Biskup Rafał Władysław KIERNICKI OFM Conv (1912-1995)

Pisząc o kościele lwowskim nie sposób nie wspomnieć o jakże wspaniałej postaci Ojca Rafała - księdza Władysława Kiernickiego, który od 1948 roku - tuż po zwolnieniu z sowieckiego łagru - przez cały czas powojennych sowieckich represji Kościoła we Lwowie sprawował posługę duszpasterską w Katedrze Lwowskiej. Zmarły 9 lat temu kapłan jest ciągle żywy w pamięci Rodaków.

Warto przeczytać także inne teksty o Ojcu Rafale:

Poniżej przedstawiam kilka dat i faktów z życia i duszpasterskiej misji Ojca Rafała, zaczerpniętych ze strony internetowej Archidiecezji Lwowskiej

I jeszcze fragment wspomnień pani Krystyny Czajkowskiej z jej pobytu naukowego we Lwowie w roku 1958, opublikowanych w najnowszym (2004/2) numerze kwartalnika Cracovia-Leopolis:

[...] Taką postacią numer jeden ówczesnego Lwowa był o. Rafał Kiernicki. Dla mnie po latach było wielkim zaskoczeniem, że ten ksiądz, który był tak zapracowany, całymi dniami siedział w konfesjonale i spowiadał ludzi, tak schorowany opowiadano o jego opuchniętych nogach, że ledwo chodzi, szykanowany, pozbawiano go możliwości pracy jako duchownego potem działał jeszcze jako biskup i był w stanie dzięki Bożej pomocy to wszystko przetrwać! Kilka razy z nim rozmawiałam. Opowiadał rzeczy wstrząsające. Przyjeżdżali do niego ludzie z odległych stron Rosji. Oni zbierali pieniądze, oszczędzali urlop i kiedy już mogli, jechali do niego całymi rodzinami, np. spod Władywostoku! Właśnie stamtąd przyjechała kiedyś do niego cała wielopokoleniowa rodzina zesłańców polskich, którą chrzcił, udzielał ślubów, może nawet bierzmował... Ludzie przez kilkanaście lat nie mieli kontaktu z kościołem, kapłanem, Polską... To są jego słowa: Miałem ochotę przed nimi uklęknąć, tak wytrwali w przywiązaniu do narodowości i religii. I takie godne życie prowadzili na zesłaniu . Ojciec Rafał był właściwie pionierem ekumenizmu. Mówimy przecież o wydarzeniach jeszcze sprzed II Soboru Watykańskiego. Ja byłam zachwycona widząc w katedrze unitów i rzymskich katolików, że potrafią razem się modlić, że taka zgoda... Ale to był pozór, bo w kontaktach z ludźmi wyczuwałam, że konflikt polsko-ukraiński w nich tkwi, tli się przyprószony popiołem. Czuło się wzajemną nieufność i to nawet na terenie kościoła... Ale nie u ojca Rafała. On był bardzo ekumeniczny. Pokazał mi kiedyś zwykłą puderniczkę. Niech pani patrzy mówił w tej puderniczce przenosimy komunię świętą dla chorych do szpitala. Takie zwykłe puderniczki święcił i przekazywał wtajemniczonym kobietom. Opowiadał też, jak był wzywany do szpitala do umierających, w czym pomagały pielęgniarki katoliczki i unitki: Dostaję kitel lekarski, wszyscy wokół myślą, że ja jestem lekarzem, a ja chorego zaopatruję na śmierć. Dla było też wielkim zaskoczeniem, że kobiety były dopuszczane do roznoszenia komunii świętej! Ale to było jedyne wyjście, on nie był w stanie obsłużyć wszystkich.

Prof. Gębarowicz - ja tyle mu zawdzięczam! To on oprowadzał mnie po Lwowie! Dopiero w ostatnim tomie, za jego zgodą, mogłam mu podziękować za współpracę. Do niego co miesiąc ustawiały się kolejki ludzi, których wspierał. Wtedy też była bieda. Dwa dni mojej diety, to była miesięczna emerytura! Profesor zajmował dwa pokoje wypełnione starymi, zabytkowymi meblami. Przychodziła do niego codziennie dr Maria Chmielowska, która pracowała kiedyś z nim razem w Bibliotece Baworowskich. Ona się opiekowała Profesorem, przygotowywała mu posiłki, była do niego bardzo przywiązana. Profesor opowiadał, że został we Lwowie świadomie, by pilnować polskiego dziedzictwa. Opowiadał, że na początku lat pięćdziesiątych odbywał się nad nim sąd w teatrze. Sądzony był jak jakiś szpieg, szkodnik kultury... To było dla niego okropne przeżycie... Nie mogę sobie darować, że po powrocie do Krakowa nie opisałam tych długich rozmów z prof. Gębarowiczem. W jego mieszkaniu, w dniu imienin profesora 1 stycznie 1959 r., poznałam też ucznia prof. Weigla, prof. Henryka Mosinga. Był on cenionym przez władze sowieckie mikrobiologiem. Zawsze wysyłali go w miejsca, gdzie wybuchały epidemie. Wykorzystywał te podróże do wyszukiwania polskich rodzin. Poznałam dziewczynę polskiego pochodzenia, którą on sprowadził do Lwowa, aby była bliżej Polski. Nikt nie wiedział, że był kapłanem. Wyświęcił go podobno kardynał Karol Wojtyła. Prof. Mosing mieszkał w instytucie, na ostatnim piętrze i nikt się nie orientował, że on tam codziennie odprawiał mszę świętą. Kiedyś zaprowadzono mnie do mieszkania wdowy po dyrektorze biblioteki Uniwersytetu Lwowskiego pani Biernackiej. Mieszkała razem z bazylianką, zakonnicą, która pracowała jako pielęgniarka. Proszę sobie wyobrazić, że w tym mieszkaniu wypiekano opłatki i hostie, które były rozprowadzane po całej Rosji. Robiły to całymi dniami, a wszystko oczywiście owiane było tajemnicą.[...]

20. stycznia 2004

Dnia 20 stycznia wydano kolejny Schematyzm Archidiecezji Lwowskiej. Zawiera on informacje na dzień 31 grudnia 2003 roku. Schematyzm wydany w języku polskim i ukraińskim. Dowiadujemy się z niego, że w Archidiecezji istnieje 270 kościołów i kaplic, w których w każdą niedzielę i święta odprawia się Mszę św.; czynnych jest 8 sanktuariów; 6 kapłanów studiuje w Rzymie; w Seminarium Duchownym kształci się 49 alumnów; posługę w Archidiecezji sprawuje 14 Zgromadzeń i Zakonów męskich oraz 22 żeńskich; 11 kapłanów Archidiecezji pracuje poza jej granicami. W duszpasterstwie zatrudnionych jest 76 kapłanów i diakonów Archidiecezji oraz 84 księży diecezjalnych i zakonnych, którzy przybyli z zagranicy. Schematyzm przekazuje nam również informacje o hierarchi Kościoła Greckokatolickiego na Ukrainie. Poprzedni Schematyzm okazał się w 2001 roku. Chętnych, którzy chcą nabyć tę ciekawą pozycję zapraszamy do Kurii Metropolitalnej przy ul. Winniczenka 32 we Lwowie. Tel.: 380 (322) 40-37-47. <

8. stycznia 2004

Dnia 8 stycznia 2004 roku przedstawiciele Archidiecezji lwowskiej na czele z kardynałem Marianem Jaworskim uczestniczyli we Mszy św. sprawowanej przez Ojca Świętego w jego prywatnej kaplicy. Po Mszy św. przedstawiciel Szachetnego Bractwa pan Igor Żuk podarował Ojcu Świętemu mitrę i stułę. Na mitrze wyhaftowany jest obraz Matki Bożej Łaskawej patronki Lwowa. Stuła zawiera wizerunki nowych błogosławionych - arcybiskupa Józefa Bilczewskiego i Księdza Zygmunta Gorazdowskiego, których Papież beatyfikował we Lwowie w czerwcu 2001 roku.

Następnie Ojciec Święty poświęcił kopię obrazu Matki Bożej Tartakowskiej oraz korony dla tego obrazu. Na tą uroczystość przybył proboszcz parafii Łukawiec z diecezji zamojskolubaczowskiej w Polsce, gdzie znajduje się oryginał obrazu oraz proboszcz parafii Tartaków, który otrzymał ten cenny dar z rąk Ojca Świętego. Oryginał obrazu Matki Bożej Tartakowskiej koronował Jan Paweł II w Lubaczowie dnia 3 czerwca 1991 roku. Uroczysta intronizacja kopii obrazu odbędzie się w Tartakowie 15 maja 2004 roku. <

1, 2.listopada 2003

Dnia 1 listopada, jak co roku, na Cmentarzu Orląt, które jest częścią nekropoli Łyczakowskiej kardynał Marian Jaworski odprawił Mszę św. przy bardzo licznym udziale wiernych różnych obrządków. Po Mszy św. kardynałowie Jaworski i Huzar ze Lwowa oraz Filip Barbarin, arcybiskup Lyonu, modlili się przy pomniku Ukraińskiej Halickiej Armii i grobach Cmentarzu Orląt. W uroczystości udział wzięli wojewoda lwowski Aleksandr Sendeha, konsul RP we Lwowie Janusz Jabłoński, ambasador Francji w Kijowie, którzy złożyli kwiaty na obu cmentarzach.

Dnia 2 listopada na cmentarzu Janowskim przy grobie błogosławionego arcybiskupa Józefa Bilczewskiego kardynał Marian Jaworski odprawił Mszę św. w intencji wszystkich zmarłych. <