Dziś do ciebie przyjść nie mogę". Dla nas było to przeżycie ogromne, bowiem pomijając pewne aspekty historyczne, było równie patriotyczne, dodawało sił w wysiłku na przetrwanie. Na tym koncercie zabrakło mi tej pięknej pieśni żołnierskiej.

Wracaliśmy do domu taksówką. Wnuk mój niespodziewanie powrócił do momentu wręczenia orderów i odznaczeń 11. osobom (policzył dobrze!), podczas których niby się nudził! Dlaczego zostali nagrodzeni polskimi odznaczeniami, przecież mieszkają na Ukrainie?! - zapytał.

I znów wróciliśmy do historii. Przez te wszystkie lata rozbiorów, przez lata po II. wojnie światowej Polacy na tych terenach potrafili zachować język ojczysty, najlepsze tradycje narodowe, religię, swe zwyczaje i obyczaje. I nie tylko zachować w swych domach, które stanowiły twierdzę rodzinną. Potrafili we Lwowie w dwóch szkołach zachować szkolnictwo polskie. Do jednej z nich mój wnuk właśnie chodzi. Myśli i czuje po polsku. Czy to nie radość? A takich, jak on, jest wielu. Polacy potrafili i potrafią współżyć z obywatelami Ukrainy, umieją szanując przedstawicieli innych narodowości, współpracować w wielu dziedzinach naszego życia. Rząd Rzeczypospolitej Polskiej reprezentowany przez Konsulat Generalny RP ocenił zasługi tych osób i wystąpił z wnioskami o ich odznaczenie. Wśród odznaczonych są Polacy i Ukraińcy. Należą się im gratulacje.

Nic to, że padał deszcz. W tym dniu jedenastu osobom w sercach świeciło słońce. Cieszyli się najbliżsi i przyjaciele. Niełatwe są nasze losy, niełatwa jest nasza historia. Ważne, ażebyśmy potrafili zachować godność i miłość do Ojczyzny.

TERESA DUTKIEWICZ (Lwów)

Biuletyn Informacyjny Oddziału Stołecznego TMLiKPW

Święto Niepodległości '04 było obchodzone we Lwowie szczególnie uroczyście i barwnie. Organizacja leżała jak zwykle w rękach Konsulatu Generalnego RP, a miejscem rocznicowej akademii i serdecznego na niej spotkania Polaków - miejscowych i przybyłych zza kordonu (bardzo licznych) - w sobotni wieczór 13 listopada był Teatr Wielki.

Wieczór zainaugurowały krótkie przemówienia, najpierw konsula W. Osuchowskiego i wiceministra MON Macieja Górskiego z Warszawy, potem przedstawicieli miejscowych władz, po czym nastąpiła dekoracja zasłużonych osób. Najwyższe odznaczenia - Komandorię Polonia Restituta otrzymała pani Janina Zamojska - nestorka i autorytet moralny lwowskich Polaków - jak Ją określono, a Krzyż Komandorski Orderu Zasługi RP - prof. Borys Woźnicki, który we wczesnych latach powojennych ratował dzieła sztuki ze zmasakrowanych kościołów i pałaców (m.in. resztki rzeźb Pinsla). Krzyże Kawalerskie Orderu Polonia Restituta otrzymali m.in. Emilia Chmielowa i Emil Legowicz. W imieniu odznaczonych przemówiła pani Zamojska:

Panu Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej dziękujemy za odznaczenia, a Pana Wiesława Osuchowskiego, naszego Konsula Generalnego, Gospodarza dzisiejszej uroczystości prosimy, aby łaskawie zechciał przekazać Panu Prezydentowi nasze podziękowania i wyrazy szacunku Głowie Państwa Polskiego należne. Jesteśmy zaszczyceni obecnością wśród nas - w dniu naszego Święta Niepodległości- Władz Miasta Lwowa i wybitnych przedstawicieli Społeczeństwa ukraińskiego. Łączy nas tak wiele - ukochanie Ziemi, którą od wieków razem zamieszkujemy, ziemi pięknej, bogatej, opiewanej przez poetów tęskniących do niej:

Jeśli tam będziesz, duszo mego łona, Choćby z promieni do ciała wrócona, To nie zapomnij tej mojej tęsknoty, Która tam stoi, jak Archanioł Złoty, A czasem Miasto jak orzeł przeleci I znów na skałach spoczywa i świeci. Juliusz Słowacki

i nasze związki rodzinne, te najbliższe, bo przez małżeństwa mieszane; wspólne obyczaje, tradycje, wzajemne oddziaływanie naszych kultur, wreszcie cierpienia, które przeżyliśmy, i walka o najistotniejsze wartości chrześcijańskie - wiarę i tożsamość, zagrożone w okresie prześladowań i indoktrynacji. Dziś, gdy tak uroczyście i radośnie spotkaliśmy się, pragnę zgodnie ze staropolską tradycją wznieść toast: Kochajmy się!

Po części oficjalnej nastąpiła część artystyczna w wykonaniu Reprezentacyjnego Zespołu Wojska Polskiego z Warszawy. Rozpoczęli ułani z pannami wspaniałym mazurem, potem były pieśni patriotyczne -wojskowe stare i nowsze, partyzanckie. Tańczono poloneza i oczywiście kanon naszych tańców ludowych. Po przerwie nastrój zmienił się gruntownie: jazz i big-bit. Oklaskom nie było końca.

Elżbieta Mokrzyska

Cracovia Leopolis nr 41 (2005)