Boże Ciało– jest to uroczystość liturgiczna ku czci Najświętszego Sakramentu. W Polsce Boże Ciało obchodzi się w czwartek po uroczystości Najświętszej Trójcy. W niektórych krajach może być obchodzone w inny dzień. Na Ukrainie Boże Ciało obchodzi się w niedzielę po wspomnianej uroczystości (w tym roku 10 czerwca). Na ulice Lwowa wyruszyły procesje eucharystyczne, m.in. z parafii rzymsko-katolickich: Archikatedry Metropolitalnej, św. Marii Magdaleny i św. Antoniego.

Wierni obrządku rzymsko-katolickiego we Lwowie nie mogli wyjść na ulice miasta we wspólnej procesji, jak to ma miejsce w Kościele w Polsce. Każda parafia zorganizowała pochód religijny we własnym zakresie. Wokół świątyń na przylegających do nich ulicach ustawiono okolicznościowe ołtarze, przygotowane przez różne grupy, działające przy parafiach.

J. E. ks. kard. Marian Jaworski tradycyjnie, przewodniczył procesji w Archikatedrze Lwowskiej, która odbyła się wokół świątyni. Parafia św. Antoniego, w której pracują oo. franciszkanie konwentualni, zorganizowała pochód procesyjny bardziej oddalonymi od świątyni ulicami. Ks. bp. Leon Mały przewodniczył procesji eucharystycznej w parafii św. Marii Magdaleny, gdzie pełni obowiązki proboszcza.

„Nie możemy się zgodzić z tym, że drzwi kościoła na tej górze, którą rodzina Pstrokońskich poświęciła dla modlitwy, stoją zamknięte. Dlatego nieraz zbieramy się tu, przed kościołem, przed zamkniętymi drzwiami, modlimy się, ażeby miłość przezwyciężyła zło, przezwyciężyła nienawiść. Miłość otworzy drzwi Chrystusowi do tego kościoła, a także do serc ludzi, zamkniętych z powodu niechęci i nienawiści” – powiedział na zakończenie procesji eucharystycznej bp Leon Mały.

Święto Bożego Ciała zostało ustanowione na skutek widzeń bł. Julianny z Cornillon. Pod ich wpływem bp Robert ustanowił w 1246 r. takie święto dla diecezji Liege. W 1252 r. zostało ono rozszerzone na Germanię. W roku 1263 miał miejsce cud eucharystyczny w Orvieto, gdy hostia w rękach wątpiącego w transsubstancjację księdza zaczęła krwawić. W 1264 r. papież Urban IV bullą Transiturus ustanowił to święto dla całego Kościoła. Uzasadniając przyczyny wprowadzenia tego święta wskazał: zadośćuczynienie za znieważanie Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, błędy heretyków oraz uczczenie pamiątki ustanowienia Najświętszego Sakramentu, która w Wielki Czwartek nie może być uroczyście obchodzona ze względu na powagę Wielkiego Tygodnia. Jednakże ze względu na śmierć Urbana IV bulla ta nie została ogłoszona, a święto nie zostało ustanowione. Uczynił to dopiero papież Jan XXII. W Polsce po raz pierwszy wprowadził to święto bp Nanker w 1320 r. w diecezji krakowskiej.

Procesja zatrzymuje się kolejno przy czterech ołtarzach, przy których czytane są fragmenty z każdej z Ewangelii, związane tematycznie z Eucharystią. W oktawę Bożego Ciała święci się wianki z ziół i kwiatów polnych i ogrodowych, zestawionych i uplecionych zgodnie z tradycją rodzinną, domową i regionalną, najczęściej z rozchodnika, macierzanki, mięty, kopytnika, krwawnika, barwinku, jaskółczego ziela, grzmotnika, krzyżowego ziela oraz przybrane piwonią, dziką różą i jaśminem. Zielem, wykruszonym z wianka, sypanym na rozżarzone węgle okadzano dom, bydło, chorych ludzi. Dodawano je do różnych naparów leczniczych. Wkładano pod głowę umarłym jako świętość, która pomoże im odejść w zaświaty i uzyskać wiekuiste zbawienie. W uroczystość Bożego Ciała, Pan Jezus obecny w znaku sakramentalnym, wychodzi na ulice miast i wsi, aby być bliżej każdego człowieka, aby mu błogosławić, aby obdarzać miłością i pokojem, aby otwierać zamknięte serca, a wówczas otworzą się również i zamknięte dotychczas drzwi kościołów.

Maria Basza
Foto autorka
(Gazeta Lwowska)

Data utworzenia strony: 2007-06-13